အပျိုစင်ရဲ့ပေးဆပ်ခြင်း(1)

 အပျိုစင်ရဲ့ပေးဆပ်ခြင်း(1)

အိပ်နေရင်းက ဆတ်ကနဲ နိုးလာတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က အေးစိမ့်နေသည် ... ညကတည်းကရွာတဲ့မိုးက အခုထိရွာနေဆဲ ... တိုက်ခန်းလေးဆိုတော့ အအေးဓာတ်လေးက စိမ့်နေသည် ... မျက်စိတစ်
ဖက်ကို ဖွင့်ရင်း ကုတင်ခြေရင်းက နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၈း၀၀ ဖြစ်နေပြီ ... အလုပ်က ၉း၀၀ နာရီတက်ရမှာ ... နောက်ကျလို့ကတော့ မန်နေဂျာရဲ့ အဆူခံရတော့မယ် ... အိပ်ရာက ဝုန်းကနဲ
ထရင်း ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ဝင်ကာ မျက်နှာ အမြန်သစ် သွားအမြန်တိုက်လိုက်သည် ... ညဝတ် အကျီ ၤရဲ့ ကျယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်း ချွတ်လိုက်သည် ... ဝင်းဝါနေသော ရင်သားတွေက အိကနဲ
ထွက်လာသည် ... မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေတဲ့ ကိုယ့်ရင်သားတွေကို ကိုယ်ကြည့်ရင်း အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သွားသည် ... လုံးသည် .. ကျစ်သည် ... ဖြူသည် ... မို့သည် ... မောက်သည် ... နို့သီးလေး
က ပန်းရောင်လေး ... အသီးလေးက အတွင်းထဲ နည်းနည်းဝင်နေသည် ... လှတာတော့ အရမ်းလှသည် ... နေမမြင် လမမြင် ... ဖုံးဖုံးဖိဖိထားလို့လားမသိ ... အနာတစ်စက်မရှိ ... မှဲ့ ခြောက်တစ်စက် မရှိ ။

ရင်သားနှစ်ခုကို ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း အနည်းငယ် ပွတ်သတ်မိတော့ စိတ်ထဲမှာ ဘာလိုလို ဖြစ်သွားသည် ... ဒါပေမယ့် ဘာမှန်းသေချာမသိ ... လက်တစ်ဖက်မြှောက်ရင်း ချိုင်းကိုလည်း သေချာပွတ်လိုက်
သည် ... ရုပ်ကလေးက လှတပတ ... လူကြားထဲမှာ ချိုင်းက အနံ့ထွက်လျှင် ရှက်လို့ သေလိမ့်မည် ... ချိုင်းမွှေးတွေကို spa သွားပြီး နှုတ်ထားတော့ ပြောင်ရှင်းနေသည် … ဒီဘက်ပြီးတော့ ဟိုဘက် ... ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးကိုလည်းတိုက်သည် ... သူများတွေလို ဗိုက်ခေါက်ထွက်မနေ ... ဘယ်ထွက်မတုန်း ... တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း GYM ကစားတာကိုး ... ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ရောက်သွားတော့ ဒါကလည်း တစ်မျိုး ... အမွှေးပါးပါးလေးတွေနဲ့ နုအိဖောင်းမို့နေတဲ့ အသားစိုင်လေး ... မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အလျှို့ဝှက်ဆုံး ပစ္စည်း ... အပေါ့သွားလည်း ဒီထဲက ထွက်သည် ... ရာသီလာလည်း ဒီထဲက ထွက်သည် ... ကလေးမွေးရင်လည်း ဒီထဲက ထွက်တယ်တဲ့ ... ရှုပ်ထွေးလွန်းလို့ သေချာတော့ နားမလည် ... ဒါပေမယ့် သေချာတော့ ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်သည် ... နေ့တိုင်းဆပ်ပြာတိုက်လို့လားမသိ ... အောက်က ပစ္စည်းလေးက ဖြူဝင်းနေသည် ... ပေါင်လေးနည်းနည်းကားလိုက်တော့ အတွင်းသားလေးက ဟ တယ်ဆိုရုံလေး ဟလာသည် ... ဆပ်ပြာနဲ့ အနည်းငယ် သေချာ ပွတ်လိုက်တော့ ... စိတ်ထဲမှာ တမျိုးပဲ ...ရှုပ်ပါတယ် ... နောက်မှ စဉ်းစားတော့မယ် ... ရုံးက နောက်ကျနေပြီ ... ဟင်း ... နောက်မှာ ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ ကျန်သေးတယ်။ ကားစွင့်နေတဲ့ တင်သားတွေကိုလည်း ဂရုစိုက်မှ ... ဖင်မှာ အနာပေါက်မှာတော့ ကြောက်သည် ... အသန့်ကြိုက်လို့ပဲလား ... ဂရုစိုက်လို့လား မသိ ... တစ်ကိုယ်လုံး အနာမရှိ ... အမာရွတ်မရှိ ... သွယ်လျတဲ့ ပေါင်တွေ ခြေထောက်တွေကိုလည်း သေချာ
ဆပ်ပြာတိုက်သည် ... အားလုံးပြီးသွားတော့ ရေပန်းက တဝုန်းဝုန်းကျနေတဲ့ ရေအောက်မှာ ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။

မျက်နှာသုတ်ပဝါနဲ့ အမြန်သုတ်ရင်း နာရီကြည့်တော့ ၈း၂၀ ... ဒီနေ့တော့ မန်နေဂျာ မမရဲ့ ပွစိပွစီ အပြောတော့ ခံရတော့မယ် ... အတင်စီးတော့ မခံနိုင် … အမြန်သွားမှ … ဘော်ဒီ - ိုးရှင်းကို တစ်ကိုယ
်လုံး လူးရင်း ဘရာစီယာကို တင်းတင်း ဝတ်လိုက်သည် ... တင်းတင်း မဝတ်လို့ မဖြစ် ... နို့မို့ဆို လမ်းလျှောက်ရင် တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ အနေရခက်သည်။ လမ်းမှာတွေ့သမျှ ယောကျ်ားတွေရဲ့ အရောင်
လက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေက မခွာတော့ဘူး ... ရှက်စရာကြီး ... ရင်သားတွေက အနည်းငယ်ထွားတော့ ဘရာစီယာကြားထဲကနေ အနည်းငယ်မို့ထွက်နေသည် ... အဲဒါကတော့ မတတ်နိုင် ... ရုံးတက်
အကျီ ၤလေးက အစိမ်းနုရောင်လေး ... ကိုယ်နဲ့ ကွက်တိ ချုပ်ထားတော့ အားလုံး အိုကေ ... စကဒ်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်တော့ … ဟိုက် … မေ့နေပြီ … အတွင်းခံ ဝတ်ဖို့ … ဟွန်း မဝတ်သွားမိလို့က
တော့ အောက်က ဟောင်းလောင်းကြီး ဖြစ်နေမှာ … မနေတတ်ပါဘူး … ပင်တီ အသားရောင်လေးကို အသာစွတ်လိုက်သည် … ဒီတင်သားတွေကလည်းနော် … တစ်နေသည် … စကဒ်အမည်းရောင်
လေးကို ကောက်ဝတ်သည် … သေချာတိုင်းပြီး ဒေါက်တွေ ထည့်ထားတော့ လုံးစက်နေတဲ့ တင်သားတွေက အိအိတင်းတင်းလေး … သူငယ်ချင်းတွေက ကျွန်မကို အားကျသည် … နင့်အိုးက စဉ့်အိုး
ကျနေတာပဲတဲ့ … လမ်းသွားရင် ယောက်ျားတွေ ကျွန်မ နောက်ကိုကြည့်ပြီး မျက်စိမခွာတော့ဘူး … နှာဘူးတွေ … မကြားတကြားလည်းပြောသေးတယ် … အိုးက ရှယ်ပဲတဲ့ … ဘာတွေ ရှယ်မှန်းတော့
မသိ … ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ ကျေနပ်သည်။


မျက်နှာကို ခရမ်နည်းနည်းလိမ်းပြီး အပြီးသတ်လိုက်သည် ... မိတ်ကပ်တို့ ... နှုတ်ခမ်းနီတို့ ... မဆိုးချင်ပါဘူး ... မကြိုက်လို့ ... သဘာဝအတိုင်းလေးပဲ ကြိုက်တယ် ... လက်ကိုင်အိတ်ထဲ ... ဟမ်းဖုန်းထည့် ... မနိမ့်မမြင့် ဖိနပ်လေးကို ရွေးလိုက်သည် ... အိမ်အကူ ကောင်မလေး မိနှင်းထည့်ထားပေးသော မုန့်ဘူး နှင့် ထမင်းချိင့်ထည့်ထားသောခြင်းလေးကို လှမ်းယူပြီး

အိမ်အပြင်ထွက်လာလိုက်သည် ..
``မမ ထီးကျန်ခဲ့ပြီ´´
``အော် ဟုတ်ပ ... တံခါးတွေ သေချာ သော့ခတ်ထားနော် ... ဘယ်သူမှ ဖွင့်မပေးနဲ့ သိလား ... ဖေဖေတို့ ခရီးထွက်တာက ပြန်လာအုံးမှာ မဟုတ်သေးဘူး´´
``ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ´´

မိုးရွာထဲမှာ ထီးလေး ဆောင်းပြီး လမ်းလျှောက်ရတာကိုတော့ သဘောကျသည် ... အလုပ်က အိမ်နှင့် နီးလို့သာ တော်တော့သည် ... နို့မို့ဆို အလုပ်နောက်ကျသည်နှင့် အထုတ်ခံရမည်မှာ သေချာသည် ...

လမ်းထိပ်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ဖြတ်တော့ နည်းနည်းတော့ သတိထားရသည် ... ကိုယ့်နောက်ပိုင်းကို အရသာခံပြီး ကြည့်နေမယ့် လူတွေကိုတော့ နည်းနည်း စိတ်တိုမိသည် ... သတိထားလျှောက်နေရင်းကြားက တင်သားတွေက မသိမသာ လှုပ်ရှားသွားသည် ... အပျိုဆိုတော့ တင်သားကျစ်ကျစ်လေးတွေက သိပ်မလှုပ်ရှား ... မယမ်းခါ ... ဒါကိုပင် ကိုယ်တော်တွေက သွားရေကျနေသည် ... အကဲဆုံးက ချာတိတ်တစ်ယောက် ... မနက်တိုင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ကြွေပြနေသည် ... တစ်ပတ်လောက်တော့ ရှိပြီထင်တယ် ... မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်သွားတော့မှ လက်ထဲက လက်ကိုင်ပဝါလေးကျသွားသည် ... ဒုက္ခပါပဲ ... ကုန်းကောက်လိုက်ရင်လည်း သူတို့ အကြိုက်ဖြစ်တော့မယ် ... စကဒ်နဲ့ ကုန်းကောက်ဖို့က နည်းနည်းခက်သည် ... ကုန်းလိုက်သည့်တိုင် တင်သားတွေက သိတယ်မလား ... တင်းနေတာကိုး ... သူတို့ရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပြတယ် ဖြစ်နေအုံးမယ် ... နဂိုကမှ နှာဘူးတွေ ... မျက်လုံးတွေက ခွာမှာမဟုတ်ဘူး ...

ထားလိုက်ပါတော့ ... ဆက်လျှောက်လာတော့ အနောက်ကနေ ချာတိတ် ပြေးချလာသည် ...
``မ ... မ´´
ရပ်ပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေးက မဆိုးပါဘူး ... ချောတော့အချောသား ... မျက်လုံးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး လက်ကိုင်ပဝါလေးကို ကမ်းပေးရင်း
``မ ... မ လက်ကိုင်ပဝါကျကျန်ခဲ့ပြီ´´
မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့
``မလိုပါဘူး ... ငါက သက်သက် ပစ်ထားခဲ့တာ´´
``ဟာ မကလည်း မာနကြီးလိုက်တာ ... ကျကျန်ခဲ့တာပါဗျာ ... စေတနာနဲ့လည်း ကောက်ပေးရသေးတယ်´´
``မလိုချင်ပါဘူး ... ရုံးနောက်ကျနေတဲ့ဟာကို ... မင်း လိုက်မလာနဲ့နော် ... ချာတိတ်´´
``ကျွန်တော်က ချာတိတ် မဟုတ်ဘူး ... ကျွန်တော့်နာမည်က ကောင်းလင်းဆက် ... မ နာမည်က သန္တာလင်းဆို´´
``ဒီမှာ ဟိတ် ... မင်း ဘာသာ ကောင်းလင်းဆက်မကလို့ ငရုတ်ကောင်းပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါ စိတ်မဝင်စားဘူး ... ဆက်မလိုက်လာနဲ့နော် ... ငါ့လက်စောင်းက အုတ်ခဲ ငါးလုံးကျိုးတယ် ... မယုံရင် စမ်းကြည့်မလား´´
``ဟာဗျာ ... မ ကလည်း´´

ခပ်တင်းတင်းနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ် ... ကောင်လေးကတော့ နည်းနည်းတော့ ကျွတ်သွားတယ်နဲ့ တူတယ် ... ဆက်လိုက်လာရင်တော့ လင်းလင်းလက်စောင်း အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့ ... အမှန်ကတော့ ... ခြောက်လိုက်တာပါ ... အုတ်ခဲငါးလုံးကွဲဖို့ ဆိုတာ လွယ်တာ မှတ်လို့ ... အုတ်ခဲ မကျိုးခင် ... လင်းလင်း လက် ... အရင် ကျိုးလိမ့်မည် ... စိတ်ထဲက ... ချာတိတ်ကို ... ကြိမ်းမောင်းပြီး ... ဆက်လျှောက်လာသည် ... ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း သတိပေးနေမိသည် ...
သွားပါပြီ ... လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်တော့ ... နောက်ဆို အိတ်ထဲ ထည့်ထားရမယ် ...

လင်းလင်းတို့ ရုံးခန်းဆိုတာက သုံးထပ်တိုက်လုံးချင်းလေး ... လှိုင်သာယာတို့ ... တခြားမှာတော့ ဂိုဒေါင်တွေ ဘာတွေရှိသည် ... လင်းလင်းတို့ က စာရင်းဌာနဆိုတော့ ဒီမှာပဲ ရုံးတက်ကြရသည် ... ခြံထဲမှာတော့ ကားတွေ ထားသည် ... အောက်ထပ်မှာတော့ ဒရိုင်ဘာတို့ တခြားလူတွေ ရုံးတက်ကြသည် ... လင်းတို့က ဒုတိယထပ် ... ဆရာက တတိယထပ် ... ဆရာဆိုတာက လင်းတို့ ဘော့စ်ကို ပြောတာပါ ...

``မောနင်း အစ်မ´´
``မောနင်း လင်းလင်း´´
မန်နေဂျာ အစ်မ မသူဇာကို နှုတ်ဆက်ရင်း ပြုံးပြလိုက်သည် ...
``ဒီနေ့ အရမ်းလှနေပါလား´´
``အစ်မကလည်း အချင်းချင်း မြှောက်နေပြန်ပြီ ... အစ်မက ပိုလှပါတယ်နော် ... ကော်ဖီသောက်မလား လင်းလင်း ဖျော်တိုက်မယ်လေ´´
``အစ်မက ကော်ဖီ မသောက်ချင်ဘူး ... ရေခဲမုန့်ပဲ စားချင်တာ ... ဘယ်တော့မှ စားရမှာတုန်း ... စောင့်နေရတဲ့လူတွေကို အားနာပါအုံး´´
``ဟာ ... အစ်မကလည်း ... စကားပြောရင်း ဖောက်လာပြန်ပြီ ... မရှိသေးပါဘူး အစ်မရယ် ... လင်းလင်းမှ စိတ်မဝင်စားတာ´´
``အံမယ်လေး ... လင်းလင်းကသာ စိတ်မဝင်စားတာ ... သတင်းတွေကြားပါတယ်နော် ... လာကြိုက်သမျှလူတွေကို အကုန်ငြင်းမှတော့ ဘယ်စွံပါ့မလဲ´´
``မသိပါဘူး အစ်မရယ် ... လာပြောလူတွေကို ဒီက ရင်မှ မခုန်တာ ...´´

ကလင် ... ကလင်

``ခဏနော် အစ်မ ... ဖုန်းလာနေတယ်´´
``အေး အေး´´
``ဟယ်လို´´
မြတ်စွာဘုရား ... စောစောစီးစီး ... ဆ ဆရာပါလား ...
``အမိန့်ရှိပါရှင့် ... လင်းလင်းပါ ဆရာ´´
``ဟုတ် ... ဟုတ်ကဲ့ ... လုပ်ထားပါ့မယ်ရှင့်´´
``ဟုတ်ကဲ့ ... စိတ်ချပါ ဆရာ´´
ဆ ဆရာ၏ မှာကြားချက်များကို ချက်ချင်း ချရေးပြီး မသူဇာကို လှမ်းပေးလိုက်သည် ...
``အစ်မရေ ... ဆရာက ... ဒီစာရင်လေးတွေ လုပ်ပေးပါတဲ့ ... မနက်ဖြန်လိုချင်တယ်တဲ့ ...´´
``ကျေးဇူးပဲ လင်းလင်းရေ ... အစ်မတို့ ဒီလ လချုပ် အခုထဲက စလုပ်ထားရမယ် ... နောက် သုံးရက်ဆို လကုန်ပြီနော် ...´´
``ဟုတ် ... အစ်မ´´

ဟုတ်ပ ... ဒီနေ့က ၂၈ ရက် ဇန်နဝါရီ .. အိ ... နောက် သုံးရက်နေရင် လကုန်တော့မယ် ... အလုပ်ကတော့ များပြီ ...


စာရင်းတွေ လုပ်နေရင်း ကွန်ပျူတာက ဘာဖြစ်သွားသည် မသိ … ရပ်သွားသည် … စိတ်ညစ်ပါ့ …
``လင်းလင်း … ကွန်ပျူတာ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ´´ မသူဇာက လှမ်းမေးသည်။
``မသိဘူး အစ်မ … လုပ်နေရင်း ရပ်သွားတာပဲ´´

ကွန်ပျူတာ စပယ်ရှယ်လစ် အောင်ကျော်ထက် ကို ခေါ်ရတော့မည် … အမှန်က ဒင်းက ကိုယ့်စားပွဲရှေ့မှာ ထိုင်ပြီး အလုပ်လုပ်ရမှာ … အောက်ထပ်မှာ သွားပြီး ကားဒရိုင်ဘာတွေနဲ့ လေပန်းနေတယ်ထင်တယ် … ဖုန်းတစ်ချက် နှိပ်လိုက်ပြီး
“မောင်လေးရေ … အစ်မ ကွန်ပျူတာ ဘာဖြစ်သွားလဲ မသိဘူး … တစ်ချက်လောက် လာကြည့်ပေးပါအုံး …”
“လာပြီ အစ်မရေ … လာပြီ”

အောက်ထပ်မှ တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ပြေးတက်လာသည် … ဒီအလုပ်မှာ အောင်ကျော်ထက်ကိုတော့ လင်းလင်း အခင်ဆုံး … အလုပ်မှာ တခြား ယောကျ်ားလေးတွေက အီစီကလီ လုပ်ချင်သည် … နည်းနည်းခိုင်းမိရင် … များများ အခွင့်အရေးယူချင်သည် … အောင်ကျော်ထက်ကတော့ ဒီလိုမဟုတ် … လင်းလင်းကို အစ်မ တစ်ယောက်လိုပဲ ပြောသည် … ဆက်ဆံသည် … သူ့မျက်လုံးတွေမှာ မရိုးသားတဲ့ အရိပ်အယောင်မရှိ … နောက်ပြောင်တတ်သည်က လွဲရင် … မိန်းကလေးတွေကို စိတ်မဝင်စားတာ သေချာသည် … ဒီမှာ လုပ်တာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီ … သတိထားမိတာက သူ စွဲလန်းနေတာက ကွန်ပျူတာ … အလုပ်မှာ ရှိတဲ့ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကောင်မလေးတွေကို စိတ်မဝင်စားပဲ … လေးထောင့်ပုံးကိုပဲ စိတ်ဝင်စားနေတာက နည်းနည်းတော့ ဂေါက်နေပြီထင်တယ် …

“အစ်မ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ”
“ဟဲ့ ငါက ဘာဖြစ်ရမှာတုန်း … ဖြစ်တာက ဒီမှာ” ကွန်ပျူတာကို လက်ညှိုးထိုးလိုက်သည် …
“ကျွန်တော်ကလည်း အဲဒါကိုပဲ မေးတာပါ အစ်မရယ်”
“အေးဟယ် … စာရင်းတွေ ထည့်နေရင်း ရပ်သွားတာပဲ … ဒီနေ့ ရိုက်ထားသမျှတော့ ကုန်ပြီ ထင်ပါတယ်”
“အေးဆေးပေါ့ အစ်မရယ် … နှစ်ခါရိုက်တော့ ပိုမှတ်မိတာပေါ့”
“နင့်အဘ … လကုန်လို့မှ စာရင်းမပြီးရင် … နင့်ဆရာက ငါ့ကို နှစ်ခါရိုက်လိမ့်မယ်”

လင်းလင်း စားပွဲက ညာဘက်မှာ နံရံပဲရှိတော့ ဘယ်ဘက်ကပဲ အဝင်အထွက်လုပ်လို့ရတယ် … နေရာက နည်းနည်းတော့ ကျဉ်းတယ် … သူက ဘယ်ဘက်မှာရပ်ရင်း ဘာတွေ လျှောက်ရိုက်နေမှန်းမသိဘူး … လုပ်တော့လုပ်နေတယ် … ကြားကအနေရ ခက်တာက လင်းလင်း … အနားမှာ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်က ကပ်ပြီး ရပ်နေတော့ စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းတော့ တမျိုးပဲ … ရှိန်းကနဲ လိုလို ဖိန်းကနဲ လိုလို … သူကတော့ ဘာမှ မသိ … လေးထောင့်ပုံးကိုပဲ အာရုံစိုက်နေသည် …

“အစ်မ ဖယ်ပေးရမလား”
“ရတယ် အမ … ပြီးပြီ”

ဘေးကနေ ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး မောက်စ်ကို တစ်ချက် လှမ်းကိုင်လိုက်တော့ သူ့လက်နဲ့ လင်းလင်းရင်ဘတ်လေးက မသိမသာလေး ပွတ်ဆွဲသွားတယ် … စိတ်ထဲမှာတော့ ထောင်းကနဲ ဒေါသထွက်သွားတယ် … ဒါပေမယ့် သူ့ကိုကြည့်တော့လည်း ကိုယ့်ကို ရှိတယ်လို့တောင် မထင် … ကွန်ပျူတာကိုသာ အသေအချာ ကြည့်ပြီး လုပ်နေသည် … နောက်ဆုံး သူ့လက်ပြန်အရုတ် ကိုယ့်ရဲ့ ရင်သားလေးနဲ့ သူ့တံတောင်ဆစ်နဲ့ နည်းနည်း တိုက်မိသွားသည် … ကိုယ်ကတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားက လျှို့ဝှက်နေရာလေးက စိကနဲ ညှစ်လိုက်မိသည် … သူကတော့ သိတောင်မသိ …

“အိုကေနော် အစ်မ … အားလုံးရပြီနော်”

မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်သားကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ တိုက်မိတာ သူကတော့ မသိ … ခံရတဲ့ မိန်းကလေးရင်ထဲမှာတော့ နည်းနည်းလေး ဝုန်းဒိုင်းကျဲသွားတယ် … လင်းလင်း မျက်နှာလေး ပန်းရောင်လေး သန်းသွားသည် … ဘေးက တခြားလူတွေကတော့ သတိမထားမိ …စိတ်ထဲမှာတော့ နည်းနည်း ရှက်သွားသည်

“ကျေးဇူးနော် အောင်ကျော်ထက်”
“ဟာ ရပါတယ် … ဒါတွေက မိုင်နာပါ”

အောင်ကျော်ထက် အောက်ထပ်ကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ပြေးဆင်းသွားသည် … ဒီကောင်လေးနဲ့တော့ ခက်တော့တာပါပဲ … ပြောရင်လည်း ငါအလွန်ဖြစ်အုံးမယ် … ပြောလို့ကလည်း မဖြစ် … တမင်သက်သက် အခွင့်အရေးယူတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး … ထားလိုက်ပါတော့ …/

နေ့ခင်း သုံးနာရီလောက် ကော်ဖီသောက်ချိန်ကျတော့ သူက ပြန်တတ်လာသည် … လင်းလင်းအတွက် ကော်ဖီတစ်ခွက် ဖျော်လာပေးသည် … အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကိုယ်က ကော်ဖီသောက်လေ့မရှိ … ဒင်းလေးက တစ်နေ့ လေးငါးခွက်သောက်သည် … သူဖျော်သည့် ကော်ဖီက အနံ့ရော အရသာပါ နည်းနည်းလေးတော့ ထူးခြားသည် … သူသောက်တော့ ကိုယ်ကလည်း နည်းနည်းတော့ သောက်ချင်သည် … သူကလည်း အလိုက်တသိနဲ့ ဖျော်ပေးရင်းက ကော်ဖီကို စွဲသွားတော့သည် … အခုလည်းကြည့် … ကော်ဖီနှစ်ခွက်ကိုင်ပြီးတက်လာသည် …

“အစ်မအတွက်”
ခွက်လေးကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ခုံကို နောက်ပြန်ထိုင်လိုက်သည် …
“ကျေးဇူးနော် အောင်ကျော်ထက်”
“အစ်မ အလုပ်များနေလား”
“လကုန်ရက်နီးပြီဆိုတော့ သိတယ်မလား”
“ဟုတ်တာပေါ့ … ”
“ညနေ အလုပ်ဆင်းရင် ဘယ်သွားစရာရှိတုန်း”
“မရှိပါဘူး”
“ဟုတ်လို့လား အောင်ကျော်ထက်ရယ် … ကောင်မလေးနဲ့ မချိန်းထားဘူးလား”

လင်းလင်းကို ကြည့်ပြီး ခွက်ထိုးခွက်လန် ရီရော
“ကောင်မလေး … ဟား ဟား … အစ်မက ကျွန်တော့်ကို အထင်ကြီးနေပြန်ပါပြီ … ဘယ်ကောင်မလေးမှ မရှိဘူး … အိမ်ပြန်မယ် … ရေချိုးမယ် … ထမင်းစားမယ် … အိပ်မယ်”
“ဒါဆို ညနေ အားတယ်ပေါ့”
“အားပါတယ်”
“တစ်ခုလောက် ကူညီပါအုံး အောင်ကျော်ထက်ရယ် … ရုံးပြန်ရင် အစ်မရဲ့ laptop လေးကို ကြည့်ပေးပါအုံး”
“ဘာဖြစ်တာတုန်း”
“မသိပါဘူး … သုံးရတာ သိပ်အဆင်မပြေဘူး … နည်းနည်းလေးနေတယ်”
“အိုကေလေ … ရုံးဆင်းရင် အတူတူပြန်ကြတာပေါ့”


ညနေ ငါးနာရီအလုပ်ဆင်းတော့ သူက အောက်မှာ စောင့်နေသည် … မိုးက အခုထိ မစဲသေး …အရမ်းမရွာပေမယ့် … မိုးစက်လေးတွေ ကျနေတုန်း … ထီးလေးဖွင့်လိုက်ပြီး သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူက ထီးပါတဲ့ ပုံစံမပေါ် …
“အစ်မရေ … မိုးကတော့ တောက်တောက် တောက်တောက်နဲ့ ရွာနေုတုန်းပဲ”
“ဟုတ်ပဟယ် … ပြန်ပြီဆို ရွာပြီ …ကောင်လေး ထီးမယူလာဘူးလား”
“ဟီး မနက်က မေ့ကျန်ခဲ့တယ် … အစ်မထီးကိုပဲ ကပ်ဆောင်းတော့မယ်”
သေဟ … လင်းလင်းရေ … ကိုယ်ရေးတဲ့ ဇာတ်ကိုယ်နိုင်အောင် ကပေတော့ … ကိုယ်က သူ့ကို အကူအညီတောင်းထားတော့လည်း ပေးမဆောင်းလို့က မကောင်း … မတတ်နိုင် … အတူတူဆောင်းရတာပေါ့ … ရှက်စရာကြီး … သူ့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက ်ထိုးပြီး …
“ကိုယ်တော်ကတော့ လုပ်ပြီ … မိုးနေ့တိုင်းရွာနေတာ ဘာလို့ထီးမယူလာတာတုန်း”
“ဟိုလေ … မနက်က အိပ်ယာထနောက်ကျတော့ ဝုန်းဒိုင်းကျဲပြီး ထွက်လာတာ … လမ်းတစ်ဝက်ကျမှ ထီးကျန်ခဲ့မှန်း သတိရတော့တယ်”
ဟင်း ဖြစ်ရမယ် … အံမယ် … လင်းလင်းလဲ ဘာထူးလဲ … အလုပ်နဲ့ အိမ်နဲ့က နီးလို့ … နို့မို့ဆို သူ့ထက်ဆိုးမှာ … မိုးလေးဖွဲဖွဲလေးထဲမှာ … ထီးတစ်ချောင်းနဲ့ နှစ်ယောက်အတူဆောင်းပြီး အလုပ်ပြန်သွားတာကို အလုပ်ကလူတွေက သတိထားမိကြတယ် … မနက်ဖြန်ကျရင်တော့ ဘာတွေ အတင်းပြောကြမလဲ မသိ … မတတ်နိုင် … အိုး … ကိုယ်က ရိုးသားရင်ပြီးတာပါပဲ …

သူကတော့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့အောင် ပြောပြီး အတူတူလျှောက်လာပေမယ့် … လင်းလင်း စိတ်ထဲမှာတော့ တစ်မျိုးလေး ကြည်နူးနေပါတယ် … တကယ်ပါ ဘုရားစူးပါစေ … ဘယ်တုန်းကမှ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်နဲ့ ထီးအတူတူဆောင်းပြီး မိုးရွာထဲ မလျှောက်ဘူးပါဘူး … ထီးအတူတူဆောင်းလာတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့အသားနဲ့ ကိုယ့်အသားက နည်းနည်းတော့ ထိမိတာပါပဲ … ထိမိလိုက်တိုင်း ရင်ထဲမှာ ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည် … ခပ်ခွာခွာက လျှောက်လို့ လည်း မပြောရက် … ဘာလို့မှန်းမသိ … ကျေနပ်နေသည် … တခြားအချိန်တွေဆို … ကိုယ့်အသားလာထိရင် လုံးဝမကြိုက် … ဒေါသက ထောင်းခနဲ ထွက်လာတတ်သည် … မိုးက ရွာနေရင်းက ပိုသည်းလာသည် … မိုးစိုမှာစိုးလို့ နှစ်ယောက်သား ပိုပြီး ပူးကပ်သွားသည် … သိတဲ့အတိုင်း ရန်ကုန်မိုးက … ရွာရင် တဝေါဝေါနှင့် လေပါ တိုက်သည် … လမ်းကဖြေးဖြေးပဲ လျှောက်နေရသည် … ခြော်လဲမှာလည်း စိုးသည် … လေက အရမ်းတိုက်လာတော့ ထီးကို ကိုင်ရတာ အဆင်မပြေ … တစ်ဖက်က ထီးကိုင်ရင်း တစ်ဖက်က ခြင်းတောင်းလေးကိုင်ရတော့ သိပ်အဆင်မပြေ … ဘယ်လက်နဲ့ ထီးကိုင်ထားတော့ သိပ်တော့ အားမပါ … လေတိုက်လျှင် လန်သွားနိုင်သည် … တွေးနေတုန်းပဲ ဇတ်ကနဲ ထီးကလန်သွားတော့ … သူက ထီးကို ကမန်းကတန်း ဖမ်းကိုင်လိုက်သည် … သူ ဖမ်းကိုင်လိုက်တာက ထီးကိုင်ထားတဲ့ လင်းလင်းလက်ကို … အိုး … ဒိန်းကနဲ ရင်တွေခုန်သွားသည် … တစ်ခါမှ ဒီလို အကိုင်မခံရဖူးတော့ … ဆန့်ကျင်ဘက် အတွေ့အထိကြောင့် ကြက်သီးလေးများ ထသွားသည် … စိတ်ထဲမှာလည်း မနေတတ်ဖြစ်သွားသည် … ပြောလည်းမပြောရဲ … ရှက်နေမိသည် … မျက်နှာနှစ်ခု အတော့်ကို နီးကပ်နေတော့ … သူ့အသက်ရှုသံကိုတောင် ကြားရသည် … ကိုယ်တောင် ပြောင်းဆန်နေရင် သူ့ရင်ထဲမှာကော ဘာဖြစ်နေမလဲ … သတိထားနေရင်းကြားမှ လင်းလင်း ခြေချော်ပြီး နောက်ကို ပက်လက်လန်တော့မလို ဖြစ်သွားသည် ...

“အမေ့”

အောင်ကျော်ထက် ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားပြီး နောက်ကနေ ခါးကို အမြန် လှမ်းဖက်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်သည် … အင့် … တင်းရင်းနေတဲ့ တင်သားတွေအပေါ်ကနေ လင်းလင်းရဲ့ ခါးသေးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်တော့ … အိုး … လင်းလင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အိအိလေးဟာ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည် … ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ … ရှက်သွေးဖျန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးက နီရဲတွတ်နေသည် …တင်းတင်းလေး ဖက်ထားတော့ လင်းလင်းတစ်ကိုယ်လုံး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသည် … ရင်ခုန်သံတွေက တအားမြန်လာသည် … သူရော … ဟုတ်ပ … သူ့ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ တဒိန်းဒိန်းကို ကြားနေရသည် …

“မ ခြေထောက်နာသွားသေးလား”
“ဟင့် … အင်း”

ဘာကြောင့်မှန်းမသိ … သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ဖို့ အားမရှိ … သူ့လက်ကို ဖယ်ခိုင်းဖို့ နှုတ်ခမ်းတွေက ဆွံ့အနေသည် … ဒီလို မိုးသည်းထဲမှာ စကားတစ်လုံးမှ မပြောဖြစ်ပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ စကားလုံးတွေ ထောင်ပေါင်းများစွာ ပြောနေကြတယ် … ကြင်နာစွာ စိုးရိမ်စွာ ကြည့်နေမိတဲ့ … သူ့မျက်လုံးအကြည့်ကနေ ဘာတွေ ပြောချင်လဲဆိုတာ လင်း သိတယ် … လင်းရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကလည်း အရည်တွေလဲ့နေပြီး သူ့ကို လင်းရင်ထဲက ဆန္ဒတွေကို ပြနေမိတယ် … လင်းတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကို တစ်ယောက် သိသွားပြီ … အော် အချစ်ဆိုတာ ဒါပါလား …

“လက်ကြီးက ဖယ်ပါအုံးကွာ” လင်းလင်း အသံလေးက တိုးတိုးလေး …
သူ့လက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး ထိတ်ထိတ်ပြာပြာနဲ့ …
“ဟာ … ဆောရီး … မ … မကို အသားယူချင်လို့ ကိုင်တာမဟုတ်ဘူးနော် … မ … ချော်လဲမှာ စိုးလို့ လှမ်းကိုင်လိုက်တာပါ”
ဘာတွေလာပြီး ဖြေရှင်းချက်ပေးနေတာလဲ … မျက်စောင်လေးတစ်ချက်ထိုးရင်း …
“ရပါတယ်”
သူ့ရဲ့ကိုယ်နံ့က လင်းလင်းကိုယ်ပေါ်မှာ စွဲနေပြီ … ယောကျ်ားလေးပေမယ့် … ချွေးစော်မနံ … ကြည့်ရတာ Roll On သုံးတယ်ထင်ပါတယ် … အနံ့လေးတမျိုးလေးပဲ … လူပျိုနံ့ … ရင်ခုန်သံတွေက မီးရထားကြီးခုတ်မောင်းသွားသလို တဒိန်းဒိန်းနဲ့ အကျယ်ကြီးကြားနေတယ် … အို … ရှက်စရာကြီး … သူ များကြားသွားမလား …

“မ စိတ်ဆိုးသွားလား … စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော် … မ ထင်နေသလို ကျွန်တော်က အခွင့်အရေးယူတာ မဟုတ်ပါဘူး”

စိတ်မဆိုးပေမယ့် … စကားပြန်မပြောမိ … ရင်ခုန်သံတွေက ဆူညံနေတုန်းပဲ … ဒါကို သူက မသိ … သူ့ကို စိတ်ဆိုးသွားပြီ လို့ ထင်နေတယ် … သနားစရာ မျက်လုံးလေးနဲ့ တောင်းပန်နေရှာတယ်
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်နားရောက်တော့ စိတ်က နည်းနည်း ထင့်သွားသည် … မနက်က အီစီကလီလာလုပ်တဲ့ ကောင်လေးက လင်းလင်းကို စိုက်ကြည့်နေရင်းက ဘေးမှာပါလာတဲ့ အောင်ကျော်ထက်ကိုလည်း မြင်ရော … ဘုကြည့်ကြည့်နေသည် … သူကတော့ ဘာမှ မသိ … ဘေးကနေ တတွတ်တွတ်နဲ့ တောင်းပန်စကားတွေ ပြောနေသည် … တော်ပါသေးသည် … ဟိုအကောင်က နောက်ကနေ လိုက်မလာ … ဒီလိုနဲ့ တိုက်ရှေ့ရောက်တော့ လှေခါးတံခါးသော့ ဖွင့်ဖို့ လက်ကိုင်အိတ်ထဲက သော့ကို လှမ်းထုတ်လိုက်တော့ …

“ပေး ပေး အစ်မ ကျွန်တော် ဖွင့်လိုက်မယ်”

သူက သော့ဖွင့်ပေးပြီး လင်းလင်းက အရင်ဝင်လိုက်သည် … ဒီကောင်လေးက အဲဒါမျိုးလေးတွေ အလိုက်သိသည် … သော့ပြန်ခတ်ပြီး ပြန်ပေးတော့ လက်ချင်းထိသွားသည် … သူကတော့ ဘာရယ် မဟုတ် … ကိုယ်က ခုနက ရှိုးတိုးရှန်းတန်း အဖြစ်အပျက်လေး ပြန်ပေါ်လာသည် … သော့ကို အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ရင်း … လှေခါးကို တက်လိုက်သည် … လေးငါးထစ် တက်ပြီးတော့မှ သတိရလိုက်သည် … လှေခါးကို ငါက အရင်တက်တော့ ငါ့အနောက်ပိုင်းကို သူကြည့်နေမှာပေါ့ … ရင်ထဲမှာ ရှက်သွားသည် … လှည့်လဲ မကြည့်ရဲ … လှေခါးထစ်ကို တက်တိုင်း အရမ်းလှတဲ့ လင်းလင်းရဲ့ တင်သားတွေက ငြိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ရမ်းခါသွားသည် … လှေခါးတက်သည့်အခါ ကိုယ်သည် အနည်းငယ် ရှေ့သို့ကိုင်းလေ့ရှိသဖြင့် အနောက်ကို ဖင်အနည်းငယ် ကုန်းထားသည့်သဘောပင် … နောက်ပြီး မိုးရေ ရွှဲရွှဲစိုထားသဖြင့် စကဒ်သည် အသားနှင့် တသားတည်းထိကပ်နေသည် … အောက်ခံ ပင်တီလေးရဲ့ ချုပ်ရိုးလေးတွေက တင်သားတွေကို အနားသတ်ပေးထားတာကို မြင်နေရသည် … စဉ့်အိုးသဏ္ဍန် လုံးဝန်းသော လင်းလင်းတင်သားများသည် အောင်ကျော်ထက် မျက်နှာရှေ့တွင် ထင်ထင်ရှားရှား လှုပ်ရှားနေသည် … အပျိုစစ်စစ် ဖြစ်သည့်အတွက် တင်သားများသည် လုံးကျစ်နေပြီး လှေခါးတက်သည့်အခါ အနောက်မှ ကြည့်သူအဖို့ အတော်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းနေပေသည် … အောင်ကျော်ထက်သည်ကား လူသားတစ်ဦးပေတည်း … ကိုယ့်မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်မှာ လှုပ်ခါနေသော တင်သားလှလှ အိအိလေးကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှာ ထွေပြားသွားသည် … မထွေပြားပဲ ခံနိုင်ရိုးလား … ဒီလောက်လှသော လင်းလင်း၏ တင်သားတင်းတင်း၏ လှုပ်ရှားမှုများကို နှစ်ပေအကွာက မြင်နေရတာကိုး … ညဘာက်ခြေက အပေါ်လှမ်းလိုက်ရင် တင်သားလေးက ညာဘက်ကို မသိမသာလေး လှုပ်ခါသွားသည် … ဘယ်ဘက်ခြေက အပေါ်တစ်ထစ်ကို လှမ်းလိုက်ရင် အိုးလေးက ဘယ်ဘက်ကို လှုပ်ခါသွားသည် … စကဒ်ကလည်း ကွက်တိချုပ်ထားလို့ ကောက်ညှင်းထုပ်လေးလို ဖြစ်နေသည် … ခုနက ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဖက်ခဲ့တဲ့ အရှိန်လေးကမသေသေးချိန်မှာ အခုလို လင်းလင်းရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို အနီးကပ်တွေ့လိုက်ရလို့ … အောင်ကျော်ထက် မခံနိုင် … ရင်ထဲမှာ ဗြောင်းဆန်နေသည် … ရင်ထဲတွင် မကို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာသည် … လှေခါးအကွေ့ရောက်တော့ လင်းလင်းထိန်းလျှောက်ပေမယ့် … မရ … တင်သားတွေက သိသိသာသာကို လှုပ်ခါသွားသည် … တွေးပြီး … လင်းလင်းမျက်နှာလေး နီရဲသွားသည် … လင်းလင်း မသိမသာ အောင်ကျော်ထက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ … ဒီကောင်လေးမျက်နှာက နီရဲနေသည် … မျက်လုံးတွေကလည်း အရောင်လက်နေသည် … ဟယ် … ဒါဆို … ဒါဆို … ဒင်း ငါ့အနောက်ပိုင်း အသေအချာကြည့်ပြီး စိတ်ကစားနေပြီနဲ့ တူတယ် … ငါ့နှယ်နော် … ရှက်လွန်းလို့ သေသာသေလိုက်ချင်တယ် … နောက် နှစ်ထစ် တပ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ … အောင်ကျော်ထက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက လုံး၀ မခွာတော့ဘူး … ရှက်လွန်းလို့ သေလိုက်ချင်ပေမယ့် … စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်သလိုလို … ဘာလိုလိုနဲ့ … သတိထားပြီး တက်တော့ … ဖင်ကို ရှုံ့ထားသလို ဖြစ်ပြီး လင်းလင်း ရှေ့ပစ္စည်းလေးက အထဲမှာ ဆွဲ ဆွဲ ညှစ်နေမိတယ် … ခက်နေတာက … အတွင်းက ပင်တီလေးက လိမ်ပြီး လျှို့ဝှက်နေရာလေးက နှုတ်ခမ်းသားလေးနှုတ်ခုကြားမှာ ရောက်နေတော့ … ဆွဲ ဆွဲ ညှစ်လိုက်တိုင်း … အတွင်းသားတွေကို ကြိုးလေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲသလို ဖြစ်နေသည် … ဆွဲညှစ်လေ … ဖီလင်တက်လေ … အသံကလည်း မထွက်ရဲ … လှေခါးတစ်ထစ်တက်တိုင်း နောက်က ချာတိတ်ကို ရှက်တာတမျိုး … ပေါင်ကြားထဲမှာ ဖြစ်နေတဲ့ အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာက တမျိုး … ရှက်ရွံ့စိတ်နဲ့ ရမက်နှိုးဆွသလို ဖြစ်ပြီး ရင်ထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို တမ်းတလာသည် … လင်းလင်း မျက်နှာတွေလည်း ပူထူနေပြီ … အပျိုဆိုတော့လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိ … ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းလေးခိုးချရင်း အခန်းဝသို့ ရောက်သွားသည် …/