ဇာတ်လမ်း - ချမ်းကို 
ကိုင်း! ဇာတ်လမ်းပြန်စမယ် ပိတ်သတ်ကြီးရေ။
ဒီကိုယ်တွေ့ထဲမယ် ကျုပ်မှမရေး ဘယ်သူမှရေးမယ့်လူ မရှိတော့ ဘူးလားတောင် ထင်နေရတယ်။ ဒါကြောင့်
ဒီနေရာလေး မခြောက်ခမ်း သွားစေချင်တဲ့ ဆန္ဒတစ်စုံနဲ့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ကြီးကို ဇစ်ဖွင့်သလို တဇွိဇွိ ဆွဲဖွင့်ရင်း
ဒဏ်ရာ အနာတရတွေကို လှစ်ဟ (ဟယ်! သောက်ရူး ချမ်းကို နင်ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ ငါတို့ ဒီနေရာကို
ဝင်ဖတ်နေတာ နင့်အမူးစကားတွေ ဖတ်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး တော် .. တန် .. တိတ်) ဟီဟိ :D အူရွှင်နေလို့ပါဂျာ။
ရှေးဦးစွာ ဇာတ်လမ်း မစခင် စကားချီးလေး အရင်ပြောကြား ခွင့်ပြုပါလို့။ ...
ရေးလက်စ ဇာတ်လမ်းတွေ ကို ဆက်ရေးဖို့ရာ အာရုံဘယ်လိုမှ မလာဘူး ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ အဲ့ဒါကြောင့်ဒီနေရာ မှာပဲ
နောက်ထပ်ကိုယ်တွေ့လေး ဆက်ဆွဲမယ်လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ လူဖတ်များတာ မများတာထက် ဒီနေရာမှာ
လာဝင်ဖတ်တဲ့လူတွေကြတော့ ကျနော့်ညီအကိုအစစ်တွေ (ပရိသတ်လို့မပြောဘူးနော်) လို့ယူဆ တာကိုးဗျ။ လုံးဝ
ခင်မင်ရတဲ့လူတွေလောက်ပဲ လာ အားပေး ကြတာ မလား။ အောဇာတ်လမ်းလည်း မဟုတ်တော့ လောင်တီးတဲ့
အခန်းတွေ ကလည်း သိပ်မပါဘူး ဆိုတော့လေ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကြိုက်တယ်ဗျာ။ ရေးရတာကော အပြန်အလှန်
အာလူး ဖုတ်ရတာကော ရေလည်အရသာ တွေ့နေတယ်။ နောက်တစ်ခုက မှန်ရာ ပြောရရင် ကျနော်ဒီနေရာမှာ
ရေးနေတာတွေက ဘာမှအားထုတ်စရာ မလိုဘူးဗျ။ တကယ်ပြောတာ။ ကျနော်အကြိမ်ကြိမ်ပြောခဲ့သလိုပဲ ချမ်းကို
တစ်ယောက်ဗျာ ခင်ဗျားတို့နဲ့ချိန်းလိုက်တယ် ၁၉လမ်းမှာ ဆိုပါတော့ (ဂလု :P ) လုံး၀ ညီညွှတ်ရေး တည်ဆောက်ပီး
"ဖွဲ့စည်း" လိုက်ကြရော။
အရှိန်နည်းနည်း တက်စပြုလာတဲ့အချိန်မှာ ခင်ဗျားတို့ထဲက တစ်ယောက်က စကားစတယ်။
“ညီလေးချမ်း!”
“ဂျာ!”
“နင့်ရည်းစား ၇၆ ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဘယ်လို ကြုံတယ်ဘယ်လိုဆုံတယ်ဘယ်လို
သံဝါသပြုခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ဇာတ်လမ်းလေး ပြောပြစမ်းဘာအေ (ကျန်တဲ့ ညီအကိုတွေကလည်း ကွဲကွဲနဲ့ထအော်တယ်
အုဝုဝု! အဲလေ.. ဝုတ်ပါတယ်ဝုတ်ပါတယ်ပြောပြပါ နားထောင်ချင်ပါတယ်)”
“အို ရှက်စရာကြီး ဟိ!”
“ဒါဖြင့်မပြောဘူးလား?”
“ပြောမှာပေါ့.. တစ်ပက်လောက်အရင်လုပ်လိုက်ဦးမယ် ခဏ..ဟီဟိ”
ပြောရချည်သေးရဲ့ဆိုပီး အူမြူးသွားတဲ့ ချမ်းကိုတစ်ယောက် ဝီတစ်ဝက်လောက်ဖြည့်ထားတဲ့
ဖန်ခွက်ကိုတစ်ရှိန်ထိုး မော့ချ လိုက်တယ်။ ရုံးပတေသီးကင်ကို ဝါးတူနဲ့ညှပ်ပီး အချဉ်ရည်ထဲနစ်၊ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပီး
ဝါးလိုက်တယ်။ ဆိတ်သားကင်ပန်းကန်ဆီကိုလက်လှမ်းပီး နည်းနည်းယူမြုံ့လိုက်တယ်။ ရက်ဒ်ရူဘီ
တစ်လိပ်လောက်မီးညှိပြီး ဝိုင်းထဲက လူတွေရဲ့ အခြေနေကိုအကဲခတ်လိုက်တယ်။ အေဘေးလေးက ပြောမှာကို
မပြောသေးပဲ ဂိုက်ပေးနေတယ်ဆိုတဲ့ ခင်ညားတို့မျက်နာပေးကို မြင်လိုက်မှ စီးကရက်မီးခိုးတွေကို ခပ်မျှင်းမျှင်းလေး
မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း ဇာတ်လမ်းကိုစ လိုက်တယ်။
“အဟမ်း!”
ဒီလိုဗျာ ခင်ညားတို့ဘဝမယ် တခါတလေ ခရီးသွား ဟန်လွှဲ လျှောက်သွားရင်း လူတွေကြားထဲ ထင်းကနဲ ဖြစ်နေတဲ့
မိန်းကလေး မျိုး မြင်ဖူးကြမှာပေါ့။ ကုလားဖြူလိုပြောရင် စတန်းနင်းဖြစ်တဲ့ရူပကာမျိုးဗျာ။ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်
လုပ်ထားလို့ထင်းနေတာမျိုး ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ ဘာမှ မဖီးမလိမ်း မပြင်မဆင်ထားပဲနဲ့ကို မြင်လိုက်ရတာနဲ့ ..
ဟယ်! ရုပ်ကလေးကကွာ ... ဆိုပီး ထင်းကနဲ ဖြစ်နေတဲ့ပုံစံမျိုး။ ပမာပြောရရင် the matirx reloaded:
ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားထဲက မာယာရှင် ပါစီဖုန်း(Monica Bellucci) လို ရုပ်ရည်မျိုးဗျာ။ (မူးမူးနဲ့လျှောက်ပြောပစ်တာ
များကုန်ပီထင်တယ်ဟီဟိ) ကျနော့်မှာ အဲ့လို ရုပ်ရည်မျိုးပိုင်ရှင် သူငယ်ချင်းမလေး တစ်ယောက်ရှိခဲ့ဖူးတယ်ဗျ။
ကျနော်ရယ်သူရယ်နောက်ထပ်ကောင်မလေး၂ယောက်ရယ်က ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ခဲ့
ဖူးတာပေါ့ဗျာ။ အခုပြောပြမယ့်ဇာတ်လမ်း ထဲက ကောင်မလေးက တစ်ခုလပ်မလေး။ ပြောရရင် တစ်ခုလပ်ကလေး
တစ်ယောက်အမေ လောကကြီးကို အံတင်းတင်း ကြိတ်လို့ တစ်ယောက်ထဲ ရင်ဆိုင်ဖြတ်သန်းနေတဲ့ ကောင်မလေး
တစ်ယောက်ပေါ့။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကျောင်းမပီးခင်မှာ အိမ်ထောင်ကျတယ်။ ကလေး ပေါက်စန ကလေး
မွေးပီးတဲ့အချိန်မှာ ယောကျ်ားနဲ့ကွဲတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ သူ့မိဘတွေကလည်း မရှိရှာတော့ဘူးရယ်။ တစ်ကောင်ကြွက်
တစ်မျက်နာ လို့တောင်ဆိုရမလားပဲ။ ဆွေမျိုးနီးစပ်ကြီးဒေါ်ကြီး တစ်ယောက်တော့ ကျန်ရှာသေးတယ်။
တူတူနေတယ်ပေါ့ဗျာ။
ဒီလောက်ဆို ကျနော်ဘယ်သူ့ကိုပြောနေမှန်း ခင်ဗျားတို့ရိပ်မိလောက်ပါပီနော့်။ ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ။
ကျနော်ရေးခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်း "ကျနော့် ပန်းချီဆရာမလေး" ထဲက တစ်ခုလပ်မလေး "မေ" အကြောင်းပါပဲ။
သူ့အကြောင်းကိုရေးရတာ ခပ်လန့်လန့်တော့ ခပ်လန့်လန့်ပဲ .. ဟီး။ သူက အင်တာနက်ထဲ ဟိုမွှေဒီမွှေလုပ်တတ်တဲ့
အကျင့်ရှိလေတော့ ပါးယားတယ်ဗျာ။ ဒါကြောင့်အရင်တစ်ခါ ထို့ကြောင့် channko: ဟုခေါ်သည်.. ရေးခဲ့တုံးက
တောင်းပန်ခဲ့သလိုပဲ အခု ကျနော်ရေးမယ့် ကိုယ်တွေ့လေး ကိုလည်း ဘယ်မှ လျှောက်မကူး ယူသွားကြဖို့
တောင်းပန်ချင်ပါတယ်။ အောဝတ္ထုတွေလို ဖတ်လို့လည်း ကောင်းမှာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ အတွေးပင်လယ်ပြာထဲက
ညီအကိုတွေ အပျင်းပြေ ဖတ်ဖို့သက်သက်ရေးတာလို့ပဲ မှတ်ယူကြပါ။ အဲ့ဒါလေးတော့မေတ္တာ ရပ်ခံချင်ပါတယ်။
ဒီကိုယ်တွေ့ထဲမှာ ဘာတွေပါမလဲဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ရိပ်မိချင်ရိပ်မိနေ ပါလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်
အရွှန်း ဖောက်ပီး ခင်ဗျားတို့ကို အားလူးဖုတ်ရင်း ရေးပြသွား ပါ့မယ်။
နိဒါန်းကတော့ ဒီလောက်ဆို ရပီထင်တယ်။ နက်ဖန်မှအမှန်ကန်စ ရေးမယ်နော် :P
ခင်ဗျားတို့ကိုချစ်တဲ့
ချိုကန်း
p.s အိုင်ဆေးချမ်းကိုဆိုတာ အိုင်တွေ့တိုင်း ခြေဆေးသူလို့အစွပ်အစွဲခံရတဲ့ ချမ်းကိုလို့ဆိုလိုသည် 8)
။...................။...................။...................။
ခုဇာတ်လမ်းကို စပြောဖို့က အရင်ခေါင်းစဉ်က အကြောင်းအရာနဲ့ ပြန်ဆက်စပ်မှရမယ်နဲ့
တူတယ်ဗျ။
အဲ့မှာဗျာ ကျနော်ပြောခဲ့တယ်မလား။ ဟိုဇာတ်လမ်း နောက်ဆုံးပို့စ်မှာ ကျနော် နာရေးကိစ္စကြောင့်
တိုင်ပတ်တယ်ဆိုတာလေ။ စိတ်မော လူမောကြီးပေါ့။ အဲ့ဒီလူနာ ဆုံးသွားတော့ အသုဘရှင်
လုပ်ရတယ်ပေါ့ဗျာ။ ဆုံးသွားတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးက အမျိုးထဲက အင်မတန်ပေါက်ရောက်တဲ့သူဆိုတော့ကာ
တောင်ပေါ်က အမျိုးတွေ တစ်အုပ်တစ်မကြီး ဆင်းချ လာကြတာကိုး။ တစ်ရက်တစ်ရက် ရက်မလည်
မချင်း အိုးကြီးအိုးငယ်နဲ့ ခြံထဲမှာ ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးရေးက အစ၊ အလောင်းမြေကျတာ ဘာညာ
အပါအဝင် အားလုံး ကိစ္စငြိမ်းသွား ပြန်တော့ အဲ့ဒီအမျိုးတွေ ဘုရားဖူး ဟိုပို့ဒီပို့ခေါင်းကိုနောက်နေ
တာပါပဲ ဆရာတို့ရာ။
အဲ! အားလုံးလည်း ပီးသွားကော အကုန်အလျှိုလျှို ပြန်ကြလေသတည်း .. ပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ
အီဖေကိုယ်မောင်ချမ်း အူတူတူကြီး ကျန်ရစ်ခဲ့ပါလေ ကော။ ဘယ်သူမှကို မကျန်ရစ်ခဲ့တာဗျ။ ဘုန်းမောင်
တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မန်းလေးက အဲ့ဒီခြံက ဆောင်းတွင်းပိုင်း ကျနော့်ဇာတိဖက်မယ်
တအားအေးတဲ့အချိန်ကာလလောက်ပဲ အအေးဒဏ်ရှောင်တဲ့အနေနဲ့ ကျနော့်အိမ်က လူကြီးသူမတွေ
တစ်လ၊နှစ်လ ဆိုသလိုလာနေတတ်တာ ဆိုတော့ ကျန်တဲ့အချိန်ဆို တံခါးပိတ်ဂျိတ်ပဲ။ လူတွေ
တရုန်းရုန်းနဲ့ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ အိမ်နဲ့ ခြံဝင်းကြီး တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့လေတော့ ဘယ်လောက်
ကြောင်စီစီဖြစ်နေမလဲ စဉ်းစားသာ ကြည့်ကြပေတော့။
ဟဲဟဲ! အဲ့ဒီကြားထဲ အသည်းကွဲတဲ့ ပြဿနာလေးက ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း
ရှိနေလေတော့ကာ မခံနိုင်ဘူး ရူးမှာပဲ ဆိုတဲ့အခြေနေ ဖြစ်လာတာပေါ့လေ။ လူကလည်း ဘာလုပ်ရမှန်း
မသိအူကြောင်ကြောင်ကြီး ဖြစ်စ ပြုလာတယ်။ နေ့ခင်းဖက်ဆိုအပြင်မထွက်ပဲ တနေကုန်စာထိုင်ဖတ်၊
ညနေစောင်းမှအပြင်ထွက် အာလူးဖုတ်လို့ရတဲ့ဘော်ဒါတွေ လိုက်ရှာ၊ ဘီယာဆိုင်ခေါ်ထိုင် သောက်၊
တောင်စဉ်ရေမရတွေ လျှောက်ပြော၊ ညဉ့်နက်တော့မှအိပ်ပြန်အိပ်၊ ဒီလိုနဲ့ပဲ လုံးချာလည်လိုက်နေတော့
တာဗျ။ အဲ့လိုကြီး အချိန်ဖြုန်း နေလိုက်တာ တစ်လလောက်နေတော့ အဲ့ဒီအိမ်မှာ ကျောင်းသားဘဝက
စုဆောင်းထားသမျှ စာအုပ်တွေ ကလည်း ဖတ်စရာ ကုန်သလောက်ဖြစ်သွားတယ်။ နေ့လည်ဖက်ဆို
ဖတ်စရာ စာအုပ်မရှိတော့သလို ဖြစ်လာပီး အရည်ထွက်အောင်ပျင်းလာပါ လေရော။ ဒါနဲ့ဘော်ဒါ
တစ်ယောက်ကိုသတိရသွားတယ်။
ကျောင်းသားဘဝမှာ တုံးက သူ့တို့အိမ်က စားအိမ်သောက်အိမ်ဖြစ်ခဲ့လေ တော့ကာ အမြဲဝင်
ထွက်နေရင်း ကျနော်ကောင်းကောင်း မှတ်မိနေတာ တစ်ခုရှိတယ်။ ဆုံးသွားရှာပီဖြစ်တဲ့ သူ့မိဘတွေ၊
တိတိကျကျ ပြောရရင်သူ့အဖေကြီးက စာအုပ်အဟောင်းတွေ စုတာ အင်မတန်ဝါသနာပါလေ တော့ကာ
သူတို့အိမ်က ဧည့်ခန်းမှာ စာအုပ်တွေကိုစင်တွေ၊ နံရံကပ်ဘီရိုတွေနဲ့ အများကြီး သိုမှီး ထားတာကိုးဗျ။
ကျနော်အင်မတန်သဘောကျတာက ရှေးခေတ်က ရှုမဝ၊စန္ဒာ ဘာညာ အဲ့လို ဖတ်စရာတွေ
အပြည့်ပါတဲ့မဂ္ဂဇင်း အဟောင်းတွေ ကိုလည်း အထပ်လိုက်သေသေသပ်သပ်စုထားတာဗျ။ အဲ့ဒါလေး
တွေးမိတာနဲ့ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစား ကောက်လဲ လိုက်ပီး ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံး ကောက်လွယ်ပီး အိမ်က
ထွက်လာခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။ ရည်ရွယ်တာက သူ့ဆီသွားမယ် တခြား စာအုပ်တွေထက် အဲ့ဒီခေတ်ဟောင်း
မဂ္ဂဇင်းတွေ အထပ်လိုက်အိမ်သယ်ပီး ဖတ်မယ်၊ နောက်နေ့ပြန်ပို့မယ်၊ ထပ်ငှားမယ်၊ အဲ့လိုပေါ့ဗျာ။
အမှန်တိုင်း ပြောရရင် ကျနော်စိတ်လေလွှင့်နေတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိသေးဘူး။
လောလောဆယ် ပျင်းရိနေတာကို ဖြေဖျောက်ချင်နေတာ သက်သက်ပဲ။ အိပ်တယ်စားတယ်စာဖတ်တယ်
လောလောဆယ်ဒါပဲ။
နေ့လည်၂ချက်တီး လောက်ဆိုတော့ အဲ့ဒီသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ မရှိဘူး ဆိုတာ
သိထားလေတော့ကာ သူ့အလုပ်တိုက်ကိုပဲ လိုက်သွားတာပေါ့။ ရောက်သွားတော့အပြင်ကနေ အကဲခတ်
လိုက်တယ် ရှိမရှိပေါ့။ အရောင်းပြခန်းလိုလုပ်ထားတာ ဆိုတော့ကာ သောက်ကျိုးနဲ များလိုက်တဲ့
မိန်းမတွေဗျာ။ ဒါနဲ့ခပ်တည်တည်နဲ့ အထဲဝင်သွားပီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လျှောက်လုပ်နေလိုက်တယ်။
ကျနော့်သူငယ်ချင်း ကိုတော့ မြင်ပါ့ဗျာ။ အသံလေးစာစာ စာစာနဲ့ သူ့ဖောက်သယ်တွေ ကို အမျိုးမျိုး
လိမ်လည်ပီး သူ့ပစ္စည်းတွေ ရောင်းဖို့ကြိုးစား(မှားလို့.. ဟီး) ဈေးဝယ်တွေကို အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့
ဧည့်ခံနေတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ သူ့ဖာသူအာရုံများ နေတာနဲ့ ကျနော့်လည်း မြင်ဟန်မတူဘူး။ ဒါနဲ့
အနားကပ်လာတဲ့ အရောင်း စာရေးမလေးတွေကို ဟိုမေး ဒီမေးတွေ လျှောက်မေး.. ဒါလေးက ..
ဘယ်လောက်လဲဟင်? .. ခုနစ်သိန်းပါ .. အကို.. ဂိန်! .. (စိတ်ထဲမှာ အော်မိတာ) .. မိန်းမတွေများ ပက်ဆံ
အတော်ဖြုန်းပါလား ... ခုနစ်သိန်းဆို .. ငါ အရက်ဝယ်သောက်ရင်ဘယ်လောက်ခံမလဲ ဆိုပီး စိတ်ထဲ
တွက်ကြည့်နေမိသေးတယ်.. ဟီး။ တော်တော်လေး ကြာသွားတော့မှ လူရှင်းသွားတယ်။ ဒါနဲ့ကျနော့်ကို
ဟိုဟာ ဒီဟာတွေ မေးသမျှ ရှင်းပြနေတဲ့ အရောင်း စာရေးမ လေးကို မန်နေဂျာရှိလား စကားပြောချင်လို့
ဆိုပီး ခပ်တည်တည်မေးလိုက်တော့.. .. ..
“ဘာများ အလိုရှိပါသလဲ အကို .. ကျမ ဆိုင်ရှင်ပါရှင်”
ဆိုပီး အနား ရောက်တာတယ်။ ဒင်းက ကျနော့်ကိုမမှတ်မိဘူးရယ်။ ဘယ်မှတ်မိမတုံး။
ဆံပင်ရှည်ကြိုက်တဲ့ကျနော်စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ရှေ့တစ်လက်မ နောက်ပြောင်လို့ခေါ်တဲ့ ဂတုံး ဆံတောက်
ဆံပင်ညှပ်ထားတာရယ်၊ မျောက်မှန်အနက်ကြီး တပ်ထားတာရယ်ကြောင့်ရုတ်တရက်ကြီး
(ကွဲနေတာကလည်းကြာပီဆိုတော့) ဘယ်မှတ်မိပါ့မလဲ။ ပြုံးစိစိနဲ့ လက်ပိုက်ပီး မျက်နာချင်းဆိုင်
လိုက်တာတောင် ဇဝေဇဝါ မျက်နာလေးနဲ့ ပြုံးပြနေတာ။ အဲ့ဒီတော့မှ မျက်မှန်ချွတ်ပြလိုက်ရင်း ... ဟိုင်း!
အချစ်ဆုံးလေး ဆိုပီး ပြောင်စပ်စပ်မျက်နာလုပ်ပြလိုက်မိတယ်။ ဖာဂေါင်း! ဆိုတဲ့အသံနဲ့
လက်သီး၂လုံးလောက်နံကြားထဲ ပြေးဝင်လာတာ အသက်ရှူတောင်ကြပ်သွား တယ်။ .. ဟား ... ဟား။
မုန်းတယ်.. နင့်ကို ငါ .. မုန်းလိုက်တာ.. ဆိုပီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးနဲ့တဖုန်းဖုန်း
ပိတ်ထိုးနေတာကို အတင်း ဖမ်းချုပ်ထားရင်း.. ငါအလုပ်များနေလို့လာမတွေ့တာ ပါဟာ ဆိုပီး
ချော့နေရတယ်။ သူ့အလုပ်သမ လေးတွေတော့ မျက်လုံးလေးတွေ ပြူးပီး ဝိုင်းကြည့်နေကြတာပေါ့။
ဘာတွေများ ဖြစ်ကုန်တာလဲ ဆိုတဲ့အကြည့်တွေနဲ့။ ဒီလောက်ဆို ခင်ဗျားတို့ ကျနော်နဲ့ ကျနော့်
သူငယ်ချင်းမလေးရဲ့ ရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာကိုသဘောပေါက်လောက်ပီထင်ပါတယ်ဗျာ။ စိတ်လိုလက်ရ
ရှိတဲ့ အခါမှာ နူးနူးညံ့ညံ့လေသံနဲ့ "မေလေး" လို့ကျနော်ခေါ်လေ့ရှိပီး၊ တခါတလေ တခြား
သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်သလို "ဗျိုင်း" လို့ခေါ်တတ်တဲ့ ကောင်မလေး ဆိုတာ သူပါပဲ။
လူတွေတော့ဘယ်လိုထင်မယ်မသိဘူး။ ကျနော့်လက်ကို မလွှတ်တော့ဘူး
အသေကိုင်ထားတာ။ သူ့အလုပ်စားပွဲဆီခေါ်သွား တာတောင် ခါးကိုအတင်း ဘေးတိုက်ဖက်ထားရင်း
ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ မျက်နာ အမူအရာက အစ ချက်ချင်း ပြောင်းသွားပီး ချာတိတ်မလေး တစ်ယောက်လို
ခုန်ဆွဆွ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော့်ကိုအအေး တစ်ဗူး တိုက်ပီး သူ့စားပွဲမယ် ငုတ်တုတ်ထိုင်ခိုင်း ထားတယ်။
သူ့ဖာသာ အလုပ်တွေ များလိုက် ကျနော့်ကို တတွတ်တွတ်လှမ်း စကားပြောလိုက် ဗျာကို များနေတာပဲ။
နေနည်းနည်း စောင်းသွားတော့မှ သူ့အလုပ်သမ လေးတွေကို မှာစရာရှိတာ မှာပီး ကိုင်း!
ခဏစောင့် အဝတ်လဲ လိုက်ဦးမယ် ဆိုပီး အနောက်ခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ သူ့ကို
လှမ်းကြည့်ပီး .. ဟီးဟီး .. ဆိုပီး ရယ်လိုက်မိတယ်။ ခုနက စတိုင်နဲ့မတူတော့ဘူးလေ။ ခုနက ဆံထုံး
ကစ်ကစ်မှာ ဆံထိုးတွေ ဘာတွေ စိုက်၊ အပေါ်အောက် ကျောက်စိမ်းရောင်ဝမ်းဆက်နဲ့ ခန့်ခန့်ကြီး ကနေ..
ခု ဆံပင်ရှည်တွေကို မြင်းမြီးပုံစံ နောက်စေ့မှာ စုချည်၊ အပေါ်က တီရှပ်ကြပ်ကြပ်အပြာရောင်၊ အောက်က
စကပ်ဒူးဆစ်လောက်နဲ့ ကလေးမလေး စတိုင်ဖြစ်သွားတာကိုး။ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတာ ကလည်း
ပိုက်ဆံအိတ်လက်ဝါးလောက်ကလေး။ ကျောင်းသူလေး စတိုင်ပေါ့။ နှုတ်ခမ်းကိုခပ်ထော်ထော်လေး
လုပ်(အထဲဝင်ပီး နှုတ်ခမ်းနီဆိုးလာတာ သိသာတယ်) ရင်း လှမ်းမေး လာတယ်။
“ဘာဟီးဟီးလဲ? ကရဝိတ်စီးမှာလား... ကျားစီး မှာလား ကြိုက်တာကို ရွေးတော့..
အမေ”
အမေ နှစ်ခုလုံး စီးမယ် သမီး လို့ပြန်နောက်ရင်း ကျနော်ရယ်နေမိတယ်။ အမေဆိုတာ
ကျနော်တို့အချင်းချင်း နောက်နေကြ စကားပါ။ သူတို့နဲ့စကားပြောတိုင်း ကျနော်က နတ်ဝင်သယ်လေသံနဲ့
သမီးလေးတို့ရေ အမေဟေ့ အမေ ဆိုပီး ပေါက်ကရ လျှောက်ပြောတတ်တာကိုး။ ကရဝိတ်စီးတယ်၊
ကျားစီးတယ်ဆိုတာ ... မြန်မာဘီယာ(ကရဝိတ်ပုံ) နဲ့ တိုင်းဂါး ဘီယာတို့ကိုဆိုလိုတာ။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ အင်မတန်
ချစ်ခင်ရတဲ့သူငယ်ချင်းနဲ့ ပြန်ဆုံရလို့ အူမြူးနေတဲ့ အဲ့ဒီဟာလေး ကျနော့် ဆိုင်ကယ်နောက်က ပါလာတယ်
ဆိုပါတော့။
အနောက်ကနေ ကျနော့်ခါးကို အသေ ဖက်လိုက်၊ ကျောပြင်ကို တဖုန်းဖုန်း ထုလိုက်၊ ခါးကို
ကလိထိုးလိုက်နဲ့ ကျနော့နားရွက်နားကို ကပ်ပီး ပေါက်ကရတွေ အော်လိုက်နဲ့လုပ်နေတော့ ငယ်မူ
ပြန်နေတဲ့သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်ကိုတင်ဆောင်လာတဲ့ ဆိုင်ကယ်လေးက ဟိုယိမ်းဒီယိမ်းနဲ့ မြွေလိမ်
မြွေကောက်ကို ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဘဝမှာ အင်မတန်ချစ်တဲ့သူ၂ယောက်ပြန်ဆုံရတာ ဘယ်လောက်
ပျော်စရာ ကောင်းတယ်ဆိုတာ ကြုံဖူးတဲ့လူတွေပဲ သိလိမ့်မယ်ထင်ပါတယ်။
ကျနော်တို့၂ယောက် ဘီယာဆိုင်ကောင်းကောင်းမှာ ထိုင်မယ်။ အကင်တွေ တနင့်တပိုးစား၊
ဘီယာခွက်တွေ တစ်ခွက်ပီး တစ်ခွက်စားပွဲပေါ် ပြည့်သွားတဲ့အထိသောက်မယ်၊ သောက်တင်းတွေ
ချကြမယ်။ မူးလာတော့မှ ငယ်ငယ်ကလို လေတိုက်ခံတယ်ကွာ ဆိုပီး ကျနော့်ကိုအနောက်ကနေ
ခပ်တင်းတင်း ဖက်ခိုင်းထားရင်း ဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ပတ်မောင်းမယ်။ ကျနော်တို့တတွေ
လောလောဆယ် ၁၀နှစ်လောက် ပြန်လည်နုပျိုလိုက်ကြမယ်လေ။
အဲ့ဒီညက ဘီယာဆိုင်ထိုင်ရင်း မိုးတော်တော်ချုပ်စ ပြုလာတဲ့အချိန်ရောက်လာတော့ ...
ငါ့ကောင်! .. တော်စို့လား ... လို့ ကျနော်သူ့ကိုသတိပေးလိုက်တော့ သူက နင်သောက်လို့ဝပီလား ဟ?
တဲ့။ ... အဟီး ... ဝလား မဝလားတော့မသိဘူး စားပွဲပေါ်မှာ ဘီယာခွက်အလွှတ်တွေ စီထားတာ အခွက်
၃၀ကျော်လောက်ရှိမယ်ဗျ။ ကျနော်တို့ရဲ့ သောက်ကျင့်က သောက်ပီးသား ခွက်အလွတ်တွေကို
အသိမ်းမခံပဲ စားပွဲမှာ ဒီတိုင်းစီထား တတ်တယ်။ ဒါမှ ငါတို့သောက်ထားတာ ဘယ်နှစ်ခွက်အနည်း အများ
လစ်မစ်ချိန်တာပေါ့လေ။ နို့မို့ရင်ဘယ်လောက်သောက်လို့သောက်မိမှန်းမှ မသိတော့တာကိုး။ ဘီယာကို
ခရားနဲ့လည်း မမှာဘူး။ တစ်ခွက်ချင်းမှာပီး ခွက်တိုက်၊ သူလည်းကုန်ကိုယ်လည်းကုန်မှ.. လာထား
နောက်ထပ်တစ်ခွက်စီ.. အဲ့လိုမျိုးဗျ။ ငယ်ထဲက အကျင့်တွေ ဆိုပါတော့လေ။
လောလောဆယ်တော့ ၂ယောက်လုံးကွဲနေပီ..ဟီးဟိ။ စကားတွေလည်း ဟောင်ဖွာ ဟောင်ဖွာ
ပြောရလွန်းလို့ မေးရိုးတွေ တောင်ညောင်းလာသလိုပဲ။
“ဟရောင်.. ငသက်”
“ဂျာ!”
“အေဘေး.. ငါတို့၂ကောင်အတော်ရုပ်ပျက်နေပီထင်တယ် ဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်နေတဲ့
လူတွေ အကုန်လုံး ငါတို့ဝိုင်းကိုပဲ ရှိုးနေကြတယ်ဟ”
“ရုပ်ပျက်စရာလား.. ဖိုးသက်နဲ့ဗျိုင်း၂ယောက်အတွက် ဘီယာလေးအခွက်၃၀ဆိုတာ
နာသာဂီရိဆင်ပြောင်ကြီးကို စပါကလင်တိုက်တဲ့ အဆင့်လောက်ရှိတာ အဟစ်ဟစ်”
“ဒါဆို လူတွေက ဘာလို့ ငါတို့ဝိုင်းကိုပဲ လှမ်းလှမ်းကြည့်နေကြတာတုံးဟ?”
“ဘာဖြစ်မှာတုံး.. နင့်ကို ကြည့်နေ ကြတာလေ.. နင့်ကို ဘီယာနဲ့ မြည်းနေကြတာ ဟီဟိ
နဂိုက ချောချောလေးပါ ဆိုနေ ခုဘီယာ တန်ခိုးနဲ့မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေလက်၊ ပါးတွေက
ပန်းသွေးရောင်တွေ တောက်..”
“အို! ကလေး အမေကြီးကိုများ ... အဟိ .. ရှက်စရာကြီး ဒါဆို ငါက အတော် ဆွဲဆောင်မှု
ရှိသေးတာပေါ့နော် ခစ်ခစ်”
“အင်း ... အမှန်တိုင်း ပြောရရင်တော့.. သူတို့နင့်ကို အရက်ပရိုမိုးရှင်း လိုက်လုပ်နေတဲ့
ကလေးမလေးလို့ထင်နေပုံ ရတယ်ဟ”
“ဘာပြောတယ်!!!”
“:D :D :D”
၂ကောင်သား မူးမူးနဲ့အဲ့လို ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောရင်း တဟီးဟီး အူမြူးနေရာက
ကျနော်က ... ပြန်မယ်ကွာ ... ဆိုပီး ပိုက်ဆံရှင်းဖို့ ကြိုးစားတော့ ... ဒင်းက ... မူးမူးနဲ့ ... အမေ!
...သမီးရှင်းမယ်.. အမေ့သမီး သူဌေးမလေး ရှင်းမယ် ...လာထား ... ဆိုပီး ကျသင့်ငွေကိုလုပီး
ရှင်းနေတာကို ရယ်ပီး ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။ အားကိုးအားထား မိဘတွေလည်း မရှိရှာတော့တဲ့ သူငယ်ချင်း
မလေးဗျာ .. ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ယောကျ်ားကလည်း သောက်ကျင့်မကောင်းတော့ .. ကွဲ..
အသိုင်းအဝိုင်း ညီအကို မောင်နှမ ကလည်း မရှိလေတော့ကာ .. တော်ရုံ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာမှုမျိုးနဲ့ဘဝကို
ရင်ဆိုင်ဖို့မလွယ်လောက်ဘူးဗျ။ သူ့ဘဝမှာ ခုကျနော်နဲ့ပျော်နေသလို မပျော်ရ ရှာတာ ဘယ်လောက်
ကြာပီလဲ မသိဘူး။
အဲ့လိုတွေးမိပီး ကျနော့်စိတ်ထဲ ဂရုဏာသက်မိသွားလို့ သူ့ကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။
ပိုက်ဆံရှင်းပီး ဘီယာဝိုင်းက ထတော့ သူက နည်းနည်း ယိုင်ချင်နေတယ်။ အသာလေး မသိမသာ တွဲပီး
အပြင်ကို ခေါ်ထုတ်လာတယ်။ ဆိုင်ကယ်ကိုသူမောင်းမယ်ဆိုပီး ပြဿနာ စ ရှာတယ်။ နင်မူးနေတယ်
ဟ ဆိုပီး ရှိခိုးဦးတင်တောင်းပန်တာလဲ မရဘူး.. သောင်းကျန်း ပစ်ရမလား နင်ငါ့အကြောင်း သိတယ်နော်
ဘာညာနဲ့အော် လာလို့ ပါးစပ်ကိုလက်ဝါးနဲ့အမြန်လှမ်းပိတ်လိုက်ပီး အေးအေး .. မောင်းမောင်း
ခဏလေးနော် ဒီဆိုင်ရှေ့က နေတော့ ငါပဲမောင်းမယ် ဆိုပီး အတင်း ခေါ်ထုတ်လာခဲ့ရတယ်။
အနောက်ကနေ ကျနော့်ကျောကို ဖက်ထားပီး ဆိုင်ကယ်နောက်က လိုက်လာရင်း မောင်းရတော့မလား ..
ရောက်ပီလား .. မောင်းမယ်မောင်းမယ်ဆိုပီး ကျနော့်နားရွက်နှစ်ဖက်စလုံးကို လက်ဖဝါးတွေနဲ့
ဆုပ်ကိုင်ပီး ဆွဲလိုဆွဲ၊ ခါးကိုအတင်းဖက်ပီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်တေ လုပ်နဲ့သောင်းကျန်းရင်း
ပါလာတာပေါ့။
သစ်ပင်အုပ်အုပ်တွေ မိုးနေတဲ့ လူရှင်းတဲ့လမ်းကြားလေး တစ်ခုထဲ ရောက်သွားတော့မှ
ဆိုင်ကယ်ရပ်ပေး လိုက်တယ်။ ဒေါက်ထောက်ပီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်း ကဲ! ဒီလောက်တောင်
မောင်းချင်နေတာ မောင်းစမ်းကွာ ဆိုပီး လွှတ်ထား ပေးလိုက်တယ်။ စီးကရက်ဖွာရင်း ထိုင်ကို ကြည့်နေတာ
ဒင်းဘာလုပ်မလဲ ဆိုပီး။ ဆိုင်ကယ်က ယောကျ်ားစီးဗျ။ သူဝတ်ထားတဲ့ စကပ်နဲ့ဘယ်လိုတက်ခွပီး
မောင်းမှာတုံး။ သူ့ဖာသူ အတင်းတက်ခွဖို့လုပ်နေတာကို ထိုင်ကြည့်ပီး ရယ်နေလိုက်တယ်။
တော်တော်ဆိုးတဲ့ဟာဗျာ။ လူမြင်ကွင်းမှာဆို ရုပ်ပျက်တော့မှာမို့တမင်အမှောင်ထဲကို
ခေါ်လာတာ။ ပီးတော့ ကျနော့်ဆိုင်ကယ်က အစုတ်ကြီး.. ကစ်ပီး နိုးမှရတဲ့ဟာမျိုး ဆိုတော့ သူဘာလုပ်လို့
ရမှာတုံး။ စကပ်ကို ဖင်ပေါ် အောင်လှန်တင်.. ဒါမှမဟုတ်အကုန်ချွတ်ပစ်မှပဲ တက်ခွပီး မောင်းလို့ရမှာလေ
.. ဟား .. ဟား။ မရမက အတင်း တက်ခွ လိုက်တော့ ခွလို့တော့ရသွားတယ်။ စကပ်ခံနေတော့
ခြေထောက်က လေထဲမယ်တန်းလန်း.. အဲ့ဒါကို စိတ်မလျှော့ဘူး နင်လာခဲ့ အနောက်ကနေ တက်ခွ၊ နင့်
ခြေထောက်က စက်နှိုး၊ ဂီယာ ထိုးပေး၊ ငါက လက်ကိုင်ကိုင်ပီး မောင်းမယ်တဲ့။ တကယ့်ဟာဗျာ။
ရတယ်လေ ဆိုပီး သူ့အနောက်ကနေ တက်ခွ၊ ကစ်တံကို နင်းပီး စက်နှိုး ပေးလိုက်တယ်။
ဂီယာ ထည့်လိုက်ပီ ထွက်တော့ ဆိုတာနဲ့ ကလပ်ချ်ကို ဆောင့်လွှတ် လီဗာကို ဖြဲပီး ဆောင့်ထွက်တယ်။
ဂီယာတောင် ထပ် မချိန်း လိုက်ရဘူး အနောက်ကနေ သူ့ကို သိုင်းဖက်ထားရင်းက လက်ကိုင်ကို ဖမ်းကိုင်ပီး
ခြံဝင်း တစ်ခုထဲကို ချိုးဝင်ပေးလိုက်တယ်။ တစ်ထပ် တိုက်ပုလေး အရှေ့ကို တန်း ရောက်သွားရော။
အဲ့ဒီတော့မှ ဟမ်! ဒါငါ့အိမ်ပါလား တဲ့ဟီးဟီး။ ညာတာ ပါတေးနဲ့ သူ့အိမ်ရှေ့ထိ ခေါ်လာ တာတောင်
မူးနေတဲ့ ဒင်းက သတိမထား မိဘူးလေ။
ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ပွစိပွစိနဲ့ရစ်နေသေးတဲ့ သူ့ကို ပွေ့ချ၊ အိမ်ထဲ တွဲခေါ်၊ ဟဲ့! ဒီသူငယ်ချင်း
၂ယောက်ဘာတွေ ဖြစ်လာ ကြတာလဲ လို့အလန့်တကြား လှမ်းမေးလာတဲ့ ကျနော့်ကို မှတ်မိနေသေးတဲ့
သူ့ကြီး ဒေါ်ကြီးကို နှုတ်ဆက်ရင်း အဲ့ဒီအရက်သမား ကို သူ့အိပ်ယာ ထဲအထိတွဲပို့လိုက်ရတယ်ပေါ့ဗျာ။
လူကသာ မျက်လုံး ကောင်းကောင်း မဖွင့်နိုင်တော့အောင်မူးနေတာ ကျနော့်ကို သတိတရ လှမ်းပြော
လာသေးတယ်.. ... နက်ဖန်မနက်စောစော ... ငါ့ဆီလာခဲ့ ... မနက်စာ တူတူစားပီး ... ငါ့အလုပ်ကို
လိုက်ပို့ဦး ... အလုပ်တိုက်မှာ ငါ့ကား ထားခဲ့မိတာ မနက်အလုပ်သွားလို့မရဖြစ်မယ် ... တဲ့။ ...
ဟုတ်ပါပီ! ... လို့... ဂတိပေးရင်း သူ့ကိုသိပ်ခဲ့လိုက်တယ်။ အပြင်ထွက်လာပီး မတွေ့တာကြာတဲ့ သူ့
ကြီးဒေါ်ကြီးနဲ့ အလာပ သလာပ လေးတွေ ထိုင်ပြော၊ အိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ သူ့သမီးလေးကို ဝင်ကြည့်ပီး
ပြန်လာခဲ့ရော ဆိုပါတော့ဗျာ။
နောက်နေ့မိုးလင်း မနက်ခင်း ၈နာရီလောက် ကျနော်သူ့ဆီရောက်သွားတယ်။
မနေ့ညကနဲ့ဘာမှ မဆိုင်တော့သလိုပဲဗျ။ ရေမိုးချိုး ဖီးလိမ်း ပြင်ဆင်ထားလိုက်တာ ကျော့လို့မော့လို့
ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးကောင်း ချောချောလှလှလေး ရုပ်နဲ့ဟားဟား။ ငါမနေ့ညက တော်တော်
ကွဲသွားတယ်ထင်တာပဲ တဲ့။ သူဘယ်လို သောင်းကျန်းတာတွေ ကျနော်ဟာသ လုပ်ပီး ပြန်ပြောတော့
တခွိခွိနဲ့သဘောကျနေ ပြန်ရော။ တောက်တောက်.. တောက်တောက်... နဲ့လမ်းလျှောက်တတ်စ
သူ့သမီးလေး ကိုလည်း တွေ့ပါ့။ ချစ်စရာလေးဗျာ။ အမေတူလေး ချောလိုက်တာ။ ဖြူဥဥလေး ကျနော်တော့
မြင်မြင်ချင်းကို ချစ်လွန်းလို့ လက်ထဲက မချတော့ဘူး အတင်းပွေ့ ထားနေမိတယ်။
မနက်စာ သူ့အိမ်မှာ မနက်စာ စားသောက်ကြပီးတော့ သူ့အလုပ်ကို လိုက်ပို့ပေးဖို့
ပြင်တယ်။ ဧည့်ခန်းထဲက စာအုပ်တွေကို လက်ညှိုးထိုးပြပီး ငါ့ကို စာအုပ်တွေ ငှားလိုက်ဦးဟ
လို့ခွင့်တောင်းတော့... မငှားပေါင် တဲ့။ ဒါတွေသာ ငှားပေးလိုက်ရင် နင်ပေါ်လာတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ...
ဒီတော့ ဒီလိုလုပ်... မနက်ခင်းထပီး .. ဒီကိုလာ.. ငါနဲ့မနက်စာ တူတူစား၊ အလုပ်ကိုလိုက်ပို့၊ ပီးမ
ှနင်သွားချင်တဲ့နေရာကိုသွား၊ နေ့ခင်းဖက်အားပီဆို ဒီကိုပြန်လာ ဒေါ်ကြီးနဲ့ငါ့သမီးလေးပဲ အိမ်မှာရှိတာ။
ဒေါ်ကြီးကို ကလေး ကူထိန်းပေးရင်း ကြိုက်တဲ့စာအုပ်ဖတ်ပေတော့။ နေ့လည်စာပါ ငါ့အိမ်မှာစား။
ညနေစောင်းရင် အလုပ်မှာ ငါ့ကိုလာကြို ချေ။ နင်မပြန်မချင်း ဒီလိုပဲနေရမယ်.. ကြားသလား ... လို့
အမိန့်တော်ချမှတ်လိုက်တယ်။ ဟိုးငယ်ငယ်ကလည်း ဒီလိုပဲ ဝင်ထွက်သွားလာ နေခဲ့တာ ဆိုတော့
ကျနော်လည်း အေးပါ.. ငါမပြန်မချင်းပေါ့လို့ ပြောလိုက်မိတယ်။
ဒီလိုနဲ့ကျနော့်သံယောဇဉ်အမျှင်တန်းတဲ့ဇာတ်တစ်ခုဟာ စ လာ ပြန်ပါရောလား
ဆရာတို့ရယ်။
။...................။...................။...................။
ဒီလိုနဲ့ပဲ လေလွှင့်သလိုလို ဖြစ်ချင်နေတဲ့ ကျနော်တစ်ယောက်သူငယ်ချင်းမလေးရဲ့အိမ်ကို
ဝင်ထွက်ရင်း မာလီလိုလို၊ နာနီလိုလိုတွေ ဖြစ်လာတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ နာနီလုပ်တာ ကတော့
သူ့သမီးလေးကိုထိန်းတယ်ပေါ့လေ။ အင်မတန်ရွှံတတ်တဲ့ ကျနော် ဒီချစ်စရာ သမီးလေးကိုထိန်းရင်းနဲ့
အီးတည်၊သေးတည်တွေက အစ ကောင်းကောင်း တတ်လာတယ်။ ကလေးကိုအစားအသောက်
ချော့ကျွေး၊ တူတူဆော့နဲ့ တော်တော်ပျော်တတ်လာတယ်ပေါ့။ ကလေး တရေးတမော အိပ်နေတဲ့အချိန်၊
ဒါမှမဟုတ် ဒေါ်ကြီး တစ်ယောက်ချက်ပြုတ်လျှော်ဖွတ်ပီးစီးလို့ ကလေး ကြည့်ပေး နိုင်တဲ့အချိန်မျိုးမှာ
ကြတော့ ခြံထဲက မြက်တွေ ဓားရှည်တစ်လက်နဲ့ရမ်း၊ ပစ်ထားတာ ကြာလို့ ပေါက်ချင်သလိုတွေ
ပေါက်နေတဲ့ သစ်ပင်ပန်းပင်တွေ ကတ်ကြေးနဲ့တိ၊ မြင်မကောင်း ဖြစ်နေတဲ့ဟာတွေ ခုတ်ပစ် အစရှိ
သဖြင့်ပေါ့လေ။
သူတို့တစ်ထပ်တိုက်ကလေးထဲမှာ အိမ်မှုကိစ္စနိုင်နင်းတဲ့ ကြီးဒေါ်ကြီးကြောင့် အမြဲ သန့်ရှင်း
သပ်ရပ်နေပေမယ့် အဲ့လိုကိစ္စတွေကြတော့ မိန်းမသားတွေချည်းပဲ ရှိတော့ ဘယ်လုပ်နိုင်မှာတုံးဗျ။ တစ်လ
နီးပါးကြာလာတော့တစ်ထပ်တိုက်ပုလေး ရဲ့ ခေါင်မိုး ပေါ်က သစ်ရွက်ကြွေတွေ မရှိတော့ဘူး။
သင်္ဘောဆေး အနီရင့်ရင့်သုတ်ပီးသား ဖြစ်နေပီ။ အိမ်ဘေး နံရံတွေလည်း ရေဆေး ကောင်းကောင်းနဲ့
၂ထပ် ၃ထပ်သုတ်ပစ်ထားတော့ အိမ်အသစ်ကလေး တစ်လုံးလို လှတ ပတ လေးဖြစ်သွားပီ။ အိမ်
အတွင်းပိုင်းက လျှပ်စစ်နဲ့ပတ်သက်သမျှ ဝါယာကြိုးတွေ၊ ဖန်ချောင်းတွေ၊ မီးခလုတ်ခုံတွေ၊ မိန်းခလုတ်တွေ
အားလုံးလည်း အသစ်ချပ်ချွတ်လဲပြုပီးသား ဖြစ်နေပီ။ နေချင့်စဖွယ်ခြံဝင်းလေးထဲက တစ်ထပ်
တိုက်ပုလေး ဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ။
အဲ့ဒါတွေ အကုန်ကျနော်လျှောက်လုပ်နေတာ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ စိတ်လေနေတာ
ပြေပျောက်ချင်လို့။ ပီးတော့ကိုယ့်မိသားစုလို ဖြစ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းကို ကိုယ်အနား ရှိနေတုံးလေး
လုပ်ပေးနိုင်တာ လုပ်ပေးခဲ့တယ်ဆိုတာမျိုးပါ။ စီးကရက်လေး ခဲရင်း အဲ့လိုအိမ်အလုပ်လေးတွေ တနေကုန်
လျှောက်လုပ်လိုက်၊ နေ့ခင်းဖက်နေတအားပြင်းတဲ့အချိန် ခဏနားရင်း ဧည့်ခန်းထဲက စာအုပ်တွေနဲ့
ဇိမ်ယူလိုက်၊ ကလေး ထိန်းလိုက်နဲ့ ကျနော့်ဘဝမှာ တော်တော်တည်ငြိမ်အေးချမ်းလွန်းတဲ့ကာလတစ်ခု
လို့တောင်ပြောရမယ်ထင်တယ်။
ကဲ! ... ဘယ်လိုလဲ ... ညီအကိုတို့? ... ဖတ်ရတာ ပျင်းနေကြပီလား.. ဘာမှလည်း မပါဘူး ...
အဟီး။ ... ကိုဇော်ဦးကြီး ပြောသလို အဲ့လိုသူငယ်ချင်းမျိုး မရခဲ့တာ မနာလိုတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးကိုလား? ...
ကိုကြပ်ပြောသလို ဆွဲလို့ရတဲ့သူငယ်ချင်းဆိုတာ ဘယ်မှာတုံးဗျ? ဒီလူကြီးတွေ နဲ့တော့ခက်တယ်နော့်။
ထစ်ကနဲရှိဆန်းဆန်း ပြားပြားတွေ သိပ်တွေးတာပဲ ... ဟဲ ... ဟဲ။
ဟမ်! ... ဒါဖြင့်ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူးပေါ့... ငါတို့အဟုတ်မှတ်ပီး ဖတ်လာတာ သေရောလို့ ...
တွေးနေကြပီ.. ထင်တယ်။ ဖြစ်တော့ဖြစ်တယ်ဗျ ... ဟီ... ဟိ။ ... ဒါပေမယ့် ဟိုဘူဒါးကြီးတွေ ပြောသလို
တွေ့တာနဲ့ကောက်ဆွဲ မဟုတ်ဘူးလို့ပြောချင်တာ။
မှန်ရာပြော သစ္စာဗျာ။ ကျနော်အဲ့ဒီအချိန်ထိ လိင်နဲ့ပတ်သက်ပီး သူ့အပေါ် ဖောက်လွှဲ ဖောက်ပြန်စိတ်ကို
မရှိခဲ့ပါဘူး။ တကယ်ပြောတာ ဘုရားစူး။ ဟိုကမ္ဘာကျော်ဝတ္ထုထဲက သစ္စာတရားကိုလိုက်ရှာရာက
ဂင်္ဂါမြစ်ကိုထိုင်ကြည့်ရင်း ငြိမ်းချမ်းသွားတယ်ဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်လိုပဲ ကျနော့်ဘ၀ အတော်လေး
ငြိမ်းချမ်းနေတယ်။
ဘာလုပ်ဖို့လဲ ... လိင်ကိစ္စ။ တွေးတောင်... မတွေးမိဘူး။ ... တကယ်ပြောတာ။ ...
ခင်ဗျားတို့ကော ... ဘဝမှာ အဲ့လိုသူငယ်ချင်းမမျိုး မရှိခဲ့ဖူး ဘူးလား။ ရှိခဲ့မှာပါ။ အသေချစ်တယ်ဗျာ။
ရည်းစားတွေ ဘာတွေ ထက်တောင်ချစ်သေး။ လက်ချင်းချိတ်၊ ခါးဖက်ပီး လျှောက်သွားချင်သွား၊
မကျေနပ်ရင်ကလော်ဆဲလိုက်ကြ၊ ရည်းစားတွေ၊ ကိုယ့်မိဘတွေကို မပြောတာတောင် အကုန်
ဖွင့်ပြောရဲတဲ့ဟာမျိုး ... ရှိခဲ့ကြမှာပါ ဟုတ်တယ်မလား။
ဒီကောင်မ ၃ကောင်ဆိုရင် ကျနော်နဲ့တစ်အိပ်ယာ ထဲတောင် တူတူအိပ်တာဗျ။ ကျနော်သူတို့
အပေါ် မယ်ဘယ့်နှယ့်မှ မဘယ့်နှယ်ဘူးဆိုတာ သူတို့ကောင်းကောင်း သိတာပေါ့။ သူတို့၃ကောင်ကို
တခါတလေ ကျနော်၃ရောင်ခြယ်လို့ခေါ်တယ်ဗျ။ ကျောင်းသား ဘဝက ခရီး တူတူထွက်ကြရင်း တနေရာ
ရောက်သွားတော့ တည်းခိုတဲ့နေရာမှာ ၄ယောက်သား အရက်တူတူသောက်ကြရော၊ မူးမူးနဲ့အကုန်
အိပ်ပျော်သွားကြတယ်ဆိုပါတော့။ ရင်ပူလွန်းလို့ ည သန်းခေါင်ကြီး လန့်နိုးလာတော့ အမယ် သူတို့
၃ကောင်စလုံး မှောက်လျှက်ကလေးတွေ အိပ်ပျော်နေကြတာ ဆရာရေ့။
ထမီတွေ ဘာတွေ ကျွတ်လို့... ဟီး။ ဖင်ပြောင်ကြီး ၃ခုဗျာ။ ပထမတော့ သတိမထားမိပါဘူး။
ရေဆာနေတော့ ရေလိုက်ရှာပီး အားရပါးရ သောက်လိုက်သေးတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ရေသောက်လိုက်တော့ အမူး
ဒီဂရီက ပြန်ဆောင့်တက်လာတယ်။ ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ ပြန်လာတော့ ... အမ်! ... ဆိုပီး ဖြစ်သွားတယ်။
လေးပေ မီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်မှာဗျာ ဖင်ပြောင်ကြီး ၃ခုအစီအရီလေးတွေ ဖြစ်နေတာ။ ဖင်ညို
ဖင်ဖြူ ဖင်ဝါ ၃ခုဗျ။ အရောင်တွေကိုလက်လက်ထ နေတာပ ဲ ... ဟီး။ ... တစ်ချက်လောက်သေချာ
လေ့လာ လိုက်သေးတယ်။ ဒါက ဘယ်သူ့ဖင် ကာလာက ဘာအရောင်ပေါ့။
ကြည့်နေရင်းနဲ့သောက်ရှက်ကို မရှိတဲ့ဟာမတွေလို့တွေးမိလာတော့ မူးမူးနဲ့အဲ့ဒီဖင်ပြောင်တွေ
ကို မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေ ခြေဖဝါးနဲ့ တဖန်းဖန်း မြည်အောင်ဆောင့်ကန်ပစ်လိုက်တယ်။ ... သောက်...
ကောင်မတွေ .. ဖင်.. လေလံတင်နေကြတယ်.. ဆိုပီး ... ဟီး ... ဟီး။ ... အမေ့! ... ဆိုပီး တစ်ယောက်
ကတော့ထထိုင်လာတယ်။ ခြေကျင်းဝတ်ရောက်နေတဲ့ထမီလေးကို ပြန်ဆွဲယူပီး ကွေးကွေးလေး
ထမီခြုံရင်း ပြန်အိပ်သွားတယ်။ ကျန်တဲ့၂ကောင်ကတော့.. အင်း .. အဲ .. အသံပေးရင်း မှောက်အိပ်
နေရာက ပက်လက်လှန်တွေ ဘာတွေ ပြောင်းအိပ်လာတော့ ... သိတဲ့အတိုင်းပဲ ထပ်ကန်လို့
မဖြစ်တော့ဘူးဗျာ။ ... ဒုက္ခ! ... ဒုက္ခ! .. လို့ရေရွတ်ရင်း သူတို့ဘေးမှာ ခွေခွေလေး ဝင်အိပ်
လိုက်ရတာပေါ့။
မနက်မိုးလင်းတော့ ရှက်နေကြမယ်ထင်သလား? ဝေးသေး ဆရာရေ့။ သူတို့
လျှောက်ပြောနေတဲ့စကားတွေ ကြောင့် ရှက်လွန်းလို့နားပိတ်ထားရတာက ကျနော်ပါဗျာ။ ...ဒီကောင် ...
ဂျီပုန်းကြီးလား ... မသိဘူးဟဲ့! ... အေးလေ ... ငါတို့ဒီလောက်မူးချင်ယောင်ဆောင်ပီး အကုန်အသင့်
လုပ်ထား ပေးတာတောင် မလုပ်ရဲဘူး ... ဟီ.. ဟိ.. ယောကျ်ားစစ်ရင် .. ဟိုဖက်ကိုတက်မြည်း လိုက်၊
ဒီဖက်ကိုတက်အုပ်လိုက် လုပ်ပီပေါ့ ရှင်းနေတာပဲ .. ဒီကောင်ပန်းသေနေတယ်။ ... ဝါးဟားဟား!
အဲ့လိုတွေဗျ။
ကျနော်လား? အမလေး .. လေး .. ဘာမှကို ပြန်မပြော ရဲ ပါဘူးဗျာ။ ပွစိပွစိနဲ့ ခပ်တိုးတိုး ဆဲရင်း
မျက်နာလွှဲ ထားရတာပေါ့။ မမူးနေရင် ကျနော်က တော်တော်အရှက်ကြီးတာ ကလား။ ကျနော်ခုလိုတွေ
ပြောပြတော့ အဲ့ဒီကောင်မလေး ၃ယောက်ကို အော့ကြောလန်တွေလို့ထင်ရင်လည်း မှားမယ်ဗျ။
တခြားသူတွေနဲ့ ကြတော့ ရုပ်တည်ကြီးတွေနဲ့ဆက်ဆံတာ။ ယဉ်ကျေးပျူငှာ ဗိုင်း ကောင်း ကျောက်ဖိ
လေးတွေပေါ့။ ကျနော့်ကြမှ သားပြော မယားပြောတွေ ပြောလိုပြော လုပ်ချင်သလိုတွေ လျှောက်လုပ်
ကြတာလေ။ လမ်းသွားရင်း ကျနော်နဲ့ချိတ်တိတ်တိတ်ဖြစ်နေတဲ့ စော်လေးက ကျနော့်ဘေးမှာ ပါလာတဲ့
သူတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို မကျေနပ်သလို ဘုကြည့်ကြည့်လာတယ်ဆိုပါတော့.. ကျနော့်
ပုခုံးပေါ် မေးတင်ပီး .. မှီ၊ ပါးကိုင်နားကိုင်တွေ လုပ်လိုလုပ်.. အဲ့လိုတွေ သောက်ကျင့်ယုတ်တော့တာ ..
မကြားတကြားနဲ့ "မောင်" တွေ ဘာတွေ စွတ်ခေါ်ပစ်တာ .. အဲ့လိုဟာတွေဗျ။ ဒီလောက်ဆို ကျနော်တို့
ဆက်ဆံရေးကို ခင်ဗျားတို့သဘောပေါက်လောက်ပါပီ။ သူတို့ထဲက အဝါရောင်ဖင်ပြောင်ကြီး ပိုင်ရှင်က
အခု ပြောနေတဲ့ "မေလေး" ဆိုပါတော့လေ။
.. လျှောက်ပြောရင်းနဲ့လိုရင်း မရောက်တော့ဘူး ဖြစ်နေတယ်... အဟီး။ ... ဆက်ပြောမယ်
.. နော်။ ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းတွေ ထဲက ဟို၂ကောင်က အဝေးကြီးမှာဗျ။ ခုလောလောဆယ်ရှိနေတာ
သူနဲ့ကျနော်ပဲ ဆိုတော့ တွေ့တုံးလေး အရူးအမူး ချစ်ကြရတာပေါ့လေ။ မိသားစုရယ်လို့မယ်မယ်ရရ
မရှိရှာတဲ့ သူငယ်ချင်းမလေး ခမျာလည်း လောလောဆယ် ကျနော်အနားမှာ ရှိနေတာကို အင်မတန်
ပျော်နေ ရှာမှာပဲ။ သူ့ကိုအလုပ်က သွားသွားကြိုတိုင်း ကျနော်ရောက်လာပီဆို မျက်နာလေးက ဝင်းကနဲ
ဖြစ်သွားတာမျိုး၊ သူ့ခြံလေးကိုကျနော်တတ်နိုင်သလောက်ပြုပြင်ပေးထားတာကို မြင်ရတဲ့အခါ
အင်မတန်ကျေနပ်ပီး ကျနော့်ကို အတင်းဖက် တော်လိုက်တာ ဆိုပီး ပြွတ်ကနဲနမ်း (နဖူးကိုပါ) နဲ့
တော်တော်ကျေနပ်ဟန်လေးပေါ့။
နည်းနည်း ကြာလာတော့ အလုပ်အပြန်လာမကြိုနိုင်ဘူး အပြင်ခဏ သွားနေတယ်လို့
ဖုန်းဆက်လိုက်ရင်... နောက်နေ့မနက်ပြန်တွေ့ရင် မျက်နာက ခပ်ပျက်ပျက်ဖြစ်လာတယ်။ သမီးလေးက
အမေ့ကို စိတ်ကောက်နေတာလားဟေ့! လို့နောက်လိုက်မှ ပြုံးစိစိဖြစ်ပီး ပြေသလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ဒါနဲ့
မရသေးဘူး ဆရာ ညနေဖက်သွားကြိုတဲ့ အခါ သူ့အကြိုက်ဆိုင်က ပဲပလာတာနဲ့လက်ဖက်ရည်
ဖန်ချိုလေးဝယ်သွားလိုက်မှ ငါ့တပည့်ကြီး တော်တယ်ကွာ ဆိုပီး စိတ်ကောက်ပြေတော်မူတယ်။
ဖတ်ရတာ စိတ်မရှည်ကြတော့ဘူး ထင်တယ်။ လာတော့မယ်နော်။ ဘာညာ သာရကာ
ဖြစ်တဲ့အခန်း။ မတော်တဆ ကနေ တွယ်ငြှိကုန်တဲ့ဟာလေး။ ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲ။
လက်ညောင်းလာလို့။ နက်ဖန်မှဆက်ရေးတော့မယ် ... အဟီး။
။...................။...................။...................။
.
နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော်အိမ်ပြန်မအိပ်ပဲ သူ့အိမ်မှာ အိပ်ဖြစ်တာတွေ
ဘာတွေ ဖြစ်လာတယ်။
အဖိတ်နေ့တွေ ဆို သူ့အလုပ်တိုက်ပိတ်တယ်လေ။ နက်ဖန်အလုပ်မသွားရဘူး ဒီည အိမ်မယ်တစ်ခုခု
လုပ်စားရအောင်ဘာညာဆိုပီး အဖော်စပ်တဲ့အခါမျိုးဆို ကျနော်ကလည်း လုပ်လေဟာ ဆိုပီး နေ့ခင်းပိုင်း
ကထဲက လိုအပ်တာတွေ အကုန်ကြိုပြင်ထားလိုက်တော့တာ ကိုးဗျ။ အဲ့ဒီနေ့ညနေ သူပြန်ရောက်လာပီး
ရေမိုးချိုး သနပ်ခါး ရေကြဲလေး ပွတ်၊ ဆံပင်ဖားလျားလေး ချ၊ အိမ်နေရင်း စွပ်ကျယ်အဖြူ ထမီ
တစ်ပတ်နွမ်း လေးနဲ့ခြံထဲဆင်းလာတဲ့အချိန်ဆို ကျနော်က ဘာဘီကယူးတွေ ဘာတွေ အသင့်
အနေအထားနဲ့ မီးဖိုပေါ်မှာ စကင်နေပီ။ အစားအသောက်တင်မကဘူး အလင်းရောင်ပျောက်စ အချိန်
အကင်တွေ ကင်နေတာ မန်ကျည်းပင် အောက်မှာ ဆိုတော့ ရောင်စုံ မီးပုံးလေးတွေ ၄-၅လုံးပါ ထွန်းပီး
ကိုင်းကျနေတဲ့ မန်ကျည်း ကိုင်းတွေမှာ ချိတ်ထား လိုက်သေးတယ်။
ဒါတင်မကသေးဘူး ဆရာ .. မီးဖိုထဲက ဒေါ်ကြီး လာ လာ ပို့တတ်တဲ့.. သင်္ဘောသီး
လက်သုတ်တို့၊ ဆတ်သားမွှတွေ ထည့်သုတ်ထားတဲ့ လက်ဖက်သုတ်တို့ပါသေးတယ်။ မတ်တပ်စားပွဲလေး
တစ်လုံး ဘေးမှာ ချထားလိုက်ပီး စားစရာတွေ အစီအရီပေါ့ဗျာ။ နည်းနည်း မှောင်စ ပျိုးလာတဲ့
အချိန်လောက်ဆိုအားလုံး ရယ်ဒီဖြစ်ပီပေါ့။ အဲ့ဒီတော့မှအိမ်ထဲ ဝင်ပီး ကျနော့်လက်နက်ပုန်းတွေ
သွားထုတ်လာတယ်။ စတီး ဇလုံကြီးထဲ အကုန်ပစ်ထည့်ပီး စပ်လိုက်တာပဲ။ ရေခဲတုံး၊ ဖျော်ရည်၊
နာနတ်သီးစိတ်သေးသေး လေးတွေ (သံဗူးထဲက ဟာ)၊ လှီးထားတဲ့သရက်သီး စိတ်ကလေးတွေ အဲ့လို
သစ်သီးဝလံလေးတေ ွ ပစ်ထည့်နောက်ဆုံးမှ ဂျေဒီဝီစကီတစ်ပိုင်း လောက်ဖောက်ထည့်လိုက်ပီး
မွှေနောက်လိုက်ရင် မွှေးတေးတေး ချိုတိုတိုနဲ့ အင်မတန်သောက်ကောင်းတဲ့ ကော့တေးလ်ရလာ
တာပေါ့ဗျာ။
ကိုင်း! ဘာလိုသေးလဲဗျာ။
အကင်လေးတွေ ကင်လိုက်၊ ရလာရင်အသင့်စောင့်နေတဲ့ဟိုမမလေးရှေ့က စားပွဲပေါ် ချပေးလိုက်၊
ဇလုံထဲက အာရွှင်စေတဲ့ဖျော်ရည်အေးအေးလေးတွေ ခွက်နဲ့ခပ်ပီး ဂလုလိုက်၊ ... ဟ! ... ဆိုပီး
ကင်ပီးသား အသားတုံး လေးတွေကို ခက်ရင်းနဲ့ထိုး အချဉ်ရည်စိမ်တို့ပီး ကျနော့်ချစ်သူငယ်ချင်းလေးက
လာလာ ခွံ့ကျွေးတာကို အာဝု! ဆိုပီး လှမ်းကိုက်ဆွဲလိုက်နဲ့ ဘယ်လောက်ဇိမ်ကျတဲ့ ညနေခင်းလေး
လဲပေါ့။ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းမ လေးရယ်၊ ကျနော်တို့ဘေးမှာ
တတောက်တောက်နဲ့ပြေးလွှား ဆော့ကစား နေတဲ့သမီးလေးရယ်နဲ့ ရောင်စုံမီးပုံး ကလေးတွေ အောက်က
ပျော်စရာ ဘာဘီကယူးပါတီပေါ့ဗျာ။ နည်းနည်း မိုးချုပ်သွားတဲ့အခါ ဆော့ကစားရတာ မောသွားတဲ့
သမီးလေးကို ဒေါ်ကြီးလက်ထဲ ထည့်ပီး အိပ်ယာထဲပို့သိပ်ခိုင်း လိုက်ပီး၊ ဗိုက်တင်းစ ပြုလာတဲ့ ကျနော်တို့
နှစ်ယောက် အစား စားတာရပ်၊ ကော့တေးလ်က ဗိုက်အင့်တယ်ကွာ ဆိုပီး ဝီစကီကို ဆော်ဒါ နည်းနည်းရော
ရေခဲစိမ်ပီး တစိမ့်စိမ့်မြုံ့ရင်း ရောက်တတ်ရာရာတွေ လျှောက်ပြော ကြတော့တာပဲ။
ညဉ့်နက်သွားတော့မှ ... ကိုင်း! ... အိပ်ဖို့သင့်ပီ... ဆိုပီး ၂ကောင်သား ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ထ၊
ပစ္စည်းပစ္စယတွေ မသိမ်းနိုင်တော့ဘူး။ ဒီအတိုင်း ပစ်ထားခဲ့ပီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တွဲရင်း အိမ်ထဲ
ဝင်ရတော့တာဗျ။ ပြန်လို့လည်း မဖြစ်တော့ဘူး လူလည်း အတော်ကွဲနေပီဆိုတော့ကာ သူ့အိမ်က
အခန်းလွှတ်တစ်ခုထဲ ဝင်ထိုး အိပ်လိုက်တော့တာပါပဲ။ နောက်တနေ့မနက်အိပ်ယာ စောစော
နိုးလာတော့မှ မနေ့ညက ဖွ ထားခဲ့တဲ့ ခြံထဲက ဟာတွေ ဆင်းပီး သိမ်းရတော့တာပေါ့။ ကျနော်သိမ်းဆည်း
လှဲကျင်းပီးလို့ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာ ရေမိုးချိုး ကိုယ်လက်သုတ်သင်ပီးတဲ့အချိန်ဆို ကျနော့်
သူငယ်ချင်းမလေးရဲ့ လက်ရာ မြီးရှည်မွှေးတေးတေးက မီးဖိုထဲမှာ ရယ်ဒီဖြစ်နေပီဗျ။ ဒီကောင်က
ဟင်းချက်ထမင်းချက်လည်း ကောင်းကောင်း ကျွမ်းကျင်တာကိုး။ သူပြင်ထားပေးတဲ့ မြီးရှည်ကို
တရွှတ်ရွှတ်စားနေတဲ့ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ...
... ငါ .. မနေ့ညက အင်မတန်စိတ်ချမ်းသာတယ်.. သိလား ... လို့ ပြောလာတယ်။
ကျနော်ကလည်း ... အေး! ငါလည်း တူတူပဲဟ ... လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ပြန်ပြောတတ်တယ်။
အဲ့လိုပိတ်ရက်မျိုး တနေကုန် သူချက်ကျွေးသမျှ လေးဝါးလိုက်၊ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ၂ကောင်သား
စာအုပ်ကိုယ်စီနဲ့ငြိမ့်လိုက်တော်တော်ဇိမ်ကျတယ်ဗျ။ ညနေ စောင်းဖက်ရောက်လာရင် သမီးလေးနဲ့
ဒေါ်ကြီးကိုပါ ခေါ်ပီး ဘုရားလေး ဘာလေး သွား၊ ကား လျှောက်မောင်း၊ သွားရည်စာလေး ဘာလေး
လျှောက်စား ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုပဲ နေလာ လိုက်တာ ခြေလွန်လက်လွန်ဖြစ်တဲ့နေ့ကို ရောက်လာ ပါလေရော
ဆိုပါတော့။
ခုနက ပြောသလို ပိတ်ရက်တစ်ခု နေ့လည်ခင်း ဖက် အိမ်မှာ ဇိမ်နဲ့နှပ်နေကြရင်း
မိုးဦးကျဆိုတော့ မိုးတွေ တဂျိမ်းဂျိမ်း ရွာချ လာပါလေရော။ ရာသီဥတုက အေးစိမ့်စိမ့်လေး ဖြစ်လာတယ်။
ဒေါ်ကြီးနဲ့သမီးလေးက နေ့လည်စာ စားသောက်ပီးတော့ အခန်းထဲဝင်ပီး အိပ်သွားကြတယ်။ ကျနော်က
နေ့လည်စာ စားထားတာ များတော့ဗိုက်အင့်အင့်နဲ့ ဧည့်ခန်းထဲက ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ
မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်နဲ့နှပ်ရင်း ငိုက်လာရော။
"မေ" က သူ့ဖာသာ ... အလုပ်ရှုပ်နေရင်း ... ဟိုကောင်! ... ငိုက်နေရင် အခန်းထဲဝင်အိပ်...
ဆိုပီး ပြောလာလို့ .. အေးကွာ ... မိုးအေးအေးနဲ့နှပ်လိုက်ဦးမယ်... ဆိုပီး ကျနော်အိပ်နေကြ အခန်းထဲဝင်
စောင်အပါးလေး တစ်ထည်ခြုံရင်း နှပ်နေလိုက်တယ်။ မှေးကနဲဖြစ်စ အပြုမှာ ကျနော့်ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲ
လူတစ်ယောက်တက်ထိုင်လိုက်တာ ရိပ်ကနဲ မြင်လိုက်ရလို့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့
သူဖြစ်နေတယ်။ ... ဘာလဲဟ? ... လို့.. မေးလိုက်တော့ ဘာမှမဟုတ်ဘူး.. နင်စောင်မခြုံပဲ ...
အိပ်နေသလား ... လာကြည့်တာ ငါလည်း ငိုက်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်.. ဟိုဖက်ကိုတိုးစမ်း ... ဆိုပီး
ကျနော့်ဘေးမှာ လာဝင်လှဲ အိပ်ချ လိုက်တယ်။
ဒီအထိလည်း ဘာမှ မထူးဆန်းသေးဘူး ဗျ။ ကျနော်ပြောခဲ့ဖူး သလိုပဲ ဟိုး အရင်ကထဲက
ကျနော်နဲ့အဲ့ဒီသူငယ်ချင်းမတွေ ခုလို မိုးအေးအေးဆို စောင်တူတူခြုံပီး အိပ်ဖူးခဲ့တာ ဆိုတော့ ကျနော့်
ဘေးမှာ လာလှဲ အိပ်လိုက်တာကိုဆန်းတယ်လို့လည်း မထင်မိဘူး။ နံရံဖက်ကို ကပ်ပေး လိုက်တာပဲ ...
မှတ်မိတယ် ... ကျနော်အိပ်ပျော်သွားတယ်။ ၁နာရီခွဲလောက်ကြာသွားမယ်ထင်တယ်။ တမှေး
ကောင်းကောင်း မှေးလိုက်ရလို့ ကျနော်လန်းလန်း ဆန်းဆန်း ပြန်နိုးလာတယ်။ နိုးနိုးလာချင်း သတိထား
မိတာက သူကျနော့်ကို ကျောပေးပီး အိပ်နေတာကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ထား မိတာဗျ။ ပိုဆိုးတာက
သူ့ဖင်တုံးကြီးကို ကျနော့် ဟာနဲ့ထောက်ထား မိတာ။ အိပ်ယာက နိုးစဆိုတော့ လိင်စိတ်ကြောင့်မဟုတ်ပဲ
သေးပေါက်ချင်သလို ဖြစ်ပီး အဲ့ဒီဟာက တောင်နေတယ်။ ဝတ်ထား မိတာကလည်း ပုဆိုး၊ အောက်ခံ
ဘောင်းဘီကလည်း မပါဘူး။ မတော်မနန်း အခြေနေကြီး ဖြစ်တာပေါ့။
.. ဟိုက်! မဖြစ်သေးပါဘူး ဆိုပီး သိုင်းဖက်ထား မိတဲ့ လက်ကို အသာလေးရုတ်၊ အောက်က
ထောက်မိနေတာကိုအသာလေးခွါ၊ သူ့ကို ကျော်ခွပီး ကုတင်အောက်ကိုဆင်းလိုက်တယ်။
အခန်းပြင်ထွက်ပီး အိမ်သာဖက်ကိုလစ်လာခဲ့တယ်။ ရှူးပေါက်လိုက်တော့မှ ဟိုကောင်က ပြန်ပျော့
သွားတော့တယ်။ မိုးကလည်း တဝုန်းဝုန်းနဲ့ရွာချနေတုံး ရာသီဥတုကလည်း ပိုတောင်အေးစ ပြုလာတယ်။
ဧည့်ခန်းထဲက ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း ဖတ်လက်စ မဂ္ဂဇင်းကို ပြန်ဖတ်
နေမိသေးတယ်။
ပီးမှ ဟိုကောင်မလေး အိပ်နေတာ စောင်လေး မခြုံထားဘူး အေးနေတော့မယ် စောင်ခြုံ
ပေးလိုက်ဦးမှဆိုပီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားလိုက်မိတယ်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ မှန်ပြူတင်းပေါက်က
မှုန်မှိုင်းမှိုင်း အလင်းရောင်နဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူ့မျက်နာ ဝိုင်းစက်စက်လေးကို တစ်ချက်ငေးရင်း
ကလေးလေး နဲ့တောင်တူသေးတယ်လို့ တွေးရင်း စောင်ကို ခြုံပေးဖို့ အိပ်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးပါ်ကနေ
ကိုင်းမိုးရင်း လှမ်းယူလိုက်တဲ့အချိန်.. အင်းး ဆိုပီး သူနိုးလာရော။
စောင်ကိုဆွဲယူပီး ခြုံပေးဖို့ပြင်နေတဲ့ ခပ်ကိုင်းကိုင်း ဖြစ်နေတဲ့ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်လာရင်း
ချမ်းတယ်ကွာ! ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ.. ချမ်းတယ် ငါ့ကို ဖက်ထားပေး ဆိုပီး ချွဲလာတော့ အလိုက်သင့်
ကျနော်ပါ မျက်နာချင်းဆိုင် ကုတင်ပေါ် လှဲအိပ်ရင်း ဖက်ထား ပေးလိုက်ရတယ်။ စောင်ကိုဆွဲယူပီး
၂ယောက်လုံး ကိုယ်ပေါ် ခြုံထား လိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်း ခေါင်းထိုး ထားရင်း
ကိုယ်လုံးလေးကို ကျုံ့ပီး ဝင်လာတာကို တင်းတင်း ဖက်ပီး ငြိမ်နေရင်းက ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့သူ
ဆက်မအိပ်ပဲ ကျနော့်ကို ရီဝေေ၀လေး မော့ကြည့်နေတာ ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
အိပ်ချင်မူးတူး ကပိုကရို မျက်နာလေးက ဆံနွယ်ရှုပ်ပွပွလေးတွေ ကြားထဲမှာ ချောချော
လေးရယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာရယ်မဟုတ်သူ့ကို ငေးနေ မိတာပေါ့။
။...................။...................။...................။
ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတဲ့သူ့မျက်လုံး ဝိုင်းစက်စက်ကလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ပီး နမ်းပေး
လိုက်မိတယ်။ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပီး ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။ မျက်နာချင်း အပ်လိုက်မိတော့... သူ့ဆံနွယ်တွေ
ဆီက အနံ့ယဉ်ယဉ်လေးတွေ ရလာတယ်ဗျာ။ မွှေးတေးတေး ချိုအီအီလေး။ တချို့မိန်းမတွေမှာ ရှိတတ်တဲ့
ဘာမှန်း မသိတဲ့ အနံ့မျိုးဗျာ။ ရှန်ပူနံ့၊ ရေမွှေးနံ့ အဲ့ဒီလိုမျိုး အနံ့တွေလည်း မဟုတ်ဘူး ရယ်။ ကျနော့်ကို
ကျနော်ဘာလုပ်နေမိမှန်း မသိခင်မှာကို နဖူး ပြောင်တင်းတင်းလေး (ဆံနွယ်တွေ ပေါက်နေတဲ့နေရာ
အစပ်နားမယ် အစိမ်းရောင်စစလေးတွေ ဖြစ်နေသေးတယ်) ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့လျှောက်ပွတ်နေမိတယ်။
ပါးဖောင်းဖောင်းလေး ၂ဖက်ကို နှာခေါင်းနဲ့တေ့ပီး လျှောက်လှိမ့်ပေးနေမိတယ်။
ရင်ဘတ်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေတဲ့ခံစားချက်က ဟိုးအမြင့်ကြီး ကနေ ပြုတ်ကျလာသလို တွေဖြစ်ပီး
ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါ သလိုတောင်ဖြစ်လာတယ်။ မျက်နာချင်း အပ်ပီး ပွတ်နေကြ သလို
ဖြစ်နေရာက ရုတ်တရက်ခွာပီး သေချာ ကြည့်လိုက်တော့ နှုတ်ခမ်း ရဲရဲလေးက တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာ
ကို ဖုံးကွယ်ထားဟန်နဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွား ချွန်ချွန်လေးတွေနဲ့ဖိကိုက်ထားတာ တွေ့လိုက်
ရတယ်။ ဘာစကားမှ မဆိုပဲ အဲ့ဒီချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းအိအိရဲရဲလေးကို ကျနော်ငုံလိုက်မိတယ်။
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတဲ့အပြင်
ကျနော့်ကျောပြင်ကိုခပ်တင်းတင်း သိုင်းဖက်လာတယ်။ တစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်က ငုံပီး
စုပ်နိုင်ဖို့ အပြိုင်အဆိုင်ကြိုးစားနေသလိုမျိုး ကျနော်က ငုံပီး စုပ်လိုက်၊ သူက ခေါင်းကို စောင်းငဲ့ရင်း ကျနော့်
နှုတ်ခမ်းကို ပြန်ငုံပီး စုပ်လိုက် အဲ့လိုအပြန်အလှန်တွေ လုပ်နေကြရင်း အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာတဲ့အပြင်
စောင်ခြုံထဲက ၂ယောက်စလုံးရဲ့လက်တွေက လည်း အင်းကျီတွေ အောက်ကိုလျှိုပီး ကျောပြင်တွေကို
ပွတ်သပ်မိကုန်တယ်ဗျာ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အဲ့လို နင့်နင့်သည်းသည်းကြီး နမ်းနေရာက သူက
သတိဝင်လာဟန်နဲ့ ကျနော့်ကိုအသာလေး တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။
“ဘာ.. ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ .. ဟာ.. ....”
အဖျား ခတ်နေတဲ့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို မျက်နာ အပ်ထားရင်း
တိုးတိုးလေး ရေရွတ်နေတယ်။ ကျနော့်ကို အတင်း ဖက်ထား တာကိုတော့မလွှတ်ဘူး။ ချမ်းလွန်းလို့လား
ဒိန်းဒလိန်း နတ်ပူးသလို ဖြစ်နေလို့လား မသိဘူး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက သူ့ကိုယ်လုံး အိထွေးထွေးလေး ခမျာ
ဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာတာဗျ။ ကျနော်သူ့ကျောပြင်ချောအိအိလေးကို အင်းကျီအောက်က လျှိုပီး
ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက သူ့နဖူးလေးကို မေးစိနဲ့ဖိပီး ပွတ်ပေး နေမိတယ်။ အဲ့ဒီအခြေနေမှာ စိတ်ထဲတစ်ခု
တွေးလိုက်မိတယ်ဗျ။
... ဟောဗျာ! ... ဖတ်နေရင်း ဖီးလ်တက်သလို ဖြစ်လာကာမှ မဟုတ်တရုတ်တွေ
လျှောက်ပြော တော့မယ်လို့မထင်ပါနဲ့ဗျာ။ ကျနော့်စိတ်ထဲ အဲ့ဒီအချိန်က တွေးမိသွားတာလေး
အမှန်တိုင်း ပြောပြချင်တာပါ။ တကယ်ပြောတာပါ ကျနော်အဲ့လိုကြီး တွေးမိတာဗျ။ သြော်! ငါ့
သူငယ်ချင်းမလေးလည်း ငတ်နေရှာမှာပေါ့... ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ လှတ ပတလေး ... သန်တုံး
မြန်တုံးအရွယ်... ယောကျ်ားနဲ့မတွေ့တာလည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ဖြစ်နေရှာပီ သနားပါတယ်ဆိုတဲ့စိတ်ဗျ။
(နင်သနားတာ ငါသိတယ်လို့ဝင်မဖောက်ကြနဲ့နော်... ဟီး ... ဟီး) တကယ်ပြော တာ ကျနော်ဘာ
လုပ်ပစ်ချင်တဲ့စိတ်မရှိဘူးရယ်။ သူ့ကို ကျေနပ်သွားစေချင်တဲ့စိတ်ကလေးပဲ ဖြစ်လာတာ။ သင့်တော်၏
မသင့်တော်၏ တော့ မတွေးမိတော့ဘူးဗျာ။ မကောင်း တာတော့မကောင်းဘူး။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီဟာကို
သေချာ မစဉ်းစား မိတော့ဘူး။
ဟာ.. ဟာ..
တဟာဟာနဲ့အဲ့လို အော်သံလေးတွေပဲ ဆက်တိုက်ထွက်လာတယ်။ ရင်ခွင်ထဲက သူ့ကို
ဆွဲခွါ လိုက်ပီး လည်တိုင်ဖော့ဖော့လေး တစ်လျှောက် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့လျှောက်နမ်းပစ်လိုက်တာဗျ။ သူ
ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို အတင်း ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ မိန်းကလေး တော်တော်များများ လည်တိုင်၊
ဂုတ်ပိုးနဲ့ ရင်ညွှန့်တွေကို အနမ်းခံရ ရင် ချားရဟတ်စီး ရသလို ဖြစ်တယ်လို့ (ကျနော့်အတွေ့အကြုံအရ ..
အဟိ) သိထားတာကိုး။
အဲ့လို လျှောက်လုပ်ပေးနေရင်း နည်းနည်းလေး ကြာလာတော့အောက်ကို လျှော လျှော
ဆင်းလာမိတယ်။ စောင်ကိုဆွဲဖယ်ပီး ရင်ညွှန့်အပေါ်ပိုင်း တစ်ဝိုက်ကို လျှာအဖျားလေး တွေနဲ့ တရုတ်
စာရေးသလို လျှောက်ကစား နေလိုက်သေးတယ်။ နို့၂လုံးကြားက အမြောင်းလေးကို မြင်ရတယ်
ဆိုရုံလေးကိုး၊ သူဝတ်ထားတာက စွပ်ကျယ်လက်စက အဖြူလေးဗျ။ အထဲမှာ
ဘော်လီအင်းကျီလိုလို၊ရှင်မီး အင်းကျီလိုလိုဟာ တစ်ထပ်ပါသေးတယ်။
တော်တော်ကြာတဲ့အထိ အဲ့ဒီမပေါ့်တစ်ပေါ် နေရာလေးတွေမှာ လျှာကစားနေရင်းက
စွပ်ကျယ်ကြပ်ကြပ်လေးကို လှန်တင်ဖို့လုပ်တယ်။ စွပ်ကျယ်က လှန်လို့ရပေမယ့် အဲ့ဒီအောက်က
အတွင်းခံက ကြပ်ကြပ်ကြီး လှန်လို့ကို မရတာဆရာ။
ဘရာလိုလည်း မဟုတ်ဘူးရယ်။ တအားကြီးကို ကြပ်နေတာ။ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိတော့ဘူး။ အဲ့မှာ
မျက်လုံးမှိတ်ပီး ငြိမ်နေတဲ့သူက မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပီး အရှက်သည်းနေတဲ့ ဟန်လေးနဲ့ ....
“.. ဘာ....ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲဟာ.. ငါတော့ရှက်လွန်းလို့သေချင်နေပီ...
တော်တော့နော်.. လက်လွန်ခြေလွန်တွေ ဖြစ်ကုန်တော့မယ်”
“ ငါနင့်ကို နမ်းပဲနမ်းမှာပါ "မေလေး" ရ ... ဒါကြီးက ဘယ်လိုချွတ်ရတာလဲ..”
“ အာကွာ ... ကျွတ်!”
အဲ့လို ညည်းညည်း ညူညူလေးနဲ့ ဘေးတိုက်အိပ်နေရာက ထထိုင်လိုက်ရင်း လက်ကို
နောက်ပစ် တဖောက်ဖောက်နဲ့ ချိတ်တွေကို ဖြုတ်ပီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ စွပ်ကျယ်လေးကိုပါ
ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျော်ပီး ချွတ်ချ ပစ်လိုက်တော့ အပေါ်ပိုင်း ဗလာအတိဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ
သိတာဗျ။ နဂိုက အသားအရည်က အဝါရောင်လဲ့လဲ့လေး ဆိုတော့ ဝါဝင်းဝင်း ချိုဗူးကြီး၂လုံးက ဘွားကနဲ
ပေါ်လာတာ လှလွန်းလို့ ကျနော် လှဲနေရာ ကနေ အံ့သြ မှင်တက်ပီး ငေးနေမိသေးတယ်။ ကိုယ့်
သူငယ်ချင်းမလေးပါ ဆိုပီး အရင်က သိပ်သတိမထား မိလိုက်တာလားပေါ့။ သူအဲ့ဒီလောက်ထွားမှန်း
မသိဘူးရယ်။
(အမှန်က အပြင်ထွက်ရင်လူတွေ အာရုံစိုက်တာ ခံရလွန်းလို့ ရှက်လို့ဆိုပီး ရင်စည်း လိုမျိုး
အဲ့လိုဟာ ခပ်ကြပ်ကြပ်တွေ ဝတ်ထားလို့တဲ့ နောက်မှသူပြန်ပြောပြတယ်) ကျနော်ငေးနေတာကို
ရှက်လွန်းလို့ထင်တယ်ဗျ။ ကျောလယ်လောက်ရှိတဲ့ဆံပင်အရှည်တွေကို ရင်ဘတ်အရှေ့ဖက်ကို ဆွဲယူပီး
သူ့ချိုဗူး၂လုံးကိုဆံပင်တွေနဲ့ဖုံးထားလိုက်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတယ်။ အဲ့လို ရှက်ဝဲ၀ဲ
ဟန်လေးက ကို ချစ်စရာလေးဗျာ။
ဆံပင်တွေ ဖုံးထားတာကို အသာလေး ဆွဲဖယ်ပီး တုန်နေတဲ့ လက်ချောင်း တွေနဲ့
အသာလေး အုပ်ကိုင်ကြည့်တယ်။ စေးပိုင်ပိုင်လေး။ လက်ဖဝါး ၂ဖက်နဲ့စုံ ပင့်ပီး မ ကြည့်တယ်။
နည်းတာကြီးတွေ လားဗျာ။ သွေးကြော အစိမ်းလေးတွေ ယှက်လို့။
“ဟေ့! တော်ပီကွာ.. အာ့”
အနုလုံ ပဋိလုံ လေ့လာ နေတဲ့ ကျနော့်ကို အရှက်သည်း ဟန်နဲ့ ပြောလာတာမှ
မဆုံးသေးဘူး ကျနော်အတင်း ဖက်ပီး အိပ်ယာပေါ် ဆွဲလှဲ ချလိုက်တာ ပါလာတယ်။ အကြမ်း ပတမ်းကြီး
မဟုတ်ပဲ လက်ချောင်း တွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကစားရင်း နို့သီး ခေါင်းတွေကို လျှာနဲ့လျှောက်လှိမ့်ပေးနေလိုက်၊
တပြွတ်ပြွတ်နဲ့လျှောက်စို့လိုက်... အဲ့လိုတွေ လျှောက်လုပ်ပစ်နေမိတော့တာပေါ့။ အရမ်းလှတဲ့
နို့ကြီး၂လုံးကို အားရပါးရ ဆော့ကစား၊ စို့ပီးတော့မှ အောက်ဖက်ကို ဖြေးဖြေးချင်း နမ်းရင်း ဆင်းလာခဲ့တယ်။
ခါးကျင်ကျင်လေးမျာ တင်းတင်း စည်းထားတဲ့ ထမီလေးကို ဖြေလျှော့လိုက်တော့ ... ဟဲ့! ... ဆိုတဲ့ ...
မာန်မဲသံလေး ကြားလိုက်ရတယ်။
မောဟိုက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရှူနေရင်း မလုပ်ရဘူး ဆိုတဲ့ ဟန်နဲ့
ခေါင်းခါ ပြနေတယ်။
“...လုံး၀ မထိဘူး! ပေါင်တံလေးတွေနမ်းမလို့ .. ဟုတ်ပီလား ...” လို့ ... ခပ်တည်တည်
ပြန်ပြောရင်း (မာယာ များချက်ပြောပါတယ်... ဟ ီ... ဟိ) ထမီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဂွင်းလုံးကို
ကျွတ်ကရော။ ပေါင်တံလေး တွေကို လျှောက်နမ်းလိုက်၊ လျှာလေးတွေနဲ့ လျှောက်လိုက်
လုပ်နေလိုက်တော့ စိတ်ချ သွားဟန်နဲ့ ခေါင်းထောင်ကြည့်နေရာက ပြန်လှဲ အိပ်သွားတယ်။
အဲ့ဒီမှာ ဇာတ်လမ်း စ တော့တာ.. ဒီဖက်ပေါင်ကို နမ်းနေရာက လျှာကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့
ဟိုဖက်ပေါင်ကို မျက်နာ သွားအပ်ဖို့အကူးမှာ ထုတ်ထားတဲ့ လျှာကြီးက မတော်တဆ လိုလို ပေါင်၂ချောင်း
အလယ်တည့်တည့်က ဖုတ်ဖုတ်ကို ခရီးသွား ဟန်လွှဲ ပလပ်ကနဲ ပွတ်တိုက်သွားတယ်။ ... ဟဲ့! ... ဆိုပီး
ခေါင်းထောင်ကြည့်လာရင် ... ဒီဖက်ပေါင်ပေါ် မျက်နာ အပ်ထားလျှက်ကနေ ... ဆောရီး! မတော်တဆ
သွား ထိမိတာ ... ဘာမှ မဖြစ်ပူး ... ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ ... လို့... ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ... ဟင်းး! ... ဆိုပီး
သက်ပြင်း ချသံနဲ့ ပြန်လှဲအိပ်သွားရင် ဒီဖက်ပေါင်ကို ပြန်ပြောင်းရင်း လျှာက မတော်တဆ
သွားထိပြန်တယ်(ဉာဏ်များ ချက်ပြောပါတယ်... ဟီး)
ဟိုဖက်ဒီဖက်ပြောင်းတာ အခေါက်ရေစိပ် လာရင်း သတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ
သူ့အဖုတ်ကို ကျနော် အပိုင်စီးထား မိပီဗျ (ပါးစပ်နဲ့ပြောပါတယ်) သူလည်း ထွန့်ထွန့်လူး၊ ကျနော်လည်း
အသားကုန်လျှက်ပေးနေမိပီ။ အရည်တွေကို ရွှဲရွှဲစိုနေတာပဲ ... အဟီး။ ... တင်ပါးနဲ့ကုတင်
မထိတော့ဘူး။ .. ကော့.. ကော့တက်ပီး လေထဲမှာ မြှောက်နေတာဗျာ။ ၂ခေါက်လောက် မြှောက်တက်ပီး
ပြုတ်ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကိုယ်လုံးလေး ကလည်း တွန့်လိမ်ပီး တဆတ်ဆတ်ခါနေတယ်။ ကျနော်လည်း
ဂျာရတာ တော်တော်မောသွားပီ။ ဒါပေမယ့် သူကျေနပ်သွားအောင်ဆက်လုပ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ အဖုတ်ထဲ
လက်နှိုက်လိုက်မိတယ်။ အဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်အသွင်း အထုတ်လေး လုပ်နေရင်း၊ လျှာက အစိကို
ဝိုင်းပေးနေမိတယ်။
သိပ်မကြာလိုက်ဘူး အဖုတ်အတွင်းသား နံရံတွေက ကျနော့်လက်ချောင်းကို အတင်း ဆုပ်ပီး
ရှုံ့ပွပွ လုပ်ရင်း၊ သူ့ ပါးစပ်က အင်းးးး ဆိုတဲ့ အသံရှည်ဆွဲပီး အော်ရင်း အဆုံးထိရောက်သွား ရှာတယ်။
အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်ရပ်လိုက်ပီး သူ့ကို စောင်လေး ပြန်ခြုံ ထားပေးလိုက်တယ်။ အခန်းပြင်ထွက်
ရေချိုးခန်းထဲသွား ပလုတ်ကျင်း လက်ဆေး မျက်နာသစ်ပေါ့။ အားလုံး ပီးစီးသွားတော့ အခန်းထဲ
ပြန်မဝင်တော့ပဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ရင်း စီးကရက်တစ်လိပ်ဖွာနေမိတယ်။ ငါတော့ သောက်တလွှဲတွေ
လျှောက်လုပ်လိုက်မိပီထင်တယ် ဆိုတဲ့စိတ်က ဝင်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ခြေလွန်လက်လွန်တော့
မဖြစ်ဘူး ထင်တာပဲ။ အင်း ဖြစ်တော့ဖြစ်တယ်ထင်တယ်။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ဘာသွား
လုပ်မိလိုက်ပီလဲပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အခန်း တံခါးဝကနေ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ မေ့ ကို တွေ့
လိုက်ရတယ်။ တစ်ဝက်တပျက်ဖွင့်ထားတဲ့ တံခါးဝကနေ လက်ယပ်ပီး လှမ်းခေါ်နေတာ။ မျက်နာ ကလည်း
တစ်မျိုးပဲ။ ငါ့ကိုတော့ ပါးချတော့မလား ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ထပီး သူ့အနားကပ်သွားတော့ အခန်းထဲ
ဆွဲသွင်းတာ ခံလိုက်ရတယ်။
“နင်လုပ်ချင်တာ လုပ်ပီး .. ထားသွားလို့.. ရမလား .. ငါလည်း လုပ်မယ်”
“အာ .. လျှောက်မလုပ်ပါနဲ့ .. မေရာ.. တော်ပီ ..”
“စကားမရှည်နဲ့.. ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း.. ကျွတ်!”
“ဟာ .. မေလေး ..”
အပေါ်ပို့စ်က နောက်ဆုံး စာကြောင်း ၄ကြောင်း (စကား အပြန်အလှန်ပြောခန်း) ကိုခရေဇီဖိုး
ဟိုဖက်မယ်ပြောထား သေးတယ်လေ။ အဲ့ဒါ ကျနော်တို့၂ယောက် ပါးစပ်ကနေ အပြန်အလှန်ပြောနေကြတာ
မဟုတ်ဘူးရယ်။ ဟမ်! ပါးစပ်က မပြော ဖင်က ပြောတာလားလို့မေးချင်လာ သလား ... ဟီး .. ဟီး။ အမူအရာတွေနဲ့
ပြောနေကြတာဗျ။ ... ကိုင်း! ... ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေဗျာ။
ရုန်းရင်း ဆန်ခတ်ဖြစ်နေကြတာ။ ကျနော်က ရုန်းနေတာ သူက ဆွဲ နေ နေတာ .. ဟီ.. ဟိ။
ကျနော့်ကို အခန်းထဲ ဆွဲသွင်းပီး တာနဲ့ တံခါးကို ချက်ချင်း ပြန်ပိတ်၊ ကျောနဲ့ဖိကပ်ထားလျှက်ကနေ
ဦးကျောက်လုံးက တင်တင်မူကို မုဒိန်း ကျင့်ခါနီး အပြုံးမျိုးနဲ့ ပြုံးပြလာတာ (ပြောင်းပြန်တွေတော့ဖြစ်ကုန်ပီ
ထင်တယ်မယုံရင် ပုံပြင်သာ မှတ်ကြပေတော့) ကျနော့်မှာ ယောကျာ်းသား အားနွဲ့သူပါရှင် ဆိုတဲ့
မျက်နာငယ်လေးနဲ့ ကြောက်အား ပိုနေတဲ့ဟန်နဲ့ ခင်ဗျားတို့ ညီလေး မောင်ချမ်းကိုရဲ့ဟန်ပန်ကလေး
မျက်စိထဲ မြင်ကြလား မသိဘူးဟီဟိ။
မျက်မှောင်လေး ကျုံ့ပီး မေးဆတ်ပြလာတယ်။ ကျနော်က မျက်လွှာလေး ချရင်း ခေါင်းခါ
ပြလိုက်တယ်။ နှာခေါင်းရှုံ့ ပြရင်း သူလည်း ခေါင်းခါ ပြလာတယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်
(လာစမ်းဆိုတဲ့မျက်နာအမူအရာနဲ့) ကျနော်က သက်ပြင်းချပီး စိတ်မသက်မသာ ဟန်နဲ့ ခေါင်း ထပ်ခါ
ပြတယ်။ အဲ့ဒီအမူအရာ တွေကို ဘာသာပြန်လိုက်ရင် ခုနက ပြောတဲ့ အပြန်အလှန်စကားပြောတဲ့
အဓိပ္ပါယ်ထွက်လာ လိမ့်မယ်။ (သဘောပါသလား .. ပရိသတ် :P ) ကျနော့်ဖာသာ ခေါင်းခါခါ လည်ခါခါ ..
ဘာပဲ လုပ်နေ လုပ်နေ .. ဂရုမစိုက်ဘူး .. ဟေ့.. ဆိုတဲ့.. ဟန်နဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်း ကိုက်ပီး
အနားကပ်လာတယ်။ မတုန်မလှုပ်ကျောက်ရုပ်ကြီး လို တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်း
ဆွဲဖက်လာတယ်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်လွှားခြုံထားတဲ့ စောင်ပါးလေးကို လွှတ်ချလိုက်တော့ ခုနက ကျနော်
ထားခဲ့တဲ့အတိုင်း ဖင်တုံးလုံးလေးပဲ ဆိုတာ အထိအတွေ့ အရ သိလိုက်ရတယ်ဗျ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ဟိုဖက်အခန်းက ကလေး ဂျီကျသံ လေးနဲ့ ဒေါ်ကြီးက ချော့နေတဲ့အသံ
ထွက်လာတယ်။ ပေါက်ကွဲခါနီး တင်းမာနေတဲ့အခြေအနေ ရုတ်တရုတ်ပြောင်းလဲ သွားပီး
ဝရုန်းသုံးကားတွေ ဖြစ်ကုန်ရော။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျနေတဲ့ စောင်ကလေးကို ကောက်ပီး ပြန်ခြုံလိုက်ရင်း
ကျနော့်ကို အပြင်မြန်မြန်ပြန်ထွက်ဆိုတဲ့ အမူအရာလေး ပြလာရင်း ကုတင်ပေါ်က သူ့အဝတ်တွေကို
ပြန်ဝတ်ဖို့ကြိုးစား နေတယ်။ ကျနော်လည်း ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့စိတ်နဲ့ အခန်းတံခါးကို မြန်မြန်ဆွဲဖွင့်ပီး
ဧည့်ခန်း ထဲကို လစ်ထွက်လာခဲ့ပီး ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ချ လိုက်ရင်း စာဖတ်ချင်ယောင်ဆောင်
နေလိုက်မိတယ်။
... ဘုရား ... ဘုရား... ကံသီပေလို့.. တာပေါ့ .. ကလေးနဲ့ဒေါ်ကြီး .. နိုးလာလို့ .. မဟုတ်ရင်
မောင်ချမ်းကိုလေး ဘ၀ နစ်မွန်းခါနီး ဖြစ်နေပီမဟုတ်လား.. ဟီ.. ဟိ။ .. ကျနော့်သူငယ်ချင်း ပုံစံက
အသေ အုပ်တော့မယ်ပုံစံကိုးဗျ။
အချိန်ကိုက်ကလေးပဲ ဗျာ။ အိပ်ယာက နိုးလာလို့ တအီအီဖြစ်နေတဲ့ သမီးလေးကို ပွေ့ရင်း
ဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်အပြင်ထွက်လာတယ်။ .. ပေး .. ဒေါ်ကြီး ကျနော်ချီမယ်.. ဆိုပီး သမီးကို .. လှမ်းယူ
.. လိုက်ရင်း.. သမီးလေးရေ! မညောင်ပါနဲ့.. အေ ဟော့ဒီမှာ လေးလေး ရှိတယ်ဟေ့ .. ဘာညာ .. ဆိုပီး
မြှူနေ လိုက်ရတယ်။ ခဏ နေတော့ အိပ်ချင်မူးတူး လိုလိုဘာလိုလို ရုပ်နဲ့ ဟန်ဆောင်ပီး မေ တစ်ယောက်
အခန်း ပြင်ထွက်လာတယ်။ ကျနော်က တော့ သူ့မျက်နာ ကိုလုံး၀ မကြည့်ရဲ တော့ဘူး။
ကလေးထိန်းရင်း မသိဟန်ဆောင်နေလိုက်တယ်။
သူနဲ့ဒေါ်ကြီး ညစာချက်ဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်သွားမှ သက်ပြင်း ခိုးချရတယ်ဗျာ။ ညစာ
စားသောက်ပီးတော့ မိုးလည်း တော်တော်စဲ သွားတော့ကာ ကျနော်လည်း ရူးသလို ပေါသလိုနဲ့
အဝတ်အစား ကောက်လဲပီး ဆိုင်ကယ်သော့ကို ကောက်ကိုင်လိုက်တော့... ဒါက ... ဘယ်လဲ ... ဆိုပီး ..
အမိန့်သံပါပါနဲ့ .. မေ က ကျနော့်ကိုလှမ်းမေး လာတာကို မျက်လုံးချင်း မဆုံမိအောင် ရှောင်ရင်း ...
အိမ်ပြန်မလို့လေ .. နက်ဖန်မနက်မှ ပြန်လာခဲ့မယ်... လို့ ပြောရင်း သူဘာမှ စကား ပြန်မပြော နိုင်သေးခင်
လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ခြံဝင်းထဲကနေ လမ်းမပေါ်ကိုဆိုင်ကယ်နဲ့ မောင်းထွက်လာခဲ့ရင်း သက်ပြင်း
ရှည်ကြီး ဖူးးး ကနဲ ချလိုက်မိတယ်ဗျာ။
မနောက်ဘူးဗျာ။ အတည်ပြောတော့မယ်။ ကျနော်တော်တော်လန့်သွားတယ်ဗျ။
ကျနော့်ကိုကျနော်လည်း စိတ်ထဲမှာ အပြစ်တအားတင်နေမိပီ။ ခင်ဗျားတို့နားလည်ချင်မှ
နားလည်လိမ့်မယ်။ ကျနော်လူကောင်း မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ကမ္ဘာပေါ်က ဘယ်မိန်းမနဲ့မဆို လိင်ဆက်ဆံဖို့
အသင့်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် မေ က ကျနော့်အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းဗျ။ ရင်ထဲ အသည်းထဲက နင့်နေအောင်
ကိုချစ်တာ။ အဲ့ဒီခံစားချက်က ဘာကိုမှယှဉ်လို့မရဘူး။ ရဲဘော်ရဲဖက် ဆိုးတူကောင်းတိုင်ပင်ဆိုသလို
ဟိုးငယ်ငယ်ထဲက ချစ်လာ ရတာလေ။ အဲ့ဒါကြီးကို ခုလို သွားလုပ်လိုက်မိတာ ကျနော်အင်မတန်
မှားသွားပီ။
ကံကောင်း ထောက်မလို့ ကျနော်ဟိုလိုကြီး မလုပ်လိုက်မိသေးတာ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လို
ပြောရမလဲတောင်မသိတော့ပါဘူး။ ကျနော်အပြစ်ရှိသွား သလို ခံစား နေရပီဗျ။ ယူကြုံး မရလည်း
ဖြစ်နေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့်သူ့ကိုရှောင်တဲ့အနေနဲ့လစ်လာတာ။ မျက်လုံးချင်း ဆိုင်ရမှာကို လိပ်ပြာ
မလုံတော့တာ ဆရာတို့ရေ။ တခြားမကြည့်နဲ့ အားကိုး အားထား မရှိ၊ ကလေးလေး တစ်ယောက်နဲ့ ဘဝကို
သူပဲ အိမ်ထောင်ဦးစီး လုပ်ပီး ရပ်တည်နေရတဲ့ သူငယ်ချင်းမလေးကို သူများ စော်ကား မော်ကား
လုပ်လာရင် ကာကွယ်ပေးရမယ့်ဥစ္စာ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က အနိုင့်အထက်လုပ်ပေးလိုက်မိပီဆိုတဲ့
စိတ်ကြီးက ကြီးစိုးထားတာဗျ။ ခင်ဗျားတို့တော့ ကျနော့်ကို ဘယ်လို မြင်မယ်မသိဘူး။ ကျနော်က
တစ်မျိုးပါ။ ခေတ်စကားနဲ့ပြောရရင် ဂေါက်သီးပေါ့။
နောက်ထပ်၃ရက်တိတိသူ့ဆီ လုံး၀ မသွားဖြစ်တော့ဘူးဗျ။ ရှောင်ပုန်း နေမိတာ
ပေါ့လေ။ ဘယ်မှလဲ မထွက်ဖြစ်ဘူး။ ကျနော့်ခြံထဲက ကုန်လှောင်ဂိုဒေါင်ကို ရှင်းရင်း အလုပ်ရှုပ်နေမိတယ်။
တမင်ကို အလုပ်မရှုပ်ရှုပ်အောင် လုပ်နေမိတာ။ မဟုတ်ရင် ဟိုနေ့က အဖြစ်အပျက်စိတ်ထဲ ရောက်
ရောက်လာပီး နေရခက်လွန်း လို့ပေါ့ ဆရာတို့ရယ်။ အဲ့လိုနဲ့ အဲ့ဒီ၃ရက်မြှောက်ညနေပိုင်းမှာ ကျနော်
အလုပ်လုပ်နေတာ နားလိုက်ပီး ရေမိုး ချိုးပီးစ ရေသုတ်နေတုံး ဖုန်းလာတယ်။ ကောက်ကိုင်လိုက်တော့
သူဖြစ်နေတယ်။
“ဟရောင်! ... နင်က .. ဘာ .. သဘောလဲ ..”
“ဟဲဟဲ .. နေကောင်းလား ... မေလေး ..”
“ငါ့ကို ပြောင်ချော်ချော်လာလုပ်မနေနဲ့.. ငါ စိတ်တအား တို နေ တယ်နော်.. နင်
ခုဘယ်မှာလဲ? ..”
“အိမ်မှာလေ .. အလုပ်များနေလို့ပါ ဆိုနေ ..”
“အေး .. ဒေါ်ကြီးတောက သူ့အမျိုးတွေဆီခဏပြန်ချင်တယ် ပြောလို့
ပြန်ခိုင်းလိုက်တယ်... အိမ်စောင့် ကလေးထိန်းဖို့.. လူခွဲမရှိဘူး ... နင်လာခဲ့..”
“...... ...... .......”
“ငါ .. ပြောနေတာ .. ကြားလား .. ငသက်.. ??? ..”
“အင်းးး”
“အင်း .. ဆို .. ခုချက်ချင်း .. ထွက်လာ ..”
“ငါ ညဖက်လောက်လာခဲ့မယ်လေ .. အခု .. ဟိုဥစ္စာ ..”
“ .. ပွမ်!!!!!!! ပွမ်!!!!!!!!!!!! ကြားတယ်မလား .. ကားဟွန်းသံ.. ငါနဲ့သမီး ခု ..
နင့်ခြံပေါက်ဝမှာ လာစောင့်နေတယ် ခုချက်ချင်း .. လာခဲ့.. ဒါပဲ...”
“သောက်ကျိုးတော့နဲပါ ပေါ့လား” .. ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အဝတ်အစား မြန်မြန်ကောက်ဝတ်ပီး
အိမ်သော့ခတ်၊ ခြံဝကိုအပြေးထွက်လာခဲ့ရတော့တာပေါ့။ စူပုပ်ပုပ်ရုပ်လေးနဲ့ ကားထဲမှာ
ထိုင်စောင့်နေတဲ့ သူ့ကို သေချာမကြည့်ရဲဘူး။ ကျနော့်ကိုမြင်တော့ တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ပြနေတဲ့ သမီးလေးကို
ကားထဲ ဝင်ထိုင်ရင်း ဆွဲပွေ့လိုက်တယ်။ ... လေးလေးက သမီးလေးကိုလွမ်းနေတာ .. သိလား လာစမ်း ..
မွှ.. မွှ.. ပေးဦးမယ်.. ဘာညာ .. ဆိုပီး လျှောက်လုပ်နေရတယ်။ ကျနော်ကားပေါ်ရောက်တာ နဲ့
စက်နှိုးပီး ဝူး ကနဲ ထွက်သွားတယ်။ ဒေါသဂုမ္ဘာရလေးကို ကြောက်ရ တော့ကာ ဘာမှ မပြောရဲပဲ
ငြိမ်ငြိမ်လေး ဘေးကနေ စကား ကောင်းကောင်း မတတ်သေးတဲ့ သမီးလေးကို ဟိုပြော ဒီပြောတေ
ွလျှောက်ပြောပီး ဖိန့်ဖိန့်တွေ လုပ်နေ ရတာပေါ့ဗျာ။
ကား ထိုးရပ်လိုက်တော့မှ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲခတ်လိုက်မိတယ်။ မြို့ထဲမှာပဲ
ရှိသေးတယ်ဗျ။ ... ငါ ဗိုက်အရမ်းဆာ လာတယ်.. အိမ်မှာ ဘာမှ မချက်ထားဘူး ထမင်းစားမယ် ... ဆိုတဲ့
.. အသံပဲ ကြားလိုက်ရတယ်။ လူက အောက်ရောက်သွားပီ။ သမီးကို ချီရင်း ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တော့
စိတ်ထဲမှာ ငယ်မူပြန်ချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်သွားတယ်။ ကျောင်းသား ဘဝက သူနဲ့ကျနော် ကြိုက်လွန်းလို့
အမြဲ လာစားနေကြ ရှမ်း ထမင်းဆိုင်လေးဗျ။
ဟင်းတွေ ကလည်း ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က အတိုင်း လက်ရာ မပြောင်းဘူးရယ်။ ဆန်စေးနဲ့
ချက်ထားတဲ့ ထမင်းနဲ့မုန့်ညှင်းစောလို့ခေါ်တဲ့ အချဉ်ရည်ဟင်း ကြောင့် ရှလွှတ်ရှလွှတ်နဲ့ ထမင်းစား
မြိန်လိုက်တာဗျာ။ သူရော ကျနော်ပါ စကား တစ်ခွန်းမှ မပြောပဲ ထမင်းနဲ့ဟင်းကို ကုန်းလွေးေ နကြတယ်။
စားလို့ပီး ခါနီးမှာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားတဲ့သမီးလေးက ဆော့ကစားရင်း ဟင်းရည်သောက်
ပုဂံလုံးကို လက်နဲ့လှမ်းပုတ်လိုက်တော့ ဂလွမ်ကနဲ မှောက်ကျ သွားပါ လေရော။ မှောက်သွားတဲ့
ဟင်းရည်တွေက သူ့အမေ ထိုင်တဲ့ဖက်ကို ဝရောကနဲ ဖိတ်ကျသွားတော့ မေ ခြေထောက်တွေ ပေါင်တွေ
အကုန်စိုရွှဲ ကုန်တာပေါ့။
.. ဟောဗျာ! သမီးလေးရယ် .. လို့ ရေရွတ်ရင်း စားလက်စ တွေ ချ သမီးလေးကို
ကြမ်းပြင်ပေါ် ခဏ ရပ်ခိုင်း ထားရင်း.. စားပွဲပေါ် က တစ်ရှူးလေးတွေ ခပ်သွက်သွက်ဆွဲယူလိုက်ပီး မေ့
ခြေထောက်တွေ ပေါင်တွေကို သုတ်ပေး နေမိတယ်။ ဟင်းရည်က ဒုတိယ အကြိမ်ပြန်ထည့်ပေးထားတဲ့
ဟာ ဆိုတော့ နည်းနည်းပူနေတော့ကာ မေ့ခြေထောက်တွေ အပူလောင်သွားပီလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့
စက္ကူလေး တွေနဲ့ သုတ်ပေးတာ အပြင် ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ခြေဖမိုးလေးကို ဆွဲယူပီး တဖူးဖူး နဲ့ လေမှုတ်
ပေးနေမိတယ်။
... ဟေ့! လူတွေ ကြည့်ကုန်ပီ .. လို့ .. သူ့ဆီက ခပ်တိုးတိုး .. သတိပေးသံကြားလိုက်ရမှ
ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းနဲ့ ဟင်းရည်တွေ ပြောင်အောင် မြန်မြန်သုတ်ပေး လိုက်ပီး ကိုယ့်ခုံမှာ ကိုယ်ပြန်ဝင်ထိုင်
လိုက်တယ်။ ... ငါ့သမီးလေးက .. လူဆိုးမလေးပဲ ... ဆိုပီး သမီးကို ခေါင်းလေး ပွတ်ပီး ကျနော်
ပြောနေရင်း မေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိဘူးဗျ။ သူပြုံးနေတယ်။ အင်မတန်ကျေနပ်
နှစ်သိမ့်ကြည်နူးသွားတဲ့ အပြုံးမျိုး။ ပြုံးရင်းနဲ့ မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝိုင်းနေတယ်။ ကျနော်အံ့သြ သွားတယ်ဗျ။
သူဘာဖြစ်သွားတာလဲ ပေါ့။ အဲ့ဒီမှာပဲ .. စကားသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတော့ ကလေး တစ်ယောက်ကို
ပိုးသဘက်လေး နဲ့ကျောမှာ ပိုးထားတဲ့ ရှမ်းမလေး တစ်ယောက်ဗျ။
“အကိုနဲ့အမ ကျမကို မှတ်မိကြလား .. ? ..”
“အဟီး .. မသိဘူးဗျ”
“ .. ရော်! .. အကိုတို့အမတို့ ကျောင်းတက်တုံးက ဒီဆိုင်မှာ ထမင်း လာလာ စားရင်
"ကလီစာ စုံတွဲ" လာပါပီရှင် လို့ အော်အော်နေတဲ့ .. ကောင်မလေးဟာ .. ကျမပဲလေ”
“ဟေ! ဆိုင်ရှင်အန်တီကြီးရဲ့သမီးလေး ပေါ့.. အိမ်ထောင်ကျပီး ကလေးတောင်ရနေပီ
ဟုတ်လား?”
“.. ဟီး .. ဟီး .. ဟုတ်တယ်.. အကိုတို့ကို တွေ့ရတာ ပျော်လွန်းလို့ လာ နှုတ်ဆက်တာ ..”
“ .. ပြန်တွေ့ရလို့လား ..”
“ဟုတ်ပါ့.. အကိုတို့သူငယ်ချင်း၂ယောက်ထမင်း အမြဲ လာစားတိုင်း ဝက်ကလီစာမှာ
တတ်တာ မှတ်မိတယ်လေ.. ကျမ စိတ်ထဲမှာ ဒီအမ ချောချောလေး နဲ့အကို ချောချောလေးက တအား
လိုက်ဖက်တာ.. သူတို့ညားသွားရင်ကောင်းမှာလို့ဘေးကနေ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးတာ ...”
“ ... ဟား ... ဟား ... ”
“ .. ခုတော့ ကလေး တောင်ရနေပီနော ်.. သမီးလေးက ချောလိုက်တာ အဖေတူ
အမေတူလေး .. ဆံပင်နက်နက်ကလေးတွေက အစ တူတယ်နော်... ဝမ်းသာလိုက်တာ .. ခုနက အမကို
အကို ခြေထောက်သုတ်ပေးနေတာလေး ကြည့်ပီး ကြည်နူးသွားတာ အဲ့ဒါ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်ပီး
လာနှုတ်ဆက်တာ သိလား ...”
“ ... သမီးလေး ချောတာက အမနဲ့တူလို့ပါကွယ်( မေက ပြုံးစိစိနဲ့ဝင်ပြော လာတယ် သူနဲ့
ကျနော်လင်မယား မဟုတ်ဘူးလို့ တစ်ခွန်းမှ မဟဘူးရယ်)
“ ဟီးဟီး ... အဖေကော အမေကော ချောပါတယ်အမရ.. ကျမ အံ့သြတာက အကိုနဲ့အမ
ဆိုင်ထဲ ဝင်ဝင်လာချင်း ဟော .. ဒီ၂ယောက်ကြည့်စမ်း ဟိုး အရင်က အတိုင်း ငယ်ငယ်တုံးက အတိုင်း
ဖြစ်နေတုံး လို့ငေးကြည့်ပီး အံ့သြနေတာ”
.... ..... ......
အပိုင်း ( ၂ ) ကိုဆက်လက်အားပေးကြပါ
ချစ်ခြင်းများစွာဖြင့်