ဒီရြာမွာ အပုိင္း(၁)(၂)
ဒီရြာမွာ
အပုိင္း(၁)
ရးသားသူ နတ္ေဆး
တင္ဆက္သူ MoeNya
…အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ …အု …ဝူးးး…ဝူးးးးဝူးးးးးး (သီခ်င္းဆုိသံ)
"ေဖာင္း… ခြပ္!!…''
"ေအာင္မငီးးးးးးဗ်…''
"အိမ္ျပန္ခ်င္တာကုိယ့္ဖာသာျပန္ပါလားကြ... ေခြးအူသလုိ ငါ့အိမ့္ေရွ့လာအူေနရလား ''
သူႀကီးဘခက္ သူ႕အိမ္ေရွ့ညျကီးအခ်ိန္မေတာ္ ဂီတာတီးသီခ်င္းလာဆုိႀကေသာ ရြာမွ ကာလသားမ်ားကုိ ေလးဂြျဖင့္ ထုလႊတ္ေနသည္။
အပ်ဳိျဖန္းေလးျဖစ္လာေသာ သမီးျဖစ္သူ အိဝါကုိ လာပုိးပန္းႀကတယ္ဆုိတာ သူသိျပီးသား ။ ဦးဘခက္ မျကာခဏဆုိသလုိ ယခုလုိပင္ဂြနဲ႕ ထုလႊတ္ရေလသည္။ အမွတ္မရွိတဲ႕ ကာလသားမ်ားကလဲ အထုခံျပီး တရက္ႏွစ္ေလာက္ျငိိမ္ေနျပီးရင္ ျပန္ေရာက္လာစျမဲ။
မည္သူမည္ဝါမွန္း မသဲကြဲပဲပုဆုိးေခါင္းျမီးျခဳံကာ ထြက္ေျပးသြားႀကမွ တံခ့ါးပိတ္ကာ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ခဲ႕လုိက္သည္။
ညကစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ႕ရေသာ သူႀကီးဘခက္ မနက္မုိးလင္းအိပ္ရာထေတာ့လဲ ေဒါသထြက္စရာျဖင့္ ျကုံရျပန္သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆင္ခဲ႕ေတာ့ ေအာင္ေမာင္းကုိ မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႕ေတြ႕ရသည္။ သူ႕မိန္းမ ရီရီခင္ေျပာလုိ႕ ေအာင္ေမာင္း ညက ဘာလုပ္သြားတယ္ဆုိတာ ဦးဘခက္သိထားျပီးျပီ။
"ေအာင္ေမာင္း… မင္း ညက ငါ့မိန္းမဖင္ကုိ သေရကြင္းနဲ႕ ပစ္တယ္ဆုိ''
"ပစ္မိပါတယ္… သူႀကီး''
"မင္းငါ့ကုိစိန္ေခၚတာလား ေအာင္ေမာင္း''
ေအာင္ေမာင္းမ်က္နာ ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့သည္။
"ဒီလုိပါသူျကီး… တမင္တကာပစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး ညကက်ေနာ္ ခ်က္ျကီးတုိ႕ဆုိင္ကအျပန္ ေသးေပါက္ခ်င္တာနဲ႕ သူျကီးတုိ႕အိမ္နားမွာ ေပါက္မယ္လုပ္ေနတုန္း သူျကီးတုိ႕ျခံအတြင္းထဲက ေဒါင့္မွာ လႈပ္စိလႈပ္စိေတြ႕တာနဲ႕ အနားကပ္ျကည့္တာ အကြက္အကြက္ေတြနဲ႕ ေျမြပဲဟ ဆုိျပီး စိတ္ယားတာနဲ႕ သေရကြင္းနဲ႕ပစ္လုိက္တာ အားးး ဆုိတဲ႕ ေအာ္သံႀကီးႀကားမွ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚရီရီျကီးမွန္းသိရတာပါ .. သူႀကီးကေတာ္ကလဲ ပါတိတ္အကြက္ျကီးဝတ္ထားတာဆုိေတာ့ မသဲမကြဲနဲ႕ေျမြထင္ျပီးပစ္မိတာပါ''
"ေျမြလုိ႕ထင္ရေအာင္… ငါ့မိန္းမဖင္က လုံးလုံးေသးေသးေလးမုိ႕လားကြ''
"အုိ… ကုိဘခက္ကလဲ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး ကေလးေတြအေရွ့''
ေဘးမွာရွိေနတဲ႕ေဒၚရီရီ ကသူ႕ေယာက်္ား ဦးဘခက္ကုိ တံေတာင္နဲ႕တြက္ရင္းေျပာသည္။
"နင္အသာေနစမ္း …ရီရီ… ဒီေကာင္ ငါ့ပစၥည္းကုိထိေနတာ … အဲေလ … ငါ့ကုိ ပမာမခန္႕လုပ္ေနတာ''
ေအာင္ေမာင္းကဆက္ျပီးေျပာသည္။
"မေသးပါဘူး သူႀကီး …သူႀကီးကေတာ္ဖင္ႀကီးက အႀကီးႀကီးပါ''
ေအာင္ေမာင္းစကားႀကားျပီးေနာက္ ေဒၚရီရီ ရွက္ရွက္နဲ႕အိမ္ေပၚသုိ႕ေျပးတက္သြားသည္။
"ေဟ့ေရာင္ …ေတာ္ …ငါ့မိန္းမဖင္ကုိ မင္းဘာမွေဝဖန္စရာမလုိဘူး''
"က်ေနာ္က သူျကီးေမးလုိ႕ေျပာတာပ့ါ''
"ဒါဆုိညကဂီတာတီးတဲ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ မင္းလဲပါတာေပါ့''
"မပါရပါဘူး သူႀကီးရယ္… ခ်က္ျကီးဆုိင္က အျဖဳေလးေမာ့ပီး ျပန္ခဲ႕တာပါ အဲ႕ဒီအုပ္စုနဲ႕ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး''
"ဒါေနာက္ဆုံးျဖစ္ပေလ့ေစ …သြားေတာ့''
ေအာင္ေမာင္း ကူိေျပာဆုိဆုံးမလႊတ္ျပီး ထြက္သြားေတာ့မွ ဦးဘခက္ သူ႕မိန္းမ ေဒၚရီရီရွိရာ အိမ္ေပၚသုိ႕တက္သြားေတာ့သည္။
"ရီေရ …ကုိကုိခက္အတြက္ မနက္စာေလး အဆင္သင့္ျဖစ္ပလား''
"ရွင့္သမီးကုိ စီစဥ္ခုိင္းလုိက္…''
"ရီကလဲကြယ္ သမီးက ရြာတယ္သြားတယ္ မဟုတ္လား… ပီးေတာ့ ကုိကုိခက္ေျပာတဲ႕ မနက္စာဆုိတာ အဲ႕ဒါမွမဟုတ္ပဲနဲ႕ သိရဲ႕သားနဲ႕ … ခြိခြိ…''
"အု႕ိ …သြားပါမ်က္နာလဲမသစ္ရေသးပဲနဲ႕…''
ဦးဘခက္ သူ႕မိန္းမ ေဒၚရီရီကုိဖင္ဆြဲလွန္လုိက္သည္။
"ေတာက္… ငါလုိးမသား ေအာင္ေမာင္ ဒီဖင္ကုိ ေျမြဖင္နဲ႕မွားစရာလား စေကာေလာက္ရွိတဲ႕ ဖင္ျကီးကုိ သူ႕မုိ႕လုိ႕ကြာ ဒါမွမဟုတ္ ရီရီကမ်ား သူ႕ကုိတမင္ဖင္လွန္ျပလုိက္လုိ႕ ဒီေကာင္ စိတ္မထိန္းႏုိင္ပဲ လုပ္မိလုပ္ရာမ်ား လုပ္လုိက္သလားလုိ႕''
"ရွင္ေနာ္ … က်မကသူ႕ကုိ ဘာကိစၥလွန္ျပရမွာလဲ ရွင္နဲ႕ကုိ ျမဒင္ …ႏွစ္ေယာက္ပဲ ျပ… ျပ…''
"အားးး…''
ျမဒင္ အသံႀကားတာနဲ႕ ဦးဘခက္ ေဒၚရီရီ ေစာက္ပတ္ထဲလီးနဲ႕အေနာက္မွ အားျဖင့္ ေဆာင့္ထည့္သည္ ။ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စရွိခဲ႕တဲ႕ ျမဒင္ကုိ ဘခက္ အခုထိမေက်နပ္ေသး ျမဒင္ဆုိတာ သူတုိ႕ရြာရဲ႕ တဖက္ကမ္းျကုိက္ကုန္းရြာက ရြာသူႀကီး ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘခက္နဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဘခက္ ဝါဝါျမင့္ကုိ ျကုိက္တုန္းက ျမဒင္က ေအာင္သြယ္ေပးခဲ႕တာ ေအာင္သြယ္ရင္း ေအာင္သြယ္ရင္း ျမဒင္က ေအာင္သြယ္ဇာတ္ကျပခဲ႔ျပီး ဘခက္ျကုိက္ေနတဲ႕ ဝါဝါျမင့္ကုိ ခုိးေျပးပါေလေရာ ဘခက္ ခမ်ာ ေစာက္ရွက္ေတြလုံးလုံးကြဲ သူ ဝါဝါျမင့္ကုိ ျကုိက္ေနတာ တရြာအသိ ေနာက္ဆုံးအရွက္ေျပ ျမဒင္ရဲ႕ အရင္ရည္းစားေဟာင္း ရီရီခင့္ ကုိ ဘခက္ခုိးေျပလုိက္တယ္။
ျမင္ဒင္ကလဲ ဝါဝါျမင့္ကုိ မခုိးေျပးခင္ ရီရီခင္နဲ႕ ျကုိက္ေနႀကတာ ေျပာရရင္ ဘခက္နဲ႕ရီရီခင္က ဘဝတူေတြေပါ့။ ရီရီခင္က မလွလုိ႕ ျမဒင္က ပစ္ေျပးတာလားဆုိျပန့္ေတာ့လဲ ဒီလုိလဲမဟုတ္ ရီရီခင္ေရာဝါဝါျမင့္ပါ လုံးႀကီးေပါက္လွ မိန္းမလွေလးေတြ အိမ္ေထာင္ေတြက်ျပီး အသက္ေတြ ႀကီးလာျကေတာ့ စိတ္ႀကီးျပီး ေဒၚသထြက္လြယ္တာကလႊဲလုိ႕ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ရွိတဲ႕ ဘခက္ကုိ ရြာလူျကီးအျဖစ္ ခန္႕လုိက္ျကတယ္ ။
ဘခက္ ရြာသူျကီးျဖစ္ေတာ့ အသက္ ၄၀ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္စလုံးကေတာ့ သူနဲ႕ ျမဒင္ထက္ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ငယ္သည္။
ကံတူအက်ဳိးေပးလုိ႕ဆုိရေလာက္ေအာင္ပဲ အဲ႕ဒီခ်ိန္နဲ႕ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ျကုိက္ကုန္းရြာက ျမဒင္ကလဲ သူ႕အေဖရြာသူျကီးေသေတာ့ သူက သူျကီးျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္လုိေတြျဖစ္လာလဲေတာ့ မသိေပမဲ႕ ဘခက္ ကေတာ့ သူရြာသူႀကီးျဖစ္လာပုံက ပုိျပီးဂုဏ္ရွိတယ္ဆုိျပီး ျမဒင္ကုိ စကားစစ္ထုိးေနႀက ျမဒင္တုိ႕ႀကဳိက္ကုန္းရြာနဲ႕ ဘခက္တုိ႕ က်ြန္းေတာင္ရြာက ေခ်ာင္းေလးပဲျခားထားတာ ေတာင္က်ေရက်ျပီဆုိရင္ ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ ကမ္းစပ္နားအထိေရေတြလ်ွံသြားတတ္တဲ႕ ေခ်ာင္းစပ္ကရြာေတြ ။
အိမ္နံရံကုိလက္ေထာက္ခုိင္းျပီး တဖန္းဖန္းေဆာင့္လုိးေနတဲ႕ ဘခက္ ျပီးခါနီးေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ႕ ရီရီခင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲ လရည္ေတြ ပန္းထည့္ကာျငီးတြားမိသည္။
"ေကာင္းလုိက္တာ… ဝါဝါရယ္''
"ဘာရယ္… ဘယ္သူ႕နာမည္ေခၚလုိက္တာလဲ''
ေဒၚရီရီ သူ႕ထဘီကုိဆြဲခ်လုိက္ရင္း ေယာက်္ားျဖစ္သူ ဦးဘခက္ကုိေမးလုိက္သည္။
"အဲ… ရီရီ လုိ႕ေျပာတာပါ… မိန္းမကလဲ ဟိ''
"က်မျကားလုိက္ပါတယ္… ဝါဝါဆုိတဲ႕နာမည္''
"မင္း နားျကားလႊဲတာပါ မိန္းမရယ္… ဟီးး''
ေဒၚရီရီ သူ႕ေယာက်္ားဘခက္ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးလုိက္ရင္း
"ဟင္း … ဟုိေကာင္မကျဖင့္ ကုိျမဒင္လုိးထားလုိ႕ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေျကေနေလာက္ျပီ ဒါေတာင္ ရွင္က သြားရည္တျမွားျမွားနဲ႕ေမ်ာ္ေနတုန္းလား''
"ရီကလဲကြာ …ကုိကုိခက္ ေယာင္သြားလုိ႕ပါဆုိ''
"ဒါပဲေနာ္ …ရုတ္ရုတ္ေတာ့မလုပ္နဲ႕ ရွင့္ဖက္က ေျခလွမ္းပ်က္လုိ႕ကေတာ့ က်မလဲကုိျမဒင္ကုိ ကုန္းေပးလုိက္ဖုိ႕ ဝန္မေလးဘူး''
"ဟုတ္ပါ့မလား မိန္းမရယ္ ဟုိက မင္းကုိ မလုိခ်င္လုိ႕မွ ပစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလား ''
"ဟုတ္မေနဘူး… ရွင့္ေကာင္မ ဝါဝါက… ဟုိဟာျပ ဒီဟာျပျပီး ျမဴွဆြဲသြားလုိ႕ ကုိျမဒင္က တဒင္က စိတ္ယုိင္ျပီးပါသြားတာ''
"မင္း ကျမဒင္လီးကုိလႊမ္းေနတယ္ေပါ့ေလ''
ဘခက္ နည္းနည္းတင္းသြားသည္။
"ရွင့္ကုိအရင္ေျပာရမွာ… ရွင္ ဝါဝါေစာက္ပတ္ကုိ ေတာင့္တေနတာထည့္ေျပာအုံးေလ''
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဘခက္နဲ႕ ဝါဝါျမင့္က ဘာမွမျဖစ္ခဲ႕။ ရီရီခင္နဲ႕ျမဒင္သာ အလြန္အက်ြံေတြျဖစ္ခဲ႕ႀကတာ ဘခက္ တခါတေလ ညေနေစာင္းလုိ႕ ျကုိက္ကုန္းရြာဖက္က အေပါင္းအသင္းေတြဆီကုိ ေလွနဲ႕ သြားသြားလည္တတ္တဲ႕အခ်ိန္မ်ဳိးဆုိရင္ တခါတေလ ေခ်ာင္းစပ္ကျခဳံေကာင္းေကာင္းထဲမွာ ျမဒင္နဲ႕ရီရီခင္တုိ႕လုိးပြဲႀကီးကုိ အျမဲေခ်ာင္းေျမာင္းအားေပးေနႀက ဝါဝါျမင့္ကေတာ့ ျမဒင္တုိ႕ရြာကပဲ သူနဲ႕တရြာထဲ ရီရီခင္ကလဲ ျမဒင္တုိ႕ရြာအထိသြားကုန္းတတ္သလုိ ျမဒင္ကလဲ သူတုိ႕ရြာအထိလာျပီး ရီရီခင္ကုိျဖဳတ္ေနျကဆုိတာ လည္ပင္းဖက္ေပါင္းစဥ္အခ်ိန္က ျမဒင္ေျပာျပထားလုိ႕ ဘခက္သိေနသည္။ အဲ႕ဒီတုန္းက ရီရီခင္ဟာ သူ႕မိန္းမျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႕ ဘခက္ ထင္မထားခဲ႕။
တေယာက္ တခြန္းေျပာဆုိေနႀကရာမွ သမီးျဖစ္သူ အိဝါ ရြာထဲက ေရာက္လာမွ ရပ္သြားႀကသည္။
ႏွင္းရည္ နဲ႕ အိဝါ လုိ႕ဆုိလုိက္ရင္ က်ြန္းေတာင္ရြာတင္မက ျကုိက္ကုန္းရြာ အပါအဝင္တျခားအနီးအနားကရြာမ်ားအထိပါ မသိသူမရွိေလာက္ေအာင္ပဲ ပ်ဳိပ်ဳိအုိအုိ ပုရိသေယာက်္ားမ်ားရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ေရပန္းစာေသာ မိန္းမေခ်ာေလးႏွစ္ဦးအျဖစ္ထင္ရွားသည္။ အိဝါကုိေတာ့ သူ႕အေဖ သူျကီးဘခက္ရဲ႕ အရွိန္ေျကာင့္ ေပၚတင္မပုိးပန္းဝံ႕ေသာ္လဲ လစ္ရင္လစ္သလုိေတာ့ ဖြန္ေျကာင္တတ္ျကသည္။ ႏွင္းရည္ကေတာ့ က်ြန္းေတာင္ရြာသူစစ္စစ္မဟုတ္ သူ႕အကုိတေရာက္နဲ႕ ေရျကည္ရာျမက္ႏုရာရွာရင္း တျခားနယ္မွ ေျပာင္းေရႊ့လာျကသူမ်ားျဖစ္ျကျပီး ယခုဆုိရင္ က်ြန္းေတာင္ရြာ၌ ကုန္စုံဆုိင္ျကီးတဆုိင္ ဖြင့္ထားႏုိင္တဲ႕အထိ အဆင္ေျပေနျကသည္။ မ်က္နာေပးခ်ဳိျပီး ဆြဲေဆာင္မႈ႕ရွိတဲ႕အျပဳံပုိင္ရွင္ ႏွင္းရည္ကုိ ရြာခံလူမ်ားကလဲ ခဏတြင္းမွာပဲ ခင္မင္သြားႀကသည္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားက အဆုိးဆုံးဟုဆုိလ်ွင္ ပုိမွန္ေလာက္မည္။
ဦးဘခက္တုိ႕ ငယ္ငယ္ကရြာလုိ႕ဆုိလုိက္လ်ွင္ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ႕ ရြာငယ္ေလေတြျဖစ္ေသာ္လဲ ေနာက္ပုိိ္င္း ေျပာင္းေရႊ့ေနထုိင္လာျကတဲ႕သူေတြေျကာင့္ တခ်ဳိ႕ရြာေတြဆုိလ်ွင္ အိမ္ေျခ ၁၀၀၀ ေလာက္ပင္ရွိေနျပီ။ အနီးအနား တျခားရြာေတြ ရွိေသာ္လဲ ေတာရြာႏွင့္မလုိက္ဖက္လွေအာင္ပဲ မိန္းမေခ်ာေလးႏွစ္ဦး ႏွင္းရည္ႏွင့္အိဝါတုိ႕ရွိသည့္ က်ြန္းေတာင္ရြာက တျခားရြာမ်ားထက္ ပုိ၍ နာမည္ျကီးသည္။
အိဝါ ကအသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ရွိျပီး ႏွင္းရည္ကေတာ့ ၂၅ႏွစ္ရွိျပီ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္စလုံး၌ မတူညီတဲ႕ အလွတမ်ဳိးစီရွိျကေသာ္လဲ တူညီတဲ႕အလွကေတာ့ ဖင္ျကီးေတြက ေတာင့္တင္းျပီး အခ်ဳိးအစားက်လွပျကျခင္းပင္ အိဝါကလဲ အသက္သာငယ္ေသးတာ တင္ပါးႀကီးေတြကေတာ့ သူ႕အေမ ေဒၚရီရီလူိပဲ ကားစြင့္ေနသည္။ သမီးလုိခ်င္ အေမႀကည့္ဆုိသည့္စကားက အိိဝါတုိ႕သားအမိကုိ ျကည့္ျပီးမွန္ေျကာင္းသက္ေသျပေနသည္။
ယေန႕တြင္ေတာ့ အလွဘုရင္မေလး ႏွင္းရည္တုိ႕အိမ္တြင္ လူေတြစုေဝးေနျကသည္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိသည့္ ႏွင္းရည္းအတြက္ အားကုိရာမရွိေတာ့ သူမအကုိ လွေမာင္ တေရာက္ လြန္ခဲ႕တဲ႕တစ္ပတ္ေလာက္ထဲက ေတာထဲသြားရင္ ေပ်က္သြားသည္မွာ ယခုအခ်ိန္ထိ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ ရြာသားေတြကေတာ့ ေတာင္က်ေရနဲ႕ ပါသြားေလာက္ျပီ တခ်ဳိ႕ကလဲ နယ္က်ြံ႕သြားလုိ႕ သူပုန္ေတြဖမ္းသြားေလာက္ျပီဟု အမ်ဳိးမ်ဳိးထင္ေျကေပးေျပာေနျကသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ျကာတဲ႕အထိ သတင္းအစအန မရေတာ့ ဘာ ျဖစ္မွန္းမသိတဲ႕အကုိအတြက္ ႏွင္းရည္ ဘုန္းျကီးပင့္ကာ တရားနာ ဆြမ္းေက်ြး လုပ္လုိက္ရေတာ့သည္။
အိမ္အျပင္တြင္ ဧည့္သည္မ်ားကုိ ဧည့္ခံစကားေျပာေနသည့္ ႏွင္းရည္ သူမမ်က္ဝန္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္စုိ႕ေနသည္။
ရြာဓေလ့ထုံးစံအတုိင္း ကာလသား ကာလသမီးမ်ားကလဲ ဝုိင္းဝန္ကူညီ လုပ္ကုိင္ေပးေနျကသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ လဖက္ရည္ အဖန္ရည္ လဖက္ပြဲ တု့ိကုိ ျပင္ဆင္ကာေနျကတဲ႕ ကာလသားမ်ားထဲမွ စံထူး ကလဖက္ခြက္ကုိင္ကာထရပ္လုိက္ျပီး ႏွင္းရည္စားဖုိ႕ သြားပုိ႕အုံးမွပါ ။
"ေဟ့ေကာင္… စံထူး …မင္းလက္ထဲက လဖက္ခြက္ကုိ အခုခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်လုိက္စမ္း …… အဲ႕ဒါ ငါသြားပုိ႕မလုိ႕''
ေဘးမွ ပန္းကန္ ေဆးေနတဲ႕ သံေခ်ာင္း စံထူးကုိ တားလုိက္သည္။ႏွင္းရည္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ သူတုိ႕အျမဲကုိက္ေနႀက သံေခ်ာင္နဲ႕စံထူး တေရာက္နဲ႕တေယာက္အျပန္အလွန္ သူပုိ႕မယ္ ငါပုိ႕မယ္လုပ္ေနျကတုန္း ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေႀကာင့္ အိမ္အျပင္မွ ကာလသားေခါင္း နက္ေက်ာ္ ဝင္လာသည္။
"ေဟ့ေရာင္ေတြ… မင္းတုိ႕က လူလုိနားမလည္တာလား သူတပါး ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနပါတယ္ဆုိမွ မင္းတုိ႕က ပူညံ႕ပူညံ႕နဲ႕ ဘာေတြစခြက္လုေနတာလဲ … … ဒီလဖက္ခြက္က ဘာလုပ္တာလဲ''
နက္ေက်ာ္ စံထူးနဲ႕သံေခ်ာင္း တေရာက္တျခမ္းစီ ကုိင္ထားတဲ႕ လဖက္ခြက္ကုိလက္ညဳိးထုိးျပရင္း ေမးသည္။
"ႏွင္းရည္စားဖုိ႕သြားပုိ႕မလုိ႕ပါ''
သံေခ်ာင္း နဲ႕စံထူး ျပဳိင္တူလုိပင္ေျဖမိျကသည္။
နက္ေက်ာ္ သူတုိ႕ႏွစိေယာက္လက္ထဲက လဖက္ခြက္ကုိ ဆြဲယူလုိက္ရင္း...
"ေပး …မလုိဘူး… ငါသြားပုိ႕မယ္ … အႏွင္းေလးဆာေနေရာေပါ့''
ဟုဆုိကာ စပ္ျဖီးျဖီးမ်က္နာနဲ႕ အိမ္ျပင္ျပန္ထြက္သြားမွ သံေခ်ာင္းႏွင့္စံထူးဆီမွ အသံထြက္လာသည္။
"ဒီလူႀကီး ႏွစ္ေကာင္စားျပီး ကင္းဝင္သြားတာပဲ''
>>>>>
ဧည့္သည္ေတြကုိဧည့္ခံေက်ြးေမႊးလုိ႕ျပီးသြားမွ ကုိယ့္ရြာက လူပ်ဳိ အပ်ဳိ ရြာခံေတြ ထမင္းစားႀကရတာက ရြာရဲ႕ထုံစံ ေန႕လည္ ၁၂နာေလာက္မွာ အားလုံးျပီးသြားႀကေတာ့ သူ႕ေခါင္း ကုိယ့္ေခါင္းအလွည့္က်တဲ႕ လူပ်ဳိအပ်ဳိေတြ ထမင္းဝုိင္းဖြဲ႕စားေသာက္ျကသည္။ လူပ်ဳိဝုိင္း နဲ႕ အပ်ဳိဝုိင္း သပ္သပ္စီခြဲစားႀကေပမဲ႕ ရဲေလး ေအာင္ေမာင္ နဲ႕ဖုိးေထာင္ တုိ႕သုံေရာက္ကေတာ့ ေယာက်္ားေလးဝုိင္မွာ ျပည့္ေနတာေျကာင့္ လႊတ္ေနတဲ႕ အိဝါနဲ႕ ခင္မႈန္ ႏွစ္ေရာက္ထဲရွိတဲ႕မိန္းကေလးဝုိင္းမွာ သြားထုိင္လုိက္ႀကတယ္။ သူႀကီးသမီးေပမဲ႕ မာန္မာန မရွိသေဘာေကာင္းတဲ႕ အိဝါက ရဲေလးတုိ႕ေယာက်္ားေလး သုံးေယာက္ပန္ကန္ထဲကုိ အရင္ဟင္းခတ္ထည့္ေပးလုိက္သည္။
"အိဝါ … ငါတုိ႕လဲ အသားစားတတ္ပါတယ္ဟဲ႕ … နင့္ဟာကႀကည့္အုံး ရဲေလးပန္းကန္ထဲေတာ့ အသားတုံးေလးေတြျကီးပဲ ဖုိးေထာင္နဲ႕ ငါ့ပန္းကန္ထဲက်ေတာ့ အရုိးပုံႀကီးပဲ''
ေအာင္ေမာင္းက သူ႕ပန္းကန္းထဲက ႀကက္ေျခေထာက္ရုိးကုိ ကုိင္ျပကာေျပာေနသည္။
"ကုိေအာင္ေမာင္းကလဲ …ဘယ္သိမလဲ အိဝါလဲ ဒီလုိပဲ ပန္းကန္ထဲကဟာ ခတ္ထည့္ေပးလုိက္တာကုိ''
အိဝါက ရဲေလးမ်က္နာကုိ တခ်က္ႀကည့္ကာ မ်က္နာေလးရဲသြားျပီး ထမင္းငုံ႕စားေနသည္။
"မင္းတုိ႕ကလဲ စမေနပါနဲ႕ေတာ့… အိဝါ ရွက္ေနပါအုံးမယ္ ကုိယ့္ဟာကုိသာထည့္စားေတာ့''
ရဲေလး အိဝါဘက္ကဝင္ေျပာေပးလုိက္တယ္။ အိဝါ သူ႕အေပၚဘယ္လုိသေဘာထားတယ္ဆုိတာ သူသိသလုိ သူန႕ဲအနီးကပ္ေပါင္းေနတဲ႕ ဖုိးေထာင္နဲ႕ ေအာင္ေမာင္းလဲသိႀကတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ရဲေလး ေရွ့ဆက္မတုိးခဲ႕ သူ႕မွာ ႏွင္းရည္ရွိေနလုိ႕။ ႏွင္းရည္းကုိ သူဖြင့္ေျပာေတာ့ ႏွင္းရည္က စဥ္းစားမယ္ဆုိျပီး ေျပာခဲ႕ေပမဲ႕ ရဲေလး အေျဖကုိ ျကုိသိေနတယ္ လုိ႕ခံစားေနရတယ္။ ႏွင္းရည္ကလဲ သူ႕ကုိ လုိက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာရွိတာ သူမ်ားေတြနဲ႕မတူ အခြင့္အေရးေပးတာကုိႀကည့္ျပီး သူ႕အေပၚႏွင္းရည္လဲ ခ်စ္ေနတယ္ဆုိတာ ရဲေလးရိပ္မိသည္။ မိန္းကေလးပီပီ စဥ္းစားမယ္လုိ႕ေျပာတာ သဘာဝက်တယ္ဆုိျပီး အေျဖကုိေစာင့္ေနတုန္း မေတာ္ရေသးတဲ႕ ေယာက္ဖေလာင္းႀကီး လွေမာင္က မာလကီးယားသြားေသာေျကာင့္ အေျခအေနေတြ ျငိမ္သြားမွ ႏွင္းရည္ဆီကအေျဖေတာင္းရမယ္လုိ႕ ရဲေလး ဆုံးျဖတ္ထားသည္။
အိဝါ ဆုိတာကလဲ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ေလး ငါးႏွစ္ကဆုိရင္ တကယ့္ကုိ ခ်ာတိတ္ေလး ေရခ်ဳိးရင္ေတာင္ ဖင္တုန္းလုံးခ်ဳိးတုန္း ဒီႏွစ္ပုိင္းေရာက္မွ ျမဳိ႕ကေန ေက်ာင္းသြားတက္ျပီးျပန္လာမွ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ကုိ ထြားလာတာ အိဝါဆုိတာကုိ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ သတိမထားမိေသးတဲ႕ အခ်ိန္ထဲက ရဲေလးက ႏွင္းရည္ကုိ မ်က္စိက်ေနတာ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေရခပ္ဆင္းတဲ႕အခ်ိန္ ေရခ်ဳိးဆင္းတဲ႕ အခ်ိိ္္န္မ်ဳိးဆုိရင္ ထြာဆုိင္ ေသးေသးေလးေအာက္က တုန္ခါေနတဲ႕ႏွင္းရည္ရဲ႕ တင္သားႀကီးေတြက ရြာထဲက ေယာက်္ားသားေတြရဲ႕ ျပစ္မွားရာ ဘုံပစ္မွတ္တစ္ခုလုိေတာင္ျဖစ္ေနျပီ ႏွင္းရည္ကုိ လုိခ်င္တဲ႕တခ်ဳိ႕ ကာလသားေတြဆုိရင္ သူ႕အကုိ လွေမာင္ကုိ ခ်က္ျကီးဆုိင္မွာမ်က္ႏွာခ်ဳိေသြး အရက္တုိက္ ဖင္ခံေပါင္ေနတဲ႕ ေကာင္ေတြဆုိလဲရင္ ဒုနဲ႕ေဒး။ အခုလွေမာင္ ေသသလား ရွင္သလားမသိ ေပ်ာက္သြားတာကုိေတာင္ ရြာထဲက လူပ်ဳိကာလသားေတြ အရက္တုိက္လႊတ္လုိက္လုိ႕ မူးမူးရူးရူးနဲ႕ သြားခ်င္ရာသြားျပီး ေတာင္က်ေရနဲ႕ ပါသြားတာလဲျဖစ္ႏုိင္တာပဲ ဆုိတဲ႕ လူျကီးပုိင္းေတြရဲ႕ ထင္ေျကးေတြကုိလဲႀကားေနရသည္။
ျမဳိ႕မွာေက်ာင္းတက္ျပီးျပန္လာတဲ႕ အိဝါေလး အရြယ္ေရာက္လုိ႕ တေသြးတေမႊးလွလာတာ ျမင္ျကေတြ႕ႀကရတဲ႕ အခါက်ျပန္ေတာ့လဲ အလုပ္မရွိ သန္းရွာ အတင္းတုတ္ေနျကတဲ႕ ရြာလယ္ပုိင္းက ေဒၚစိန္တင္တုိ႕လုိ မိန္းမႀကီး ေတြပါးစပ္က ႏွင္းရည္ေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေတြ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားေတာ့မွာပဲတဲ႕ အိဝါ ဘက္ကုိ လွည့္ႀကအုံးမယ္ေလ ဆုိျပီးေျပာတတ္ႀကသည္။
တကယ္တမ္းက်ျပန္ေတာ့ ေဒၚစိန္တင္တုိ႕ေျပာသေလာက္လဲ မဟုတ္။
အိဝါကုိ ပုိးခ်င္ပန္းခ်င္ႀကေပမဲ႕လဲ႕ သူ႔အေဖ သူႀကီးဘခက္ကုိ လန္႕ရတာေျကာင့္ အခုခ်ိန္အထိ ဘယ္ကာလသား တေရာက္တေလမွ ေပၚတင္မကပ္ရဲ ညေရးညတာ။ တခါတေလ ဂီတာတီးသီခ်င္းသြားဆုိတာေတာင္ ဦးဘခက္ ေလးဂြနဲ႕ထုလႊတ္တတ္လုိ႕ ေနာက္ပုိင္း အသြားအလာက်ဲသြားႀကသည္။ မက်ဲလုိ႕လဲမရ ဦးဘခက္အရင္ ရြာသူႀကီးလုပ္သြားတဲ႕ ဦးေငြရ လက္ထက္ကက်န္ခဲ႕တဲ႕ ႏွစ္လုံးျပဴးေသနတ္ႀကီးကလဲ ရွိေသးတာေျကာင့္ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ေသနတ္နဲ႕ပစ္လႊတ္မွာလဲေျကာက္ႀကရသည္။
ရဲေလး ကုိယ္တုိင္ကလဲ ႏွင္းရည္မရွိရင္ ႏွင္းရည္ထက္အရင္ အိဝါကုိေတြ႕ခဲ႕ရင္ သူလဲ တျခားကာလသားေတြနည္းတူ အိဝါကုိ ပုိးပန္းမိလိမ့္မည္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးကလဲ ေရႊးခ်ယ္ရခက္ေလာက္ေအာင္ပဲ မ်က္နာ ခႏၶာကုိယ္အခ်ဳိးအစားက အစ ေခ်ာေမာလွပ ျပည့္စုံႀကတယ္မဟုတ္လား။
စားေသာက္ျပီးလုိ႕ အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြ သိမ္းဆည္းျပီး ကုိယ့္အိမ္သူ႕အိမ္ျပန္ခါနီးေတာ့ ရဲေလး ႏွင္းရည္းကုိ ညေနျကရင္ သူျပန္လာခဲ႕မယ္လုိ႕လဲ ေျပာသြားသည္။ သြားရမဲ႕ လမ္းကလဲ တလမ္းထဲျဖစ္လုိ႕ ရဲေလး ဖုိးေထာင္ ေအာင္ေမာင္ အိဝါ နဲ႕ ခင္မႈန္ တုိံ႕အားလုံး အတူတူျပန္ခဲ႕ႀကတယ္။ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ ေလ်ွာက္လာခဲ႕ႀကျပီး အိဝါတုိ႕အိမ္နားနီးေတာ့ သူနဲ႕ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်ွက္ေလ်ွာက္လာတဲ႕ အိဝါကုိ ႏႈတ္ဆက္မလုိ႕လုပ္ေနတဲ႕ ရဲေလး ကုိ ေအာင္ေမာင္းက စသလုိနဲ႕ အိဝါဖက္ကုိ တြန္းလုိက္တယ္။ စကားေျပာမလုိ႕ မ်က္နာလွည့္ေနတဲ႕ ရဲေလးကုိယ္က အိဝါဖက္ကုိယုိင္သြားျပီး အိဝါ ရဲ႕ပါးေလးတဖက္ကုိ မထိတထိေလးနမ္းမိသြားေတာ့ အိဝါ ရဲေလးကုိ အံ႕ႀသသလုိနဲ႕ႀကည့္လာျပီး…
"ကုိရဲေလး အရမ္းဆုိးတာပဲ…''
ဟုဆုိကာ သူ႕အေဖာ္ ခင္မႈန္႕ကုိေတာင္ မႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ေတာ့ပဲ သူတုိ႕အိမ္ဆီ ေျပးထြက္သြားသည္။ ျခံတံခါးနားေရာက္ေတာ့ ရဲေလး ဖက္ကုိျပန္လွည့္ႀကည့္လုိက္ျပီး စိတ္ဆုိးတဲ႕အမူအရာမရွိပဲ ေက်နပ္သလုိ ျပဳံးျပကာ အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားေတာ့သည္။ သူ႕ကုိျပဳံးျပကာ ထြက္သြားတဲ႕ အိဝ ါ ကုိ ႀကည့္၍ ရဲေလး ရင္ေမာလာသည္။ ဒီရြာကုိျပန္ေရာက္တာ လပုိင္းေလာက္ပဲ ရွိေသးတဲ႕ အိဝါ က သူ နဲ႕ ႏွင္းရည္ အေျကာင္းမသိေသးဘူးထင္တယ္လုိ႕လဲ ေတြးေနမိသည္။ အိဝါ မရွိေတာ့မွ ရဲေလး ေအာင္ေမာင္ ကုိနရင္းရုိက္ေတာ့သည္။
"ဖြတ္က်ား… မင္းအမွတ္မရွိေသးဘူးလား … ေဒၚရီရီ ဖင္သေရကြင္းနဲ႕ပစ္လုိ႕ သူျကီးအျကိမ္းခံထားရတာ ေမ့ေနျပီလား … အခုငါ့ကုိပါ ထဲဆြဲထည့္ေနတာလား''
ေအာင္ေမာင္းက ရဲေလးနားနားကပ္ကာ ခင္မႈန္ မႀကာေအာင္ ကပ္ေျပာလုိက္သည္။
"ေရႊးေပေတာ့ …ႏွင္းရည္ နဲ႕ အိဝါ ဘယ္သူ႕ေရႊးမလဲ ''
လုိ႕တုိးတုိးေျပာသည္။ ရဲေလး ေအာင္ေမာင္ကုိ ဘာမွျပန္မေျပာမိ။ ေလာေလာဆယ္သူသိတာ ႏွင္းရည္ ဆီကအေျဖရဖုိ႕ပဲမဟုတ္လား။ ခင္မႈန္အိမ္ကုိ အရင္ေရာက္ျပီး ရဲေလးအိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ႕ ရဲေလးကုိ ဒီတခါဖုိူးေထာင္က…
"အဖုတ္ ႏွစ္ျပားနဲ႕အလုပ္မ်ားလုိက္အုံးေဟ့ … ''
လုိ႕ေအာ္ေျပာသြားေသးသည္။ ရဲေလး မႀကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အိမ္ထဲဝင္သြားခဲ႕သည္။ ညေနေစာင္းလုိ႕ မုိးခ်ဳပ္ကာနီးေတာ့ ရဲေလး ႏွင္းရည္တုိ႕အိမ္ကုိ ထြက္ခဲ႕လုိက္ျပန္တယ္။ အရင္က သူ႕အကုိ လွေမာင္နဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ေနေပမဲ႕ လွေမာင္ ေသသြားျပီးမရွိတဲ႕ေနာက္ပုိင္း တစ္အိမ္လုံး ႏွင္းရည္ တေရာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ အိပ္ေတာ့လဲ တေရာက္ထဲ။ ျမဳိ႕ျပလုိေနရာမ်ဳိးမွာဆုိရင္ မိန္းကေလးတေရာက္ထဲ ေနဖုိ႕ရာမလုံျခဳံႏုိင္ေသာ္လဲ အိမ္ေတြကလဲ ကပ္လ်ွက္ တေရာက္နဲ႕တေရာက္ မသိသူမရွိတဲ႕ရြာလုိေနရာမွာေတာ့ သိပ္ကိစၥမရွိ တခ်ဳိ႕အိမ္ေလးေတြဆုိရင္ တံခါးပင္မရွိ။ ရဲေလး အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့ ႏွင္းရည္ကုိမေတြ႕ရ အခါတုိင္း ဒီလုိအခ်ိန္ဆုိ ႏွင္းရည္တုိ႕ဆုိင္မွာ ေစ်းလာဝယ္တာလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႕ လူပ်ဳိလွည့္လာျကတဲ႕ ရြာထဲကေကာင္တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ရတတ္ေပမဲ႕ ဒီေန႕တာ့ လွေမာင္ ရဲ႕ ဆြမ္းေက်ြးနာေရလုိျဖစ္ေနတဲ႕အတြက္ တစ္ေရာက္မွ မေတြ႕ရ။ ႏွင္းရည္ကုိလဲ မေတြ႕ရလုိ႕ အိမ္ေပၚမွာမးလာဆုိျပီး ေအာ္ေခၚမလုိ႕လုပ္ေနတုန္း ေနာက္ေဖးတံခါးမွ ထဘီရင္လ်ွားပီး တဘက္ေလးျခဳံကာ ဝင္လာတဲ႕ႏွင္းရည္ကုိ ရဲေလး ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ႏွင္းရည္ကလဲ သူ႕ကုိျမင္ေတာ့...
"ေရာက္ေနတာႀကာျပီလား''
"အခုေလးတင္ပဲ''
"ငါေရခ်ဳိးေနလုိ႕''
"အင္း''
ဒီရြာမွာက ေရခ်ဳိးရင္ ေခ်ာင္ထဲသြားးခ်ဳိးရင္ခ်ဳိး မခ်ဳိခ်င္ရင္ ကုိယ့္အိမ္ကဘုံဘုိင္တြင္းမွာခ်ဳိး တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာဆုိ ဘုံဘုိင္တြင္းေတာင္မရွိ ေခ်ာင္းထဲပဲ သြားခ်ဳိးႀကတာမ်ားသည္။ ႏွင္းရည္က ရဲေလးကုိ...
"ခဏေစာင့္ အဝတ္စားလဲလုိက္အုံးမယ္ ''
ဆုိျပီး အေပၚထပ္တက္သြားသည္။ ေလွကားထစ္အတုိင္း တက္သြားတဲ႕ ေရလဲထဘီ ေအာက္က ႏွင္းရည္ရဲ႕တုန္ခါေနတဲ႕ တင္ပါးႀကီးေတြကုိ ႀကည့္ျပီး ရဲေလး သူ႕ေပါင္ႀကား လက္ေရာက္သြားကာ ေလပူျကီးမႈတ္ထုတ္မိသည္။ ခဏႀကာေတာ့ အဝတ္အစားလဲျပီး ႏွင္းရည္ျပန္ဆင္းလာသည္။ သနပ္ခါးေတာင္ မလိမ္းခဲ႕ သူ႕ေဘးနာဝင္ထုိင္လုိက္တဲ႕ႏွင္းရည္ကုိ ရဲေလး ေမးလုိက္တယ္။
"နင္ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား…''
"ေကာင္းပါတယ္''
"ညအိပ္ရတာေရာ အဆင္ေျပလာ… အိပ္ရဲတယ္ မဟုတ္လား''
"အင္း …မအိပ္ရဲစရာမရွိပါဘူး… တခါတေလ ေဘးအိမ္က ေဒၚသုန္႕ သမီးႏြယ္နီလာအိပ္ကူတယ္''
"ေအာ္… နင္အဆင္ေျပရင္ပီးတာပါပဲ ႏြယ္နီ လာမအိပ္တဲ႕ ညေတြဆုိလဲေျပာေလ… ငါလာအိပ္ကူမယ္''
"ဟယ္… ျဖစ္မလား ''
ရဲေလး ႏွင္းရည္ကုိအစုိးရိမ္လြန္စြာနဲ႕ မစဥ္းစားပဲ ေျပာမိသည္။
"ဟီးး ငါစုိးရိမ္လြန္သြားလုိ႕ပါ ''
ဆူိေတာ့ ႏွင္းရည္က သူ႕ဆံပင္အုံႀကား လက္ေလးနဲ႕ထုိးဖြကာျပဳံးေနသည္။ ရဲေလး ႏွင္းရည္ရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္ ပုံစံေလးကုိျကည့္ကာ အသဲယားလာျပီး အခုပဲ အေျဖေတာင္းရမလား စဥ္းစားမိေပမဲ႕ ဒီေန႕မွသူ႕အကုိ ဆြမ္းေက်ြးတရားနာလုပ္ျပီးတာကုိ ေတြးမိျပီး မေတာင္းျဖစ္ျပန္။ အကင္းပါးတဲ႕ ႏွင္းရည္ကလဲ ရဲေလး ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆုိတာကုိရိပ္မိေ့တာ့...
"နင္ဘာေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာသိတယ္ ''
ဆုိျပီးရဲေလးကုိေျပာလာသည္။ ရဲေလး ဝမ္းသာသြားသည္ ႏွင္းရည္ လက္ေလးကုိ ဆြဲကုိင္လုိက္ျပီး...
"ဟုတ္လား …ေကာင္းတာေပါ့ ''
ဆုိေ့တာ့ႏွင္းရည္က …
"သူ႕ကုိ... ဒါေပမဲ႕… ငါ့အကုိဆုံးတာမွ ၁ဝရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ နင့္ကုိအေျဖေပးလုိက္ရင္ ရြာထဲက လူေတြက ငါ့ကုိဘယ္လုိေျပာမလဲ''
ႏွင္းရည္ေျပာတာလဲ ဟုတ္ေနတာေျကာင့္ ရဲေလး ျငိမ္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္ ႏွင္းရည္စကားထဲမွာ အေျဖပါေနျပီဆုိတာလဲ သူသိလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ႏွင္းရည္ပ့ါးစပ္က ဖြင့္ေျပာတာကုိ ရဲေလး ႀကားခ်င္သည္။ တျခားေရာက္တက္ရာရာ စကားေတြ ေျပာေနျကျပီး ည၈နာရီထုိးခါနီးေတာ့ ရဲေလး ႏွင္းရည္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာျပင္ဖုိ႕ျပင္သည္။ ႏွင္းရည္က သူ႕ကုိ အိမ္တံခါးနားအထိ လုိက္ပုိ႕ေပးသည္။ ရဲေလး အိမ္ျပင္ထြက္သြားျပီး ႏွင္းရည္ရဲ႕...
"ရဲေလး ''
ဆုိတဲ႕ေခၚသံေျကာင့္ ျပန္လွည့္ျကည့္လုိက္သည္။ ႏွင္းရည္က အိမ္ တံခါးေပါက္မွာ ရပ္ေနသည္။ ရဲေလးက ...
"ဘာလဲ ႏွင္းရည္''
လုိ႕ေမးလုိက္ေတာ့ ႏွင္ရည္းက သူ႕ကုိ အႀကာျကီးစုိက္ႀကည့္ေနျပီးမွ
"နင့္ကုိခ်စ္တယ္ …''
ဆုိျပီးေျပာခ်လုိက္ေတာ့.… ရဲေလး ေျကာင္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ ဝမ္းသာသြားသည္ ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ ႏွင္းရည္ဆီကုိေျပးသြားေတာ့ ႏွင္းရည္က သူ႕ကုိလ်ွာထုတ္ေျပာင္ျပကာ တံခါးဆြဲပိတ္သြားသည္။ ေနႏွင့္အုံး ေနာက္မွေတြ႕မယ္ လူကုိဟတ္ေကာ့ျကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားတယ္ ဆုိျပီးျကဳံးဝါကာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႕ ရဲေလး သူ႕အိမ္သုိ႕ျပန္သြားေတာ့သည္။
.
"ေအာင္မေလးေတာ့္… ကယ္ႀကပါအုံး … က်မကုိ သူ႕ဟာႀကီးနဲ႕ ေဆာင့္ေဆာင့္ထုိးေနပါတယ္… က်ဳိးကုန္ပါျပီ … သြားေတြ …သြားေတြ...''
မ်က္နာသစ္ပီးကာစ သူႀကီးဘခက္ ေစာေစာစီးစီး ဆူဆူညံ႕ညံ႕အသံမ်ားေႀကာင့္ အိမ္ေရွ့ဝါရံတာမွ ထြက္ႀကည့္မိသည္။ အရက္သမား သာေအး နဲ႕ မိေမႊး တုိ႕လင္မယားရန္ျဖစ္ေနျကျပီထင္တယ္။ ရြာထဲကလူသုံးေလးရာက္နဲ႕သူ႕အိမ္ဆီေနျကလုိ႕ ဦဘခက္ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ႕လုိက္သည္။ မ်က္ရည္အရႊဲသားနဲ႕ မိေမႊးက သူ႕ကုိျမင္ေတာ့
"သူႀကီးရယ္ က်မကုိကယ္ပါအုံး''
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာ''
မိေမႊးတုိ႕လင္မယားနဲ႕ပါလာတဲ႕ ရြာထဲမွ လူသုံးေယာက္က မိေမႊးနဲ႕အတူ ခုံတန္းလ်ွားေပၚ ထုိင္လုိက္ျကေပမဲ႕ သာေအး ကေတာ့ မတ္တပ္ရက္လ်ွက္ …အရက္နံ႕ကလဲေထာင္လုိ႕
"ကုိသာေအး က်မကုိထုိးတယ္''
"ဘာနဲ႕ထုိးတာလဲ''
ဦးဘခက္ မိေမႊးကုိေမးလုိက္သည္။
"လက္သီးနဲ႕ေပါ့ သူႀကီးရဲ႕ …ဘာနဲ႕ထုိးရမွာလဲ''
"ေအးေလ …ဘာကိစၥထုိးရတာလဲ ဒါေမးတာ …နင္ကလဲ''
"အုိ …က်မ ဘယ္မ်က္နာနဲ႕ေျပာရမွာလဲရွင္ …ေျပာမထြက္ပါဘူး… အဟင့္''
မိေမႊးကေျပာလဲ ေျပာငုိလဲငုိေနသည္။
"နင္မေျပာလုိ႕ငါက ဘယ္လုိသိမွာလဲ… ကဲ… နင္မေျပာခ်င္ သာေအးမင္းေျပာ …ဘာလုိ႕ထုိးတာလဲ မင္းက''
"မယားဝတၲရာမေက်လုိ႕ထုိးတာပါ …သခ်ီးး …အဲ …သူႀကီး''
"ဘယ္လုိမေက်တာတုန္း''
"သူႀကီး …မယားဝတၲရားငါးပါးသိလား''
သူႀကီးဘခက္ အခက္ေတြ႕ျပီ။ သူလဲ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ အရွက္ေတာ့ အကြဲမခံႏုိင္ သာေအးကုိျပန္ေဟာက္ရသည္။
"ေဟ့ေကာင္… ငါ့ကုိေမးခြန္းျပန္မထုတ္နဲ႕ … ငါေမးတာပဲေျဖ''
"က်ေနာ္ ငါးခုစလုံးမေျပာပါဘူး… တခုပဲေျပာမယ္ အဲ႕တခုကပဲ အေရးႀကီးဆုံးပဲ …လင့္အလုိကုိ လုိက္ရမယ္ဆုိတဲ႕ အခ်က္ကုိမလုိက္နာလုိ႕ ထုိးတာပါ …သူႀကီး''
"မိေမႊး … နင့္ေယာက်္ားေျပာတာဟုတ္လား နင္က ဘယ္ဟာကုိမလုိက္နာတာလဲ''
"သူႀကီးရယ္ သူ႕ကုိပဲေမးလုိက္ပါ… က်မရွက္လြန္းလုိ႕ပါ''
"မင္းပဲေျပာ သာေအ …ငါမနက္စာေတာင္ မစားရေသးဘူး''
"ဒီလုိပါ သူႀကီး ဒီေကာင္မေပါ့… က်ေနာ္ဖင္ခ်ခ်င္ေျပာတာကုိ လက္မခံဘူးေလ ဒါလင့္အလုိကုိ မလုိက္တာပဲ …ဘယ္ေလာက္ဆုိးတဲ႕ အပစ္လဲ''
သူႀကီးဘခက္ မ်က္လုံးျပဴးရျပီ။ သာေအးက မူးမူးရူးရူးနဲ႕ ဘယ္သူ႕မွဂရုမစုိက္ ဒဲ႕ႀကီးေျပာခ်လုိက္က္လုိ႕။ သူတုိ႕နဲ႕ ပါလာတဲ႕ ရြာထဲကလူေတြကေတာ့ တခြိခြိနဲ႕ရီေနႀကသည္။
ကုိယ္ကသူႀကီးဆုိေတာ့လဲ ေျဖရွင္းေပးရေတာ့မည္ ေျပာရရင္ ဒီကိစၥက ပုဂၢဳိလ္ေရးျပသနာ သူနဲ႕မဆုိင္ ေရာက္လာေတာ့ ရသေလာက္ေတာ့ ျဖန္ေျဖေပးလုိက္မယ္လုိ႕ ဦးဘခက္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
"အုိ… သူ႕ဟာႀကီးနဲ႕သာခံ႐ရင္ က်မဖင္ကြဲျပဲသြားမွာေပါ့လုိ႕ ေကာက္ညင္းက်ည္ေတာက္ျကီးက်ေနတာပဲ''
"နင္ဘာမွ ဆငိေျခေပးမေနနဲ႕ မိေမႊး …နင့္ကုိ အဲ႕ဒါေျကာင့္ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႕အရင္က်င့္ပါလုိ႕ မေျပာဘူးလား''
ေဘးကလူေတြကရီေနျကေသာ္လဲ ဦးဘခက္ကေတာ့ သာေအး နဲ႕ မိေမႊးအျပန္အလွန္ေျပာတာကုိသာ နားေထာင္ေနသည္။
"သာေအး… မင္းကလဲ အေရွ့တင္ဆုိေတာ္ေရာေပါ့… အျကမ္းမဖက္နဲ႕ေလကြာ … မေနႏုိင္ရင္လဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ျငိေပါ့ …လုိအပ္ရင္ အုံးဆီေလး ဘာေလးသုံးေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား…''
"သူႀကီးကလဲ သူ႕ဆီလာတုိင္ပါတယ္ဆုိမွ ေျမွာက္ေပးေနျပန္တယ္...''
မိေမႊးစကားေျကာင့္ ဦဘခက္ ေဒါသူပုန္ထေတာ့သည္။
"မိေမႊ နင္ငါ့ကု့ိ မေစာ္ကားနဲ႕ တကယ္ဆုိဒါ နင္တုိ႕လင္မယားကိစၥ ငါနဲ႕ဘာမွမဆုိင္ဘူး သြားကြာ သြား နင့္တုိ႕ဖာသာဘယ္အေပါက္ပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ကုိ ဒီကိစၥအတြက္ င့ါဆီမလာနဲ႕ ''
ဦးဘခက္ ထေသာင္းက်န္းေတာ့မွ သာေအးတုိ႕လင္မယားနဲ႕ ရြာမွလူတခ်ဳိ႕လဲ မ်က္နာငယ္ေလးေတြျဖင့္ ထျပန္သြာေတာ့သည္။ သာေအးတုိ႕ျပန္သြားမွ ဦးဘခက္အိမ္ေပၚ ျပန္တက္သြားကာ သူ႕သမီ အိဝါကုိ ရြာလယ္က ႏွင္းရည္တုိ႕ဆုိင္ကုိ ေဆးလိပ္ သြားဝယ္ခုိင္းလုိက္ျပီး မီးဖုိေခ်ာင္ခန္းထဲ၌ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ႕ သူ႕မိန္းမရီရီခင္ ဆီသုိ႕ထြက္သြားသည္။
"ရီရီ… ကုိယ္ ဆာေနျပီကြယ္''
"ေနအုံး က်က္ေတာ့မယ္''
"လုပ္ျပီ ရီရီကလဲ ထမင္းဆာတာကုိေျပာတာမွ မဟုတ္တာ… ခြိခြြိ''
ေဒါရီရီ ပန္းကန္ေဆးေနရာမွ သူ႕ေယာက်္ား ဘခက္ဆီလွည့္ျကည့္ေတာ့ ပုဆုိးေအာက္က ေငါေငါျကီးကုိျမင္ျပီး...
"ရွင္ဟာေလ …လူမထ လီးအရင္ထတဲ႕လူ''
"ေျပာေနျကာပါတယ္ ရီရယ္ သမီးမလာခင္ေလး …ခြိခြိ''
ဦးဘခက္ ရီရီခင္ကုိ လက္ဆြဲကာ အိပ္ခန္းထဲဆြဲေခၚသြားေတာ့ ေဒၚရီရီခင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ပါသြားသည္။ ကုတင္ေပၚေရာက္တာနဲ႕ ရီရီခင္ကုိ ဖင္ကုန္းခုိင္းျပီး ပုဆုိးခ်ြတ္ကာ လီးျဖင့္ေတ့လုိက္ျပီး အရည္ေတြ လဲေလာင္းခ်လုိက္သည္။ ေနရာလြဲျပီး ေရာက္လာလုိ႕ ရီရီခင္ သူ႕ေယာက်္ားကုိ ေမးလုိက္သည္။
"အဲ႕ဒါဘယ္ကုိလာေတ့ေနတာလဲ …ပီးေတာ့ ဘာရည္ေတြေလာင္းခ်လုိက္တာလဲ ''
"အုံးဆီေတြေလာင္းခ်တာ… ဖင္လုိးမလုိ႕''
"အုိ… နာမွာေပါ့… ရီ တခါမွဖင္မခံဖူးပါဘူးဆုိ''
"ဟုတ္လား …ျမဒင္ကုိေကာ ဖင္မခံဖူးဘူးလား''
"ဟင့္အင္… ေနာက္တခါမွ ခံေပးမယ္ စဥ္စားထားတုန္း သူက ဟုိေကာင္မ ဝါဝါကုိ ခုိးေျပးသြားတယ္ေလ''
ျမဒင္ ဖင္လုိးမသြားဘူဆုိသျဖင့္ သူျကီးဘခက္ ေပ်ာ္သြားသည္ သူဖင္ပါကင္ဖြင့္ရေတာ့မည္။
"အာ ့ … ႕႕ နာတယ္ …ေအာင့္တယ္… ကုိဘခက္ ျပန္ထုတ္ေပး''
ဦးဘခက္ သူ႕လီးကုိ ဒစ္ဝင္ရုံ ရီရီခင္႕ ဖင္ထဲဖိသြင္းလုိက္သည္။
"ရီ … ျငိမ္ျငိမ္ေနကြယ္ မယာဝတၱရားငါးပါးထဲမွာ ဒါလဲပါတယ္ဆုိတာ မသိဘူးလား''
"ဟင္… ျကားဖူးပါဘူး''
"လင့္အလုိ႕ကုိလုိက္ရမယ္ဆုိတာေလ… ဒါေတာင္ မသိဘူးလားမိန္းမရယ္''
အခုေတာ့ သာေအးအလုံးက ဦးဘခက္ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနျပီ။
"ေသပါဘီ… ေသပါဘီ''
ရီရီခင္… ခါးေကာ့သြားသည္။ ဦးဘခက္ လီးက သူ႕ဖင္ထဲတေခ်ာင္းလုံးဝင္လုိ႕သြားျပီ။
တင္ဆက္သူ MoeNya
…အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ …အု …ဝူးးး…ဝူးးးးဝူးးးးးး (သီခ်င္းဆုိသံ)
"ေဖာင္း… ခြပ္!!…''
"ေအာင္မငီးးးးးးဗ်…''
"အိမ္ျပန္ခ်င္တာကုိယ့္ဖာသာျပန္ပါလားကြ... ေခြးအူသလုိ ငါ့အိမ့္ေရွ့လာအူေနရလား ''
သူႀကီးဘခက္ သူ႕အိမ္ေရွ့ညျကီးအခ်ိန္မေတာ္ ဂီတာတီးသီခ်င္းလာဆုိႀကေသာ ရြာမွ ကာလသားမ်ားကုိ ေလးဂြျဖင့္ ထုလႊတ္ေနသည္။
အပ်ဳိျဖန္းေလးျဖစ္လာေသာ သမီးျဖစ္သူ အိဝါကုိ လာပုိးပန္းႀကတယ္ဆုိတာ သူသိျပီးသား ။ ဦးဘခက္ မျကာခဏဆုိသလုိ ယခုလုိပင္ဂြနဲ႕ ထုလႊတ္ရေလသည္။ အမွတ္မရွိတဲ႕ ကာလသားမ်ားကလဲ အထုခံျပီး တရက္ႏွစ္ေလာက္ျငိိမ္ေနျပီးရင္ ျပန္ေရာက္လာစျမဲ။
မည္သူမည္ဝါမွန္း မသဲကြဲပဲပုဆုိးေခါင္းျမီးျခဳံကာ ထြက္ေျပးသြားႀကမွ တံခ့ါးပိတ္ကာ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ခဲ႕လုိက္သည္။
ညကစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ႕ရေသာ သူႀကီးဘခက္ မနက္မုိးလင္းအိပ္ရာထေတာ့လဲ ေဒါသထြက္စရာျဖင့္ ျကုံရျပန္သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆင္ခဲ႕ေတာ့ ေအာင္ေမာင္းကုိ မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႕ေတြ႕ရသည္။ သူ႕မိန္းမ ရီရီခင္ေျပာလုိ႕ ေအာင္ေမာင္း ညက ဘာလုပ္သြားတယ္ဆုိတာ ဦးဘခက္သိထားျပီးျပီ။
"ေအာင္ေမာင္း… မင္း ညက ငါ့မိန္းမဖင္ကုိ သေရကြင္းနဲ႕ ပစ္တယ္ဆုိ''
"ပစ္မိပါတယ္… သူႀကီး''
"မင္းငါ့ကုိစိန္ေခၚတာလား ေအာင္ေမာင္း''
ေအာင္ေမာင္းမ်က္နာ ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့သည္။
"ဒီလုိပါသူျကီး… တမင္တကာပစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး ညကက်ေနာ္ ခ်က္ျကီးတုိ႕ဆုိင္ကအျပန္ ေသးေပါက္ခ်င္တာနဲ႕ သူျကီးတုိ႕အိမ္နားမွာ ေပါက္မယ္လုပ္ေနတုန္း သူျကီးတုိ႕ျခံအတြင္းထဲက ေဒါင့္မွာ လႈပ္စိလႈပ္စိေတြ႕တာနဲ႕ အနားကပ္ျကည့္တာ အကြက္အကြက္ေတြနဲ႕ ေျမြပဲဟ ဆုိျပီး စိတ္ယားတာနဲ႕ သေရကြင္းနဲ႕ပစ္လုိက္တာ အားးး ဆုိတဲ႕ ေအာ္သံႀကီးႀကားမွ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚရီရီျကီးမွန္းသိရတာပါ .. သူႀကီးကေတာ္ကလဲ ပါတိတ္အကြက္ျကီးဝတ္ထားတာဆုိေတာ့ မသဲမကြဲနဲ႕ေျမြထင္ျပီးပစ္မိတာပါ''
"ေျမြလုိ႕ထင္ရေအာင္… ငါ့မိန္းမဖင္က လုံးလုံးေသးေသးေလးမုိ႕လားကြ''
"အုိ… ကုိဘခက္ကလဲ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး ကေလးေတြအေရွ့''
ေဘးမွာရွိေနတဲ႕ေဒၚရီရီ ကသူ႕ေယာက်္ား ဦးဘခက္ကုိ တံေတာင္နဲ႕တြက္ရင္းေျပာသည္။
"နင္အသာေနစမ္း …ရီရီ… ဒီေကာင္ ငါ့ပစၥည္းကုိထိေနတာ … အဲေလ … ငါ့ကုိ ပမာမခန္႕လုပ္ေနတာ''
ေအာင္ေမာင္းကဆက္ျပီးေျပာသည္။
"မေသးပါဘူး သူႀကီး …သူႀကီးကေတာ္ဖင္ႀကီးက အႀကီးႀကီးပါ''
ေအာင္ေမာင္းစကားႀကားျပီးေနာက္ ေဒၚရီရီ ရွက္ရွက္နဲ႕အိမ္ေပၚသုိ႕ေျပးတက္သြားသည္။
"ေဟ့ေရာင္ …ေတာ္ …ငါ့မိန္းမဖင္ကုိ မင္းဘာမွေဝဖန္စရာမလုိဘူး''
"က်ေနာ္က သူျကီးေမးလုိ႕ေျပာတာပ့ါ''
"ဒါဆုိညကဂီတာတီးတဲ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ မင္းလဲပါတာေပါ့''
"မပါရပါဘူး သူႀကီးရယ္… ခ်က္ျကီးဆုိင္က အျဖဳေလးေမာ့ပီး ျပန္ခဲ႕တာပါ အဲ႕ဒီအုပ္စုနဲ႕ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး''
"ဒါေနာက္ဆုံးျဖစ္ပေလ့ေစ …သြားေတာ့''
ေအာင္ေမာင္း ကူိေျပာဆုိဆုံးမလႊတ္ျပီး ထြက္သြားေတာ့မွ ဦးဘခက္ သူ႕မိန္းမ ေဒၚရီရီရွိရာ အိမ္ေပၚသုိ႕တက္သြားေတာ့သည္။
"ရီေရ …ကုိကုိခက္အတြက္ မနက္စာေလး အဆင္သင့္ျဖစ္ပလား''
"ရွင့္သမီးကုိ စီစဥ္ခုိင္းလုိက္…''
"ရီကလဲကြယ္ သမီးက ရြာတယ္သြားတယ္ မဟုတ္လား… ပီးေတာ့ ကုိကုိခက္ေျပာတဲ႕ မနက္စာဆုိတာ အဲ႕ဒါမွမဟုတ္ပဲနဲ႕ သိရဲ႕သားနဲ႕ … ခြိခြိ…''
"အု႕ိ …သြားပါမ်က္နာလဲမသစ္ရေသးပဲနဲ႕…''
ဦးဘခက္ သူ႕မိန္းမ ေဒၚရီရီကုိဖင္ဆြဲလွန္လုိက္သည္။
"ေတာက္… ငါလုိးမသား ေအာင္ေမာင္ ဒီဖင္ကုိ ေျမြဖင္နဲ႕မွားစရာလား စေကာေလာက္ရွိတဲ႕ ဖင္ျကီးကုိ သူ႕မုိ႕လုိ႕ကြာ ဒါမွမဟုတ္ ရီရီကမ်ား သူ႕ကုိတမင္ဖင္လွန္ျပလုိက္လုိ႕ ဒီေကာင္ စိတ္မထိန္းႏုိင္ပဲ လုပ္မိလုပ္ရာမ်ား လုပ္လုိက္သလားလုိ႕''
"ရွင္ေနာ္ … က်မကသူ႕ကုိ ဘာကိစၥလွန္ျပရမွာလဲ ရွင္နဲ႕ကုိ ျမဒင္ …ႏွစ္ေယာက္ပဲ ျပ… ျပ…''
"အားးး…''
ျမဒင္ အသံႀကားတာနဲ႕ ဦးဘခက္ ေဒၚရီရီ ေစာက္ပတ္ထဲလီးနဲ႕အေနာက္မွ အားျဖင့္ ေဆာင့္ထည့္သည္ ။ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စရွိခဲ႕တဲ႕ ျမဒင္ကုိ ဘခက္ အခုထိမေက်နပ္ေသး ျမဒင္ဆုိတာ သူတုိ႕ရြာရဲ႕ တဖက္ကမ္းျကုိက္ကုန္းရြာက ရြာသူႀကီး ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘခက္နဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဘခက္ ဝါဝါျမင့္ကုိ ျကုိက္တုန္းက ျမဒင္က ေအာင္သြယ္ေပးခဲ႕တာ ေအာင္သြယ္ရင္း ေအာင္သြယ္ရင္း ျမဒင္က ေအာင္သြယ္ဇာတ္ကျပခဲ႔ျပီး ဘခက္ျကုိက္ေနတဲ႕ ဝါဝါျမင့္ကုိ ခုိးေျပးပါေလေရာ ဘခက္ ခမ်ာ ေစာက္ရွက္ေတြလုံးလုံးကြဲ သူ ဝါဝါျမင့္ကုိ ျကုိက္ေနတာ တရြာအသိ ေနာက္ဆုံးအရွက္ေျပ ျမဒင္ရဲ႕ အရင္ရည္းစားေဟာင္း ရီရီခင့္ ကုိ ဘခက္ခုိးေျပလုိက္တယ္။
ျမင္ဒင္ကလဲ ဝါဝါျမင့္ကုိ မခုိးေျပးခင္ ရီရီခင္နဲ႕ ျကုိက္ေနႀကတာ ေျပာရရင္ ဘခက္နဲ႕ရီရီခင္က ဘဝတူေတြေပါ့။ ရီရီခင္က မလွလုိ႕ ျမဒင္က ပစ္ေျပးတာလားဆုိျပန့္ေတာ့လဲ ဒီလုိလဲမဟုတ္ ရီရီခင္ေရာဝါဝါျမင့္ပါ လုံးႀကီးေပါက္လွ မိန္းမလွေလးေတြ အိမ္ေထာင္ေတြက်ျပီး အသက္ေတြ ႀကီးလာျကေတာ့ စိတ္ႀကီးျပီး ေဒၚသထြက္လြယ္တာကလႊဲလုိ႕ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ရွိတဲ႕ ဘခက္ကုိ ရြာလူျကီးအျဖစ္ ခန္႕လုိက္ျကတယ္ ။
ဘခက္ ရြာသူျကီးျဖစ္ေတာ့ အသက္ ၄၀ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္စလုံးကေတာ့ သူနဲ႕ ျမဒင္ထက္ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ငယ္သည္။
ကံတူအက်ဳိးေပးလုိ႕ဆုိရေလာက္ေအာင္ပဲ အဲ႕ဒီခ်ိန္နဲ႕ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ျကုိက္ကုန္းရြာက ျမဒင္ကလဲ သူ႕အေဖရြာသူျကီးေသေတာ့ သူက သူျကီးျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္လုိေတြျဖစ္လာလဲေတာ့ မသိေပမဲ႕ ဘခက္ ကေတာ့ သူရြာသူႀကီးျဖစ္လာပုံက ပုိျပီးဂုဏ္ရွိတယ္ဆုိျပီး ျမဒင္ကုိ စကားစစ္ထုိးေနႀက ျမဒင္တုိ႕ႀကဳိက္ကုန္းရြာနဲ႕ ဘခက္တုိ႕ က်ြန္းေတာင္ရြာက ေခ်ာင္းေလးပဲျခားထားတာ ေတာင္က်ေရက်ျပီဆုိရင္ ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ ကမ္းစပ္နားအထိေရေတြလ်ွံသြားတတ္တဲ႕ ေခ်ာင္းစပ္ကရြာေတြ ။
အိမ္နံရံကုိလက္ေထာက္ခုိင္းျပီး တဖန္းဖန္းေဆာင့္လုိးေနတဲ႕ ဘခက္ ျပီးခါနီးေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ႕ ရီရီခင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲ လရည္ေတြ ပန္းထည့္ကာျငီးတြားမိသည္။
"ေကာင္းလုိက္တာ… ဝါဝါရယ္''
"ဘာရယ္… ဘယ္သူ႕နာမည္ေခၚလုိက္တာလဲ''
ေဒၚရီရီ သူ႕ထဘီကုိဆြဲခ်လုိက္ရင္း ေယာက်္ားျဖစ္သူ ဦးဘခက္ကုိေမးလုိက္သည္။
"အဲ… ရီရီ လုိ႕ေျပာတာပါ… မိန္းမကလဲ ဟိ''
"က်မျကားလုိက္ပါတယ္… ဝါဝါဆုိတဲ႕နာမည္''
"မင္း နားျကားလႊဲတာပါ မိန္းမရယ္… ဟီးး''
ေဒၚရီရီ သူ႕ေယာက်္ားဘခက္ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးလုိက္ရင္း
"ဟင္း … ဟုိေကာင္မကျဖင့္ ကုိျမဒင္လုိးထားလုိ႕ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေျကေနေလာက္ျပီ ဒါေတာင္ ရွင္က သြားရည္တျမွားျမွားနဲ႕ေမ်ာ္ေနတုန္းလား''
"ရီကလဲကြာ …ကုိကုိခက္ ေယာင္သြားလုိ႕ပါဆုိ''
"ဒါပဲေနာ္ …ရုတ္ရုတ္ေတာ့မလုပ္နဲ႕ ရွင့္ဖက္က ေျခလွမ္းပ်က္လုိ႕ကေတာ့ က်မလဲကုိျမဒင္ကုိ ကုန္းေပးလုိက္ဖုိ႕ ဝန္မေလးဘူး''
"ဟုတ္ပါ့မလား မိန္းမရယ္ ဟုိက မင္းကုိ မလုိခ်င္လုိ႕မွ ပစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလား ''
"ဟုတ္မေနဘူး… ရွင့္ေကာင္မ ဝါဝါက… ဟုိဟာျပ ဒီဟာျပျပီး ျမဴွဆြဲသြားလုိ႕ ကုိျမဒင္က တဒင္က စိတ္ယုိင္ျပီးပါသြားတာ''
"မင္း ကျမဒင္လီးကုိလႊမ္းေနတယ္ေပါ့ေလ''
ဘခက္ နည္းနည္းတင္းသြားသည္။
"ရွင့္ကုိအရင္ေျပာရမွာ… ရွင္ ဝါဝါေစာက္ပတ္ကုိ ေတာင့္တေနတာထည့္ေျပာအုံးေလ''
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဘခက္နဲ႕ ဝါဝါျမင့္က ဘာမွမျဖစ္ခဲ႕။ ရီရီခင္နဲ႕ျမဒင္သာ အလြန္အက်ြံေတြျဖစ္ခဲ႕ႀကတာ ဘခက္ တခါတေလ ညေနေစာင္းလုိ႕ ျကုိက္ကုန္းရြာဖက္က အေပါင္းအသင္းေတြဆီကုိ ေလွနဲ႕ သြားသြားလည္တတ္တဲ႕အခ်ိန္မ်ဳိးဆုိရင္ တခါတေလ ေခ်ာင္းစပ္ကျခဳံေကာင္းေကာင္းထဲမွာ ျမဒင္နဲ႕ရီရီခင္တုိ႕လုိးပြဲႀကီးကုိ အျမဲေခ်ာင္းေျမာင္းအားေပးေနႀက ဝါဝါျမင့္ကေတာ့ ျမဒင္တုိ႕ရြာကပဲ သူနဲ႕တရြာထဲ ရီရီခင္ကလဲ ျမဒင္တုိ႕ရြာအထိသြားကုန္းတတ္သလုိ ျမဒင္ကလဲ သူတုိ႕ရြာအထိလာျပီး ရီရီခင္ကုိျဖဳတ္ေနျကဆုိတာ လည္ပင္းဖက္ေပါင္းစဥ္အခ်ိန္က ျမဒင္ေျပာျပထားလုိ႕ ဘခက္သိေနသည္။ အဲ႕ဒီတုန္းက ရီရီခင္ဟာ သူ႕မိန္းမျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႕ ဘခက္ ထင္မထားခဲ႕။
တေယာက္ တခြန္းေျပာဆုိေနႀကရာမွ သမီးျဖစ္သူ အိဝါ ရြာထဲက ေရာက္လာမွ ရပ္သြားႀကသည္။
ႏွင္းရည္ နဲ႕ အိဝါ လုိ႕ဆုိလုိက္ရင္ က်ြန္းေတာင္ရြာတင္မက ျကုိက္ကုန္းရြာ အပါအဝင္တျခားအနီးအနားကရြာမ်ားအထိပါ မသိသူမရွိေလာက္ေအာင္ပဲ ပ်ဳိပ်ဳိအုိအုိ ပုရိသေယာက်္ားမ်ားရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ေရပန္းစာေသာ မိန္းမေခ်ာေလးႏွစ္ဦးအျဖစ္ထင္ရွားသည္။ အိဝါကုိေတာ့ သူ႕အေဖ သူျကီးဘခက္ရဲ႕ အရွိန္ေျကာင့္ ေပၚတင္မပုိးပန္းဝံ႕ေသာ္လဲ လစ္ရင္လစ္သလုိေတာ့ ဖြန္ေျကာင္တတ္ျကသည္။ ႏွင္းရည္ကေတာ့ က်ြန္းေတာင္ရြာသူစစ္စစ္မဟုတ္ သူ႕အကုိတေရာက္နဲ႕ ေရျကည္ရာျမက္ႏုရာရွာရင္း တျခားနယ္မွ ေျပာင္းေရႊ့လာျကသူမ်ားျဖစ္ျကျပီး ယခုဆုိရင္ က်ြန္းေတာင္ရြာ၌ ကုန္စုံဆုိင္ျကီးတဆုိင္ ဖြင့္ထားႏုိင္တဲ႕အထိ အဆင္ေျပေနျကသည္။ မ်က္နာေပးခ်ဳိျပီး ဆြဲေဆာင္မႈ႕ရွိတဲ႕အျပဳံပုိင္ရွင္ ႏွင္းရည္ကုိ ရြာခံလူမ်ားကလဲ ခဏတြင္းမွာပဲ ခင္မင္သြားႀကသည္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားက အဆုိးဆုံးဟုဆုိလ်ွင္ ပုိမွန္ေလာက္မည္။
ဦးဘခက္တုိ႕ ငယ္ငယ္ကရြာလုိ႕ဆုိလုိက္လ်ွင္ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ႕ ရြာငယ္ေလေတြျဖစ္ေသာ္လဲ ေနာက္ပုိိ္င္း ေျပာင္းေရႊ့ေနထုိင္လာျကတဲ႕သူေတြေျကာင့္ တခ်ဳိ႕ရြာေတြဆုိလ်ွင္ အိမ္ေျခ ၁၀၀၀ ေလာက္ပင္ရွိေနျပီ။ အနီးအနား တျခားရြာေတြ ရွိေသာ္လဲ ေတာရြာႏွင့္မလုိက္ဖက္လွေအာင္ပဲ မိန္းမေခ်ာေလးႏွစ္ဦး ႏွင္းရည္ႏွင့္အိဝါတုိ႕ရွိသည့္ က်ြန္းေတာင္ရြာက တျခားရြာမ်ားထက္ ပုိ၍ နာမည္ျကီးသည္။
အိဝါ ကအသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ရွိျပီး ႏွင္းရည္ကေတာ့ ၂၅ႏွစ္ရွိျပီ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္စလုံး၌ မတူညီတဲ႕ အလွတမ်ဳိးစီရွိျကေသာ္လဲ တူညီတဲ႕အလွကေတာ့ ဖင္ျကီးေတြက ေတာင့္တင္းျပီး အခ်ဳိးအစားက်လွပျကျခင္းပင္ အိဝါကလဲ အသက္သာငယ္ေသးတာ တင္ပါးႀကီးေတြကေတာ့ သူ႕အေမ ေဒၚရီရီလူိပဲ ကားစြင့္ေနသည္။ သမီးလုိခ်င္ အေမႀကည့္ဆုိသည့္စကားက အိိဝါတုိ႕သားအမိကုိ ျကည့္ျပီးမွန္ေျကာင္းသက္ေသျပေနသည္။
ယေန႕တြင္ေတာ့ အလွဘုရင္မေလး ႏွင္းရည္တုိ႕အိမ္တြင္ လူေတြစုေဝးေနျကသည္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိသည့္ ႏွင္းရည္းအတြက္ အားကုိရာမရွိေတာ့ သူမအကုိ လွေမာင္ တေရာက္ လြန္ခဲ႕တဲ႕တစ္ပတ္ေလာက္ထဲက ေတာထဲသြားရင္ ေပ်က္သြားသည္မွာ ယခုအခ်ိန္ထိ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ ရြာသားေတြကေတာ့ ေတာင္က်ေရနဲ႕ ပါသြားေလာက္ျပီ တခ်ဳိ႕ကလဲ နယ္က်ြံ႕သြားလုိ႕ သူပုန္ေတြဖမ္းသြားေလာက္ျပီဟု အမ်ဳိးမ်ဳိးထင္ေျကေပးေျပာေနျကသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ျကာတဲ႕အထိ သတင္းအစအန မရေတာ့ ဘာ ျဖစ္မွန္းမသိတဲ႕အကုိအတြက္ ႏွင္းရည္ ဘုန္းျကီးပင့္ကာ တရားနာ ဆြမ္းေက်ြး လုပ္လုိက္ရေတာ့သည္။
အိမ္အျပင္တြင္ ဧည့္သည္မ်ားကုိ ဧည့္ခံစကားေျပာေနသည့္ ႏွင္းရည္ သူမမ်က္ဝန္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္စုိ႕ေနသည္။
ရြာဓေလ့ထုံးစံအတုိင္း ကာလသား ကာလသမီးမ်ားကလဲ ဝုိင္းဝန္ကူညီ လုပ္ကုိင္ေပးေနျကသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ လဖက္ရည္ အဖန္ရည္ လဖက္ပြဲ တု့ိကုိ ျပင္ဆင္ကာေနျကတဲ႕ ကာလသားမ်ားထဲမွ စံထူး ကလဖက္ခြက္ကုိင္ကာထရပ္လုိက္ျပီး ႏွင္းရည္စားဖုိ႕ သြားပုိ႕အုံးမွပါ ။
"ေဟ့ေကာင္… စံထူး …မင္းလက္ထဲက လဖက္ခြက္ကုိ အခုခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်လုိက္စမ္း …… အဲ႕ဒါ ငါသြားပုိ႕မလုိ႕''
ေဘးမွ ပန္းကန္ ေဆးေနတဲ႕ သံေခ်ာင္း စံထူးကုိ တားလုိက္သည္။ႏွင္းရည္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ သူတုိ႕အျမဲကုိက္ေနႀက သံေခ်ာင္နဲ႕စံထူး တေရာက္နဲ႕တေယာက္အျပန္အလွန္ သူပုိ႕မယ္ ငါပုိ႕မယ္လုပ္ေနျကတုန္း ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေႀကာင့္ အိမ္အျပင္မွ ကာလသားေခါင္း နက္ေက်ာ္ ဝင္လာသည္။
"ေဟ့ေရာင္ေတြ… မင္းတုိ႕က လူလုိနားမလည္တာလား သူတပါး ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနပါတယ္ဆုိမွ မင္းတုိ႕က ပူညံ႕ပူညံ႕နဲ႕ ဘာေတြစခြက္လုေနတာလဲ … … ဒီလဖက္ခြက္က ဘာလုပ္တာလဲ''
နက္ေက်ာ္ စံထူးနဲ႕သံေခ်ာင္း တေရာက္တျခမ္းစီ ကုိင္ထားတဲ႕ လဖက္ခြက္ကုိလက္ညဳိးထုိးျပရင္း ေမးသည္။
"ႏွင္းရည္စားဖုိ႕သြားပုိ႕မလုိ႕ပါ''
သံေခ်ာင္း နဲ႕စံထူး ျပဳိင္တူလုိပင္ေျဖမိျကသည္။
နက္ေက်ာ္ သူတုိ႕ႏွစိေယာက္လက္ထဲက လဖက္ခြက္ကုိ ဆြဲယူလုိက္ရင္း...
"ေပး …မလုိဘူး… ငါသြားပုိ႕မယ္ … အႏွင္းေလးဆာေနေရာေပါ့''
ဟုဆုိကာ စပ္ျဖီးျဖီးမ်က္နာနဲ႕ အိမ္ျပင္ျပန္ထြက္သြားမွ သံေခ်ာင္းႏွင့္စံထူးဆီမွ အသံထြက္လာသည္။
"ဒီလူႀကီး ႏွစ္ေကာင္စားျပီး ကင္းဝင္သြားတာပဲ''
>>>>>
ဧည့္သည္ေတြကုိဧည့္ခံေက်ြးေမႊးလုိ႕ျပီးသြားမွ ကုိယ့္ရြာက လူပ်ဳိ အပ်ဳိ ရြာခံေတြ ထမင္းစားႀကရတာက ရြာရဲ႕ထုံစံ ေန႕လည္ ၁၂နာေလာက္မွာ အားလုံးျပီးသြားႀကေတာ့ သူ႕ေခါင္း ကုိယ့္ေခါင္းအလွည့္က်တဲ႕ လူပ်ဳိအပ်ဳိေတြ ထမင္းဝုိင္းဖြဲ႕စားေသာက္ျကသည္။ လူပ်ဳိဝုိင္း နဲ႕ အပ်ဳိဝုိင္း သပ္သပ္စီခြဲစားႀကေပမဲ႕ ရဲေလး ေအာင္ေမာင္ နဲ႕ဖုိးေထာင္ တုိ႕သုံေရာက္ကေတာ့ ေယာက်္ားေလးဝုိင္မွာ ျပည့္ေနတာေျကာင့္ လႊတ္ေနတဲ႕ အိဝါနဲ႕ ခင္မႈန္ ႏွစ္ေရာက္ထဲရွိတဲ႕မိန္းကေလးဝုိင္းမွာ သြားထုိင္လုိက္ႀကတယ္။ သူႀကီးသမီးေပမဲ႕ မာန္မာန မရွိသေဘာေကာင္းတဲ႕ အိဝါက ရဲေလးတုိ႕ေယာက်္ားေလး သုံးေယာက္ပန္ကန္ထဲကုိ အရင္ဟင္းခတ္ထည့္ေပးလုိက္သည္။
"အိဝါ … ငါတုိ႕လဲ အသားစားတတ္ပါတယ္ဟဲ႕ … နင့္ဟာကႀကည့္အုံး ရဲေလးပန္းကန္ထဲေတာ့ အသားတုံးေလးေတြျကီးပဲ ဖုိးေထာင္နဲ႕ ငါ့ပန္းကန္ထဲက်ေတာ့ အရုိးပုံႀကီးပဲ''
ေအာင္ေမာင္းက သူ႕ပန္းကန္းထဲက ႀကက္ေျခေထာက္ရုိးကုိ ကုိင္ျပကာေျပာေနသည္။
"ကုိေအာင္ေမာင္းကလဲ …ဘယ္သိမလဲ အိဝါလဲ ဒီလုိပဲ ပန္းကန္ထဲကဟာ ခတ္ထည့္ေပးလုိက္တာကုိ''
အိဝါက ရဲေလးမ်က္နာကုိ တခ်က္ႀကည့္ကာ မ်က္နာေလးရဲသြားျပီး ထမင္းငုံ႕စားေနသည္။
"မင္းတုိ႕ကလဲ စမေနပါနဲ႕ေတာ့… အိဝါ ရွက္ေနပါအုံးမယ္ ကုိယ့္ဟာကုိသာထည့္စားေတာ့''
ရဲေလး အိဝါဘက္ကဝင္ေျပာေပးလုိက္တယ္။ အိဝါ သူ႕အေပၚဘယ္လုိသေဘာထားတယ္ဆုိတာ သူသိသလုိ သူန႕ဲအနီးကပ္ေပါင္းေနတဲ႕ ဖုိးေထာင္နဲ႕ ေအာင္ေမာင္းလဲသိႀကတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ရဲေလး ေရွ့ဆက္မတုိးခဲ႕ သူ႕မွာ ႏွင္းရည္ရွိေနလုိ႕။ ႏွင္းရည္းကုိ သူဖြင့္ေျပာေတာ့ ႏွင္းရည္က စဥ္းစားမယ္ဆုိျပီး ေျပာခဲ႕ေပမဲ႕ ရဲေလး အေျဖကုိ ျကုိသိေနတယ္ လုိ႕ခံစားေနရတယ္။ ႏွင္းရည္ကလဲ သူ႕ကုိ လုိက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာရွိတာ သူမ်ားေတြနဲ႕မတူ အခြင့္အေရးေပးတာကုိႀကည့္ျပီး သူ႕အေပၚႏွင္းရည္လဲ ခ်စ္ေနတယ္ဆုိတာ ရဲေလးရိပ္မိသည္။ မိန္းကေလးပီပီ စဥ္းစားမယ္လုိ႕ေျပာတာ သဘာဝက်တယ္ဆုိျပီး အေျဖကုိေစာင့္ေနတုန္း မေတာ္ရေသးတဲ႕ ေယာက္ဖေလာင္းႀကီး လွေမာင္က မာလကီးယားသြားေသာေျကာင့္ အေျခအေနေတြ ျငိမ္သြားမွ ႏွင္းရည္ဆီကအေျဖေတာင္းရမယ္လုိ႕ ရဲေလး ဆုံးျဖတ္ထားသည္။
အိဝါ ဆုိတာကလဲ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ေလး ငါးႏွစ္ကဆုိရင္ တကယ့္ကုိ ခ်ာတိတ္ေလး ေရခ်ဳိးရင္ေတာင္ ဖင္တုန္းလုံးခ်ဳိးတုန္း ဒီႏွစ္ပုိင္းေရာက္မွ ျမဳိ႕ကေန ေက်ာင္းသြားတက္ျပီးျပန္လာမွ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ကုိ ထြားလာတာ အိဝါဆုိတာကုိ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ သတိမထားမိေသးတဲ႕ အခ်ိန္ထဲက ရဲေလးက ႏွင္းရည္ကုိ မ်က္စိက်ေနတာ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေရခပ္ဆင္းတဲ႕အခ်ိန္ ေရခ်ဳိးဆင္းတဲ႕ အခ်ိိ္္န္မ်ဳိးဆုိရင္ ထြာဆုိင္ ေသးေသးေလးေအာက္က တုန္ခါေနတဲ႕ႏွင္းရည္ရဲ႕ တင္သားႀကီးေတြက ရြာထဲက ေယာက်္ားသားေတြရဲ႕ ျပစ္မွားရာ ဘုံပစ္မွတ္တစ္ခုလုိေတာင္ျဖစ္ေနျပီ ႏွင္းရည္ကုိ လုိခ်င္တဲ႕တခ်ဳိ႕ ကာလသားေတြဆုိရင္ သူ႕အကုိ လွေမာင္ကုိ ခ်က္ျကီးဆုိင္မွာမ်က္ႏွာခ်ဳိေသြး အရက္တုိက္ ဖင္ခံေပါင္ေနတဲ႕ ေကာင္ေတြဆုိလဲရင္ ဒုနဲ႕ေဒး။ အခုလွေမာင္ ေသသလား ရွင္သလားမသိ ေပ်ာက္သြားတာကုိေတာင္ ရြာထဲက လူပ်ဳိကာလသားေတြ အရက္တုိက္လႊတ္လုိက္လုိ႕ မူးမူးရူးရူးနဲ႕ သြားခ်င္ရာသြားျပီး ေတာင္က်ေရနဲ႕ ပါသြားတာလဲျဖစ္ႏုိင္တာပဲ ဆုိတဲ႕ လူျကီးပုိင္းေတြရဲ႕ ထင္ေျကးေတြကုိလဲႀကားေနရသည္။
ျမဳိ႕မွာေက်ာင္းတက္ျပီးျပန္လာတဲ႕ အိဝါေလး အရြယ္ေရာက္လုိ႕ တေသြးတေမႊးလွလာတာ ျမင္ျကေတြ႕ႀကရတဲ႕ အခါက်ျပန္ေတာ့လဲ အလုပ္မရွိ သန္းရွာ အတင္းတုတ္ေနျကတဲ႕ ရြာလယ္ပုိင္းက ေဒၚစိန္တင္တုိ႕လုိ မိန္းမႀကီး ေတြပါးစပ္က ႏွင္းရည္ေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေတြ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားေတာ့မွာပဲတဲ႕ အိဝါ ဘက္ကုိ လွည့္ႀကအုံးမယ္ေလ ဆုိျပီးေျပာတတ္ႀကသည္။
တကယ္တမ္းက်ျပန္ေတာ့ ေဒၚစိန္တင္တုိ႕ေျပာသေလာက္လဲ မဟုတ္။
အိဝါကုိ ပုိးခ်င္ပန္းခ်င္ႀကေပမဲ႕လဲ႕ သူ႔အေဖ သူႀကီးဘခက္ကုိ လန္႕ရတာေျကာင့္ အခုခ်ိန္အထိ ဘယ္ကာလသား တေရာက္တေလမွ ေပၚတင္မကပ္ရဲ ညေရးညတာ။ တခါတေလ ဂီတာတီးသီခ်င္းသြားဆုိတာေတာင္ ဦးဘခက္ ေလးဂြနဲ႕ထုလႊတ္တတ္လုိ႕ ေနာက္ပုိင္း အသြားအလာက်ဲသြားႀကသည္။ မက်ဲလုိ႕လဲမရ ဦးဘခက္အရင္ ရြာသူႀကီးလုပ္သြားတဲ႕ ဦးေငြရ လက္ထက္ကက်န္ခဲ႕တဲ႕ ႏွစ္လုံးျပဴးေသနတ္ႀကီးကလဲ ရွိေသးတာေျကာင့္ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ေသနတ္နဲ႕ပစ္လႊတ္မွာလဲေျကာက္ႀကရသည္။
ရဲေလး ကုိယ္တုိင္ကလဲ ႏွင္းရည္မရွိရင္ ႏွင္းရည္ထက္အရင္ အိဝါကုိေတြ႕ခဲ႕ရင္ သူလဲ တျခားကာလသားေတြနည္းတူ အိဝါကုိ ပုိးပန္းမိလိမ့္မည္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးကလဲ ေရႊးခ်ယ္ရခက္ေလာက္ေအာင္ပဲ မ်က္နာ ခႏၶာကုိယ္အခ်ဳိးအစားက အစ ေခ်ာေမာလွပ ျပည့္စုံႀကတယ္မဟုတ္လား။
စားေသာက္ျပီးလုိ႕ အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြ သိမ္းဆည္းျပီး ကုိယ့္အိမ္သူ႕အိမ္ျပန္ခါနီးေတာ့ ရဲေလး ႏွင္းရည္းကုိ ညေနျကရင္ သူျပန္လာခဲ႕မယ္လုိ႕လဲ ေျပာသြားသည္။ သြားရမဲ႕ လမ္းကလဲ တလမ္းထဲျဖစ္လုိ႕ ရဲေလး ဖုိးေထာင္ ေအာင္ေမာင္ အိဝါ နဲ႕ ခင္မႈန္ တုိံ႕အားလုံး အတူတူျပန္ခဲ႕ႀကတယ္။ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ ေလ်ွာက္လာခဲ႕ႀကျပီး အိဝါတုိ႕အိမ္နားနီးေတာ့ သူနဲ႕ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်ွက္ေလ်ွာက္လာတဲ႕ အိဝါကုိ ႏႈတ္ဆက္မလုိ႕လုပ္ေနတဲ႕ ရဲေလး ကုိ ေအာင္ေမာင္းက စသလုိနဲ႕ အိဝါဖက္ကုိ တြန္းလုိက္တယ္။ စကားေျပာမလုိ႕ မ်က္နာလွည့္ေနတဲ႕ ရဲေလးကုိယ္က အိဝါဖက္ကုိယုိင္သြားျပီး အိဝါ ရဲ႕ပါးေလးတဖက္ကုိ မထိတထိေလးနမ္းမိသြားေတာ့ အိဝါ ရဲေလးကုိ အံ႕ႀသသလုိနဲ႕ႀကည့္လာျပီး…
"ကုိရဲေလး အရမ္းဆုိးတာပဲ…''
ဟုဆုိကာ သူ႕အေဖာ္ ခင္မႈန္႕ကုိေတာင္ မႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ေတာ့ပဲ သူတုိ႕အိမ္ဆီ ေျပးထြက္သြားသည္။ ျခံတံခါးနားေရာက္ေတာ့ ရဲေလး ဖက္ကုိျပန္လွည့္ႀကည့္လုိက္ျပီး စိတ္ဆုိးတဲ႕အမူအရာမရွိပဲ ေက်နပ္သလုိ ျပဳံးျပကာ အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားေတာ့သည္။ သူ႕ကုိျပဳံးျပကာ ထြက္သြားတဲ႕ အိဝ ါ ကုိ ႀကည့္၍ ရဲေလး ရင္ေမာလာသည္။ ဒီရြာကုိျပန္ေရာက္တာ လပုိင္းေလာက္ပဲ ရွိေသးတဲ႕ အိဝါ က သူ နဲ႕ ႏွင္းရည္ အေျကာင္းမသိေသးဘူးထင္တယ္လုိ႕လဲ ေတြးေနမိသည္။ အိဝါ မရွိေတာ့မွ ရဲေလး ေအာင္ေမာင္ ကုိနရင္းရုိက္ေတာ့သည္။
"ဖြတ္က်ား… မင္းအမွတ္မရွိေသးဘူးလား … ေဒၚရီရီ ဖင္သေရကြင္းနဲ႕ပစ္လုိ႕ သူျကီးအျကိမ္းခံထားရတာ ေမ့ေနျပီလား … အခုငါ့ကုိပါ ထဲဆြဲထည့္ေနတာလား''
ေအာင္ေမာင္းက ရဲေလးနားနားကပ္ကာ ခင္မႈန္ မႀကာေအာင္ ကပ္ေျပာလုိက္သည္။
"ေရႊးေပေတာ့ …ႏွင္းရည္ နဲ႕ အိဝါ ဘယ္သူ႕ေရႊးမလဲ ''
လုိ႕တုိးတုိးေျပာသည္။ ရဲေလး ေအာင္ေမာင္ကုိ ဘာမွျပန္မေျပာမိ။ ေလာေလာဆယ္သူသိတာ ႏွင္းရည္ ဆီကအေျဖရဖုိ႕ပဲမဟုတ္လား။ ခင္မႈန္အိမ္ကုိ အရင္ေရာက္ျပီး ရဲေလးအိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ႕ ရဲေလးကုိ ဒီတခါဖုိူးေထာင္က…
"အဖုတ္ ႏွစ္ျပားနဲ႕အလုပ္မ်ားလုိက္အုံးေဟ့ … ''
လုိ႕ေအာ္ေျပာသြားေသးသည္။ ရဲေလး မႀကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အိမ္ထဲဝင္သြားခဲ႕သည္။ ညေနေစာင္းလုိ႕ မုိးခ်ဳပ္ကာနီးေတာ့ ရဲေလး ႏွင္းရည္တုိ႕အိမ္ကုိ ထြက္ခဲ႕လုိက္ျပန္တယ္။ အရင္က သူ႕အကုိ လွေမာင္နဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ေနေပမဲ႕ လွေမာင္ ေသသြားျပီးမရွိတဲ႕ေနာက္ပုိင္း တစ္အိမ္လုံး ႏွင္းရည္ တေရာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ အိပ္ေတာ့လဲ တေရာက္ထဲ။ ျမဳိ႕ျပလုိေနရာမ်ဳိးမွာဆုိရင္ မိန္းကေလးတေရာက္ထဲ ေနဖုိ႕ရာမလုံျခဳံႏုိင္ေသာ္လဲ အိမ္ေတြကလဲ ကပ္လ်ွက္ တေရာက္နဲ႕တေရာက္ မသိသူမရွိတဲ႕ရြာလုိေနရာမွာေတာ့ သိပ္ကိစၥမရွိ တခ်ဳိ႕အိမ္ေလးေတြဆုိရင္ တံခါးပင္မရွိ။ ရဲေလး အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့ ႏွင္းရည္ကုိမေတြ႕ရ အခါတုိင္း ဒီလုိအခ်ိန္ဆုိ ႏွင္းရည္တုိ႕ဆုိင္မွာ ေစ်းလာဝယ္တာလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႕ လူပ်ဳိလွည့္လာျကတဲ႕ ရြာထဲကေကာင္တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ရတတ္ေပမဲ႕ ဒီေန႕တာ့ လွေမာင္ ရဲ႕ ဆြမ္းေက်ြးနာေရလုိျဖစ္ေနတဲ႕အတြက္ တစ္ေရာက္မွ မေတြ႕ရ။ ႏွင္းရည္ကုိလဲ မေတြ႕ရလုိ႕ အိမ္ေပၚမွာမးလာဆုိျပီး ေအာ္ေခၚမလုိ႕လုပ္ေနတုန္း ေနာက္ေဖးတံခါးမွ ထဘီရင္လ်ွားပီး တဘက္ေလးျခဳံကာ ဝင္လာတဲ႕ႏွင္းရည္ကုိ ရဲေလး ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ႏွင္းရည္ကလဲ သူ႕ကုိျမင္ေတာ့...
"ေရာက္ေနတာႀကာျပီလား''
"အခုေလးတင္ပဲ''
"ငါေရခ်ဳိးေနလုိ႕''
"အင္း''
ဒီရြာမွာက ေရခ်ဳိးရင္ ေခ်ာင္ထဲသြားးခ်ဳိးရင္ခ်ဳိး မခ်ဳိခ်င္ရင္ ကုိယ့္အိမ္ကဘုံဘုိင္တြင္းမွာခ်ဳိး တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာဆုိ ဘုံဘုိင္တြင္းေတာင္မရွိ ေခ်ာင္းထဲပဲ သြားခ်ဳိးႀကတာမ်ားသည္။ ႏွင္းရည္က ရဲေလးကုိ...
"ခဏေစာင့္ အဝတ္စားလဲလုိက္အုံးမယ္ ''
ဆုိျပီး အေပၚထပ္တက္သြားသည္။ ေလွကားထစ္အတုိင္း တက္သြားတဲ႕ ေရလဲထဘီ ေအာက္က ႏွင္းရည္ရဲ႕တုန္ခါေနတဲ႕ တင္ပါးႀကီးေတြကုိ ႀကည့္ျပီး ရဲေလး သူ႕ေပါင္ႀကား လက္ေရာက္သြားကာ ေလပူျကီးမႈတ္ထုတ္မိသည္။ ခဏႀကာေတာ့ အဝတ္အစားလဲျပီး ႏွင္းရည္ျပန္ဆင္းလာသည္။ သနပ္ခါးေတာင္ မလိမ္းခဲ႕ သူ႕ေဘးနာဝင္ထုိင္လုိက္တဲ႕ႏွင္းရည္ကုိ ရဲေလး ေမးလုိက္တယ္။
"နင္ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား…''
"ေကာင္းပါတယ္''
"ညအိပ္ရတာေရာ အဆင္ေျပလာ… အိပ္ရဲတယ္ မဟုတ္လား''
"အင္း …မအိပ္ရဲစရာမရွိပါဘူး… တခါတေလ ေဘးအိမ္က ေဒၚသုန္႕ သမီးႏြယ္နီလာအိပ္ကူတယ္''
"ေအာ္… နင္အဆင္ေျပရင္ပီးတာပါပဲ ႏြယ္နီ လာမအိပ္တဲ႕ ညေတြဆုိလဲေျပာေလ… ငါလာအိပ္ကူမယ္''
"ဟယ္… ျဖစ္မလား ''
ရဲေလး ႏွင္းရည္ကုိအစုိးရိမ္လြန္စြာနဲ႕ မစဥ္းစားပဲ ေျပာမိသည္။
"ဟီးး ငါစုိးရိမ္လြန္သြားလုိ႕ပါ ''
ဆူိေတာ့ ႏွင္းရည္က သူ႕ဆံပင္အုံႀကား လက္ေလးနဲ႕ထုိးဖြကာျပဳံးေနသည္။ ရဲေလး ႏွင္းရည္ရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္ ပုံစံေလးကုိျကည့္ကာ အသဲယားလာျပီး အခုပဲ အေျဖေတာင္းရမလား စဥ္းစားမိေပမဲ႕ ဒီေန႕မွသူ႕အကုိ ဆြမ္းေက်ြးတရားနာလုပ္ျပီးတာကုိ ေတြးမိျပီး မေတာင္းျဖစ္ျပန္။ အကင္းပါးတဲ႕ ႏွင္းရည္ကလဲ ရဲေလး ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆုိတာကုိရိပ္မိေ့တာ့...
"နင္ဘာေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာသိတယ္ ''
ဆုိျပီးရဲေလးကုိေျပာလာသည္။ ရဲေလး ဝမ္းသာသြားသည္ ႏွင္းရည္ လက္ေလးကုိ ဆြဲကုိင္လုိက္ျပီး...
"ဟုတ္လား …ေကာင္းတာေပါ့ ''
ဆုိေ့တာ့ႏွင္းရည္က …
"သူ႕ကုိ... ဒါေပမဲ႕… ငါ့အကုိဆုံးတာမွ ၁ဝရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ နင့္ကုိအေျဖေပးလုိက္ရင္ ရြာထဲက လူေတြက ငါ့ကုိဘယ္လုိေျပာမလဲ''
ႏွင္းရည္ေျပာတာလဲ ဟုတ္ေနတာေျကာင့္ ရဲေလး ျငိမ္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္ ႏွင္းရည္စကားထဲမွာ အေျဖပါေနျပီဆုိတာလဲ သူသိလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ႏွင္းရည္ပ့ါးစပ္က ဖြင့္ေျပာတာကုိ ရဲေလး ႀကားခ်င္သည္။ တျခားေရာက္တက္ရာရာ စကားေတြ ေျပာေနျကျပီး ည၈နာရီထုိးခါနီးေတာ့ ရဲေလး ႏွင္းရည္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာျပင္ဖုိ႕ျပင္သည္။ ႏွင္းရည္က သူ႕ကုိ အိမ္တံခါးနားအထိ လုိက္ပုိ႕ေပးသည္။ ရဲေလး အိမ္ျပင္ထြက္သြားျပီး ႏွင္းရည္ရဲ႕...
"ရဲေလး ''
ဆုိတဲ႕ေခၚသံေျကာင့္ ျပန္လွည့္ျကည့္လုိက္သည္။ ႏွင္းရည္က အိမ္ တံခါးေပါက္မွာ ရပ္ေနသည္။ ရဲေလးက ...
"ဘာလဲ ႏွင္းရည္''
လုိ႕ေမးလုိက္ေတာ့ ႏွင္ရည္းက သူ႕ကုိ အႀကာျကီးစုိက္ႀကည့္ေနျပီးမွ
"နင့္ကုိခ်စ္တယ္ …''
ဆုိျပီးေျပာခ်လုိက္ေတာ့.… ရဲေလး ေျကာင္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ ဝမ္းသာသြားသည္ ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ ႏွင္းရည္ဆီကုိေျပးသြားေတာ့ ႏွင္းရည္က သူ႕ကုိလ်ွာထုတ္ေျပာင္ျပကာ တံခါးဆြဲပိတ္သြားသည္။ ေနႏွင့္အုံး ေနာက္မွေတြ႕မယ္ လူကုိဟတ္ေကာ့ျကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားတယ္ ဆုိျပီးျကဳံးဝါကာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႕ ရဲေလး သူ႕အိမ္သုိ႕ျပန္သြားေတာ့သည္။
.
"ေအာင္မေလးေတာ့္… ကယ္ႀကပါအုံး … က်မကုိ သူ႕ဟာႀကီးနဲ႕ ေဆာင့္ေဆာင့္ထုိးေနပါတယ္… က်ဳိးကုန္ပါျပီ … သြားေတြ …သြားေတြ...''
မ်က္နာသစ္ပီးကာစ သူႀကီးဘခက္ ေစာေစာစီးစီး ဆူဆူညံ႕ညံ႕အသံမ်ားေႀကာင့္ အိမ္ေရွ့ဝါရံတာမွ ထြက္ႀကည့္မိသည္။ အရက္သမား သာေအး နဲ႕ မိေမႊး တုိ႕လင္မယားရန္ျဖစ္ေနျကျပီထင္တယ္။ ရြာထဲကလူသုံးေလးရာက္နဲ႕သူ႕အိမ္ဆီေနျကလုိ႕ ဦဘခက္ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ႕လုိက္သည္။ မ်က္ရည္အရႊဲသားနဲ႕ မိေမႊးက သူ႕ကုိျမင္ေတာ့
"သူႀကီးရယ္ က်မကုိကယ္ပါအုံး''
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာ''
မိေမႊးတုိ႕လင္မယားနဲ႕ပါလာတဲ႕ ရြာထဲမွ လူသုံးေယာက္က မိေမႊးနဲ႕အတူ ခုံတန္းလ်ွားေပၚ ထုိင္လုိက္ျကေပမဲ႕ သာေအး ကေတာ့ မတ္တပ္ရက္လ်ွက္ …အရက္နံ႕ကလဲေထာင္လုိ႕
"ကုိသာေအး က်မကုိထုိးတယ္''
"ဘာနဲ႕ထုိးတာလဲ''
ဦးဘခက္ မိေမႊးကုိေမးလုိက္သည္။
"လက္သီးနဲ႕ေပါ့ သူႀကီးရဲ႕ …ဘာနဲ႕ထုိးရမွာလဲ''
"ေအးေလ …ဘာကိစၥထုိးရတာလဲ ဒါေမးတာ …နင္ကလဲ''
"အုိ …က်မ ဘယ္မ်က္နာနဲ႕ေျပာရမွာလဲရွင္ …ေျပာမထြက္ပါဘူး… အဟင့္''
မိေမႊးကေျပာလဲ ေျပာငုိလဲငုိေနသည္။
"နင္မေျပာလုိ႕ငါက ဘယ္လုိသိမွာလဲ… ကဲ… နင္မေျပာခ်င္ သာေအးမင္းေျပာ …ဘာလုိ႕ထုိးတာလဲ မင္းက''
"မယားဝတၲရာမေက်လုိ႕ထုိးတာပါ …သခ်ီးး …အဲ …သူႀကီး''
"ဘယ္လုိမေက်တာတုန္း''
"သူႀကီး …မယားဝတၲရားငါးပါးသိလား''
သူႀကီးဘခက္ အခက္ေတြ႕ျပီ။ သူလဲ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ အရွက္ေတာ့ အကြဲမခံႏုိင္ သာေအးကုိျပန္ေဟာက္ရသည္။
"ေဟ့ေကာင္… ငါ့ကုိေမးခြန္းျပန္မထုတ္နဲ႕ … ငါေမးတာပဲေျဖ''
"က်ေနာ္ ငါးခုစလုံးမေျပာပါဘူး… တခုပဲေျပာမယ္ အဲ႕တခုကပဲ အေရးႀကီးဆုံးပဲ …လင့္အလုိကုိ လုိက္ရမယ္ဆုိတဲ႕ အခ်က္ကုိမလုိက္နာလုိ႕ ထုိးတာပါ …သူႀကီး''
"မိေမႊး … နင့္ေယာက်္ားေျပာတာဟုတ္လား နင္က ဘယ္ဟာကုိမလုိက္နာတာလဲ''
"သူႀကီးရယ္ သူ႕ကုိပဲေမးလုိက္ပါ… က်မရွက္လြန္းလုိ႕ပါ''
"မင္းပဲေျပာ သာေအ …ငါမနက္စာေတာင္ မစားရေသးဘူး''
"ဒီလုိပါ သူႀကီး ဒီေကာင္မေပါ့… က်ေနာ္ဖင္ခ်ခ်င္ေျပာတာကုိ လက္မခံဘူးေလ ဒါလင့္အလုိကုိ မလုိက္တာပဲ …ဘယ္ေလာက္ဆုိးတဲ႕ အပစ္လဲ''
သူႀကီးဘခက္ မ်က္လုံးျပဴးရျပီ။ သာေအးက မူးမူးရူးရူးနဲ႕ ဘယ္သူ႕မွဂရုမစုိက္ ဒဲ႕ႀကီးေျပာခ်လုိက္က္လုိ႕။ သူတုိ႕နဲ႕ ပါလာတဲ႕ ရြာထဲကလူေတြကေတာ့ တခြိခြိနဲ႕ရီေနႀကသည္။
ကုိယ္ကသူႀကီးဆုိေတာ့လဲ ေျဖရွင္းေပးရေတာ့မည္ ေျပာရရင္ ဒီကိစၥက ပုဂၢဳိလ္ေရးျပသနာ သူနဲ႕မဆုိင္ ေရာက္လာေတာ့ ရသေလာက္ေတာ့ ျဖန္ေျဖေပးလုိက္မယ္လုိ႕ ဦးဘခက္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
"အုိ… သူ႕ဟာႀကီးနဲ႕သာခံ႐ရင္ က်မဖင္ကြဲျပဲသြားမွာေပါ့လုိ႕ ေကာက္ညင္းက်ည္ေတာက္ျကီးက်ေနတာပဲ''
"နင္ဘာမွ ဆငိေျခေပးမေနနဲ႕ မိေမႊး …နင့္ကုိ အဲ႕ဒါေျကာင့္ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႕အရင္က်င့္ပါလုိ႕ မေျပာဘူးလား''
ေဘးကလူေတြကရီေနျကေသာ္လဲ ဦးဘခက္ကေတာ့ သာေအး နဲ႕ မိေမႊးအျပန္အလွန္ေျပာတာကုိသာ နားေထာင္ေနသည္။
"သာေအး… မင္းကလဲ အေရွ့တင္ဆုိေတာ္ေရာေပါ့… အျကမ္းမဖက္နဲ႕ေလကြာ … မေနႏုိင္ရင္လဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ျငိေပါ့ …လုိအပ္ရင္ အုံးဆီေလး ဘာေလးသုံးေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား…''
"သူႀကီးကလဲ သူ႕ဆီလာတုိင္ပါတယ္ဆုိမွ ေျမွာက္ေပးေနျပန္တယ္...''
မိေမႊးစကားေျကာင့္ ဦဘခက္ ေဒါသူပုန္ထေတာ့သည္။
"မိေမႊ နင္ငါ့ကု့ိ မေစာ္ကားနဲ႕ တကယ္ဆုိဒါ နင္တုိ႕လင္မယားကိစၥ ငါနဲ႕ဘာမွမဆုိင္ဘူး သြားကြာ သြား နင့္တုိ႕ဖာသာဘယ္အေပါက္ပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ကုိ ဒီကိစၥအတြက္ င့ါဆီမလာနဲ႕ ''
ဦးဘခက္ ထေသာင္းက်န္းေတာ့မွ သာေအးတုိ႕လင္မယားနဲ႕ ရြာမွလူတခ်ဳိ႕လဲ မ်က္နာငယ္ေလးေတြျဖင့္ ထျပန္သြာေတာ့သည္။ သာေအးတုိ႕ျပန္သြားမွ ဦးဘခက္အိမ္ေပၚ ျပန္တက္သြားကာ သူ႕သမီ အိဝါကုိ ရြာလယ္က ႏွင္းရည္တုိ႕ဆုိင္ကုိ ေဆးလိပ္ သြားဝယ္ခုိင္းလုိက္ျပီး မီးဖုိေခ်ာင္ခန္းထဲ၌ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ႕ သူ႕မိန္းမရီရီခင္ ဆီသုိ႕ထြက္သြားသည္။
"ရီရီ… ကုိယ္ ဆာေနျပီကြယ္''
"ေနအုံး က်က္ေတာ့မယ္''
"လုပ္ျပီ ရီရီကလဲ ထမင္းဆာတာကုိေျပာတာမွ မဟုတ္တာ… ခြိခြြိ''
ေဒါရီရီ ပန္းကန္ေဆးေနရာမွ သူ႕ေယာက်္ား ဘခက္ဆီလွည့္ျကည့္ေတာ့ ပုဆုိးေအာက္က ေငါေငါျကီးကုိျမင္ျပီး...
"ရွင္ဟာေလ …လူမထ လီးအရင္ထတဲ႕လူ''
"ေျပာေနျကာပါတယ္ ရီရယ္ သမီးမလာခင္ေလး …ခြိခြိ''
ဦးဘခက္ ရီရီခင္ကုိ လက္ဆြဲကာ အိပ္ခန္းထဲဆြဲေခၚသြားေတာ့ ေဒၚရီရီခင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ပါသြားသည္။ ကုတင္ေပၚေရာက္တာနဲ႕ ရီရီခင္ကုိ ဖင္ကုန္းခုိင္းျပီး ပုဆုိးခ်ြတ္ကာ လီးျဖင့္ေတ့လုိက္ျပီး အရည္ေတြ လဲေလာင္းခ်လုိက္သည္။ ေနရာလြဲျပီး ေရာက္လာလုိ႕ ရီရီခင္ သူ႕ေယာက်္ားကုိ ေမးလုိက္သည္။
"အဲ႕ဒါဘယ္ကုိလာေတ့ေနတာလဲ …ပီးေတာ့ ဘာရည္ေတြေလာင္းခ်လုိက္တာလဲ ''
"အုံးဆီေတြေလာင္းခ်တာ… ဖင္လုိးမလုိ႕''
"အုိ… နာမွာေပါ့… ရီ တခါမွဖင္မခံဖူးပါဘူးဆုိ''
"ဟုတ္လား …ျမဒင္ကုိေကာ ဖင္မခံဖူးဘူးလား''
"ဟင့္အင္… ေနာက္တခါမွ ခံေပးမယ္ စဥ္စားထားတုန္း သူက ဟုိေကာင္မ ဝါဝါကုိ ခုိးေျပးသြားတယ္ေလ''
ျမဒင္ ဖင္လုိးမသြားဘူဆုိသျဖင့္ သူျကီးဘခက္ ေပ်ာ္သြားသည္ သူဖင္ပါကင္ဖြင့္ရေတာ့မည္။
"အာ ့ … ႕႕ နာတယ္ …ေအာင့္တယ္… ကုိဘခက္ ျပန္ထုတ္ေပး''
ဦးဘခက္ သူ႕လီးကုိ ဒစ္ဝင္ရုံ ရီရီခင္႕ ဖင္ထဲဖိသြင္းလုိက္သည္။
"ရီ … ျငိမ္ျငိမ္ေနကြယ္ မယာဝတၱရားငါးပါးထဲမွာ ဒါလဲပါတယ္ဆုိတာ မသိဘူးလား''
"ဟင္… ျကားဖူးပါဘူး''
"လင့္အလုိ႕ကုိလုိက္ရမယ္ဆုိတာေလ… ဒါေတာင္ မသိဘူးလားမိန္းမရယ္''
အခုေတာ့ သာေအးအလုံးက ဦးဘခက္ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနျပီ။
"ေသပါဘီ… ေသပါဘီ''
ရီရီခင္… ခါးေကာ့သြားသည္။ ဦးဘခက္ လီးက သူ႕ဖင္ထဲတေခ်ာင္းလုံးဝင္လုိ႕သြားျပီ။